De volgende woensdag was Sam Butler op tijd bij Dazzle verschenen voor de tweede foto-opnamedag en hij had gedaan alsof er niets tussen hen was gebeurd; blijkbaar was hij bereid een volgende aardbeving te riskeren. Jazz wist dat ze hem nooit nog eens zo onbevangen zou kunnen fotograferen, want hij zou haar ongetwijfeld niet meer vertrouwen, maar ze vond het niet nodig om nóg een keer zijn uiterlijk weg te pellen. Het wezenlijke en elementaire beeld dat zij altijd - en met succes - probeerde te vinden bij het fotograferen van een beroemdheid, die doordringende gloed van een individuele persoonlijkheid achter de roem, was al vastgelegd in de opnamen van de eerste dag waarop de acteur zo vol heimwee en wellustige gevoelens was geweest. Het met de camera diep boren in de psyche van het te fotograferen voorwerp was iets dat Jazz even goed, en meestal beter, deed als alle andere fotografen ter wereld.
Mel was bezig geweest met opnamen voor een advertentie voor een bepaald soort snacks toen Sam en zijn gevolg die woensdag waren gearriveerd. En de doordringende geuren die uit Mels studio op de tweede etage kwamen, waren - ondanks de luchtafzuiginstallatie - in de studio van Jazz te ruiken geweest en hadden iedereen afgeleid.
Jazz had de acteur mee naar buiten genomen, naar de promenade van Ocean Avenue, en had hem daar laten rondslenteren, dingen laten kopen van straatventers en tegen een zwerm tienermeisjes op rolschaatsen laten babbelen. Zijn gezicht was nog vrij onbekend bij het doorsnee bioscooppubliek en ze had de bescherming van zijn persoon aan haar assistenten en de gewillige 'weduwen' kunnen toevertrouwen. De schoonheid van de grote Australiër was geanimeerder geworden toen hij met mensen praatte en was tegelijkertijd nog verblindender in de tegenstelling met de gewone stervelingen die hem omringden.
Ze waren net klaar voor de schemering inviel. De donderdag hadden Jazz en Sis Levy doorgebracht met een groep creatieven van Chiat/Day/Mojo, dat originele reclamebureau, en ze hadden gezocht naar locaties voor een nieuwe campagne voor Vacheron Constantin, de oudste Zwitserse horlogemakers. Het zoeken naar locaties was iets dat Jazz meestal aan Sis overliet, maar de campagne was zo onconventioneel voor de conservatieve Zwitsers, dat de mensen van het agentschap haar hadden gevraagd mee te gaan. Op slag had Jazz besloten vrijaf te nemen en een dag eerder naar de te vertrekken.
u er volgens haar berekening binnen een uur zijn, nog ruim m haar vader te helpen met de voorbereidingen voor het irlijkse fiesta dat die zondag zou plaatsvinden, zoals dat al a- N 3, begin van de vorige eeuw elke september gebeurde.
ter van Jazz, Mike Kilkullen, was de vierde Kilkullen in >2 o te mannelijke lijn die de ranch bezat en beheerde. Het ging pervlakte van bijna tweehonderdvijftig vierkante kilome- bied ruwweg zo groot als Manhattan Island. Dit kleine lag ten zuiden van het plaatsje San Juan Capistrano. Het . een soort waaiervormig stuk land dat doorliep tot aan de Grote Oceaan vanaf de zestienhonderd meter hoge top van Portola Peak, een berg die je kon beschouwen als het handvat van de waaier. Vanaf de hoogte van Portola liepen de grenzen van de ranch steeds verder uit elkaar en daalden helemaal af tot aan de oceaan waar de kustlijn de oneffen rand van de waaier vormde. Alle golven, vijfendertig kilometer lang, sloegen op de brede zandstranden van de Kilkullens te pletter, op de brede haven in de vorm van een hoefijzer, op de Valencia Point, de natuurlijke golfbreker die zich tot ver in zee uitstrekte. Achter Valencia Point sloegen de golven kapot tegen grote, witte rotsen die zich vanuit de bodem van de oceaan verhieven en de Grote Oceaan uitdaagden hun fantastische vormen te verpulveren. Toen Jazz vijfjaar was en haar vader haar had geleerd hoe ze met haar eigen bootje moest zeilen, een bootje dat meestal in een inham bij het botenhuis van de Kilkullens lag afgemeerd, had hij haar gewaarschuwd zich nooit te ver uit de kust te wagen, want na Valencia Point kon ze pas weer aanleggen in Hawaï.
Honderdachtendertig jaar geleden, in 1825, was een andere Michael Kilkullen, de betovergrootvader van Jazz, van Ierland naar Amerika gekomen en dat was een vlijtige, hardwerkende, alleenstaandejongeman geweest die wat spaargeld had. Net als vele anderen had hij gehoord dat er in Californië goud was gevonden, maar in tegenstelling tot die anderen had Michael Kilkullen begrepen dat hij meer kans had een fortuin te verdienen door het verkopen van ijzerwaren en timmerhout aan de bezeten goudzoekers, dan net als zij in barre omstandigheden aan het zoeken te gaan. Binnen een jaar of tien had hij voldoende kapitaal bij elkaar om zich verder zuidwaarts te wagen en te zien of hij zijn droom tot waarheid kon maken.
Honger naar land had altijd in het bloed van de jonge Ier gezeten en dat was steeds sterker geworden, naarmate hij langer van zijn geboorte-eiland weg was en de mogelijkheden had leren kennen die de Verenigde Staten boden. In de tragische jaren 1863 en 1864 had de Grote Droogte bijna alle Californische veeboeren tot de bedelstaf gebracht. Land was krankzinnig goedkoop en net als een paar anderen profiteerde Mike Kilkullen hiervan en betaalde vijftienduize dollar in goud voor de mas o menos vijfentwintigduizend hectare grote Rancho Montana de la Luna, eigendom van de famil: Don Antonio Pablo Valencia. De zwierige, gastvrije en nu doodarme Valencia's waren eigenaren van dit stuk land en hadden er onder bijna feodale omstandigheden sinds 1788 gewoond. Toen Theodosio Maria Valencia, een Andalusische veteraan uit de eerste Spaanse expeditie die voet had gezet op de grond die later Californië zou worden, het van de Spaanse Kroon in eigendom ontvangen.