'Waarom zaten ze dan zo aan me te trekken?'
'Tijd! Het gaat allemaal om tijd. Advocaten vinden niet voor niets tijd altijd het belangrijkste. Voor de beheerder ervan overtuigd is dat hij de beste prijs kan krijgen, kunnen er jaren overheen gaan. Alleen al argumenteren wie de juiste makelaars zijn, dat kan eeuwen duren. En elk jaar dat voorbijgaat, betekent een grote som geld die voorgoed voor de partijen verloren is.'
'Zou u me een concreet voorbeeld kunnen geven ?' vroeg Jazz met een geschrokken stem.
'Zeker. Laten we zeggen dat jouw aandeel in de ranch ongeveer een miljard dollar waard is. Na belastingaftrek heb je dan nog een half miljard over.'
'Goed. Een half miljard dollar,' zei Jazz zonder enige opwinding.
'Als je je geld in belastingvrije gemeentepapieren belegt, de veiligste die je kunt vinden, dan keren die zes procent per jaar uit, en dat is met opzet een laag percentage. Nu wordt je niet-verdiende inkomen dertig miljoen dollar per jaar, en je kunt het allemaal uitgeven. Als de ranch niet wordt verkocht, is dat de som die je elk jaar dat de verkoop zich voortsleept verliest.'
'Dan verlies ik jaarlijks dertig miljoen die ik niet had verdiend,' zei Jazz zó ongelovig dat haar stem heel elfen klonk. Ze trok zelfs haar wenkbrauwen niet op.
'Precies.'
'Allemachtig.'
'Inderdaad. Je kunt het nooit uitgeven, tenzij je kunst gaat verzamelen, en in dat geval - afhankelijk van je smaak - moet je misschien de hoofdsom aantasten. Maar normaal gesproken zou je een deel opnieuw beleggen en zou je inkomen steeds hoger worden.'
'En zo worden de rijken steeds rijker.'
'Inderdaad.'
'Nu weet ik waarom iedereen zei dat ik een advocaat moest nemen.'
'Greg Nelson zei dat je er geen had. Ik kon het, eerlijk gezegd, nauwelijks geloven.'
'Ik ook niet, nu ik met jou heb gesproken. Luister, Steve, als ik nu, bijvoorbeeld, geen haast had om dertig miljoen per jaar te hebben en uit te geven. Stel dat ik het nu eens niet nodig had. Stel dat ik nu eens liever zelf de kost verdiende! Nee, kijk me niet zo aan - ik zei "bijvoorbeeld". Stel dat ik nu eens net was als mijn vader en de ranch niet wilde verkopen?'
'Dan zou je de zaak tot in het oneindige kunnen rekken. Je zou allerlei bezwaren kunnen opwerpen waarvan notitie zou moeten worden genomen. Je zou de ene sommatie na de andere krijgen. De definitieve beheerder zou naar al je argumenten moeten luisteren, en je zou miljoenen - en ik bedoel echt miljoenen - kwijt zijn aan kosten voor advocaten. Je zou hele ploegen kerels zoals ik een volledige dagtaak moeten geven en uiteindelijk zou je toch moeten verkopen.
Als je de zaak lang genoeg rekt, dwingt het gerechtje uiteindelijk tot verkoop over te gaan om eerlijk tegenover je zussen te blijven.'
'Goed. Steve, mag ik nog een domme vraag stellen? Als ik besluit verstandig te zijn en snel te verkopen, maar toch niet wil dat de ranch een staat-in-de-staat wordt voor de rijksten ten wereld, een bewapend fort vol veiligheidsmensen. Een soort maximaal beveiligde gevangenis met van alles, behalve kanonneerboten in de haven en mitrailleurs op de daken, om de wereld veilig te maken voor al die miljardairs, als ik nu eens een ander idee had over wat er met het land moet gebeuren?'
'Wie het land koopt, kan ermee doen wat hij wil. Jouw ideeën doen er dan niet meer toe. Als zij er een parkeerterrein of een openluchtbioscoop van willen maken, kan dat de wet niet schelen. Het land gaat naar de hoogste bieder en wordt zijn eigendom. Bordelen en casino's zijn verboden, maar verder is alles mogelijk.'
'Vind je dat ik met Valerie en Fernanda moet instemmen en het land aan die Chinese bankiers verkopen?'
'Ik vrees dat het daar wel op uitdraait. Je zussen bezitten twee derde van het land, jij één derde. Je zult vroeg of laat gedwongen zijn met hen een overeenkomst te sluiten, en zij schijnen weg te zijn van dat voorstel van de Chinezen. En als jij dat Monte Carlo-idee vreselijk vindt, Jazz, is dat jammer, tenzij je met een idee aankomt dat nog meer opbrengt.'
'Is er nog een goede kant aan?'
'Je zult erg rijk worden, of je wilt of niet.'
'En als ik dat niet wil?' hield Jazz koppig aan, ondanks het sympathieke maar ironische lachje dat Steve Johnson niet kon verbergen.
'Je kunt het altijd even snel weggeven als je het krijgt. Maar ik heb de ervaring dat dat niet zo vaak gebeurt. Geld - nou ja, laten we alleen maar zeggen dat de meeste mensen er sneller aan wennen het te hebben dan ze van tevoren denken.'
Vastbesloten zette Jazz het gesprek dat ze net met Steve Johnson had, uit haar hoofd. Ze reed over een voor haar onbekende route naar Venice die wel sneller was, maar al haar aandacht opeiste. Steeds weer kwamen zijn woorden in haar boven dat ze zou móeten verkopen; dat verdrong al het andere dat Steve Johnson had gezegd en Jazz wenste vurig dat ze haar autoradio had laten repareren zodat ze naar een van de medische uurtjes en andermans problemen had kunnen luisteren.