'Wat vind je ervan, Jazz?' vroeg Fernanda gretig. 'Vind je het niet een geweldig plan? Ik zou hier zelf willen gaan wonen en dat heb ik nog nooit gewild, niet hier in Californië.'
'Jazz, je beseft toch wel dat de haciënda helemaal afgezonderd zou blijven, dat je vrijheid wordt gerespecteerd, nietwaar, Jimmy?' vroeg Valerie hem.
Ze vond het niet zo bemoedigend dat Jazz haar Napoleon-achtige houding niet had veranderd nadat ze was gaan zitten. Het was vreselijk dat ze het moest toegeven, maar ze had bijna bewondering voor de manier waarop Jazz Jimmy had gedwongen zich uit te sloven. Zijn beschrijvingen van de plannen waren veel gedetailleerder dan ze ooit van hem had gehoord en de manier waarop hij sprak over het smijten met reusachtige bedragen deed haar sterk denken aan de mensen die ze in New York het meest verafschuwde. Maar ze moest er niet zo haar neus voor optrekken, hield ze zich meteen voor.
'Natuurlijk, Val,' antwoordde Jimmy Rosemont haar. 'Het eigendom van mevrouw Kilkullen zal nooit vanuit andere huizen te zien zijn - de flats zullen veel te ver weg zijn om haar te hinderen. We zullen graag bereid zijn een strook land voor u vrij te houden, afgezien van wat u volgens het testament van uw vader krijgt. Dat verzekert u ervan dat u vrij blijft. Als u er in verband met uw werk niet kunt zijn, nemen wij het onderhoud op ons, zolang u maar wenst. De Haciënda Valencia en de terreinen eromheen moeten ongeschonden blijven als een soort levend museum uit de tijd van het ranchleven, opdat de geest van de goede, oude tijd nooit wordt vergeten.'
'Hm.' Jazz tikte met haar laarsje op de grond.
'Kom, Jazz, vind je het geen fantastische kans?' vroeg Fernanda.
'Dat zou ik niet willen zeggen, Fernanda. Nee. Maar hoe kan ik, in mij n positie, daarover oordelen ? Het enige dat ik zeker weet, is dat ik het afschuwelijke gevoel heb dat ik hier, op dit prachtige tapijt, zou willen overgeven.'
Jazz liep snel naar de deur en wendde zich tot allen. 'Voordat we elkaar weer spreken, moet ik eens diepgaand met mijn advocaat van gedachten wisselen.'
Twee dagen later bevond Jazz zich in het kantoor van Johnson, O'Hara, Klein, Bancroft en Johnson, in het Arco Gebouw in het centrum van Los Angeles, het hart van de zakenwijk. Ze had een afspraak voor een onderhoud met de senior partner, Stephen Johnson, die haar door Gregory Nelson was aanbevolen.
'Hij is een van de beste, zo niet dé beste, juristen op het gebied van erfrecht in het hele land,' had hij haar verzekerd toen Jazz hem in paniek had opgebeld. 'Die kerels vormen een kleine broederschap, weet je. Ze hebben allemaal wel een paar keer met elkaar gewerkt, waar ze ook zijn gevestigd, en Steve Johnson is de man die ik zelf zou kiezen. Hij zal je ronduit zeggen wat je wilt weten en heel veel wat je niet weet.'
'Het klinkt me volkomen legaal in de oren,' zei Steve Johnson peinzend na een tijdje terwijl hij alles overwoog wat Jazz hem zojuist over de bespreking in het Ritz had verteld.
'Ik ken sir John en hij is een integere man, met goede relaties en heel eerlijk,' verzekerde Johnson haar. Zijn ronde gezicht met de donkeromrande bril keek haar ernstig aan. 'Wat de Chinezen betreft, het zou hun grootste Amerikaanse aankoop in één keer zijn, maar er bestaat geen reden eraan te twijfelen of ze het geld wel hebben. Ze zijn al lange tijd actief bezig in Canada - ze hebben er zóveel grond gekocht, dat ze in Vancouver eigenlijk niet meer zo welkom zijn.'
'Waarom kreeg ik dan het gevoel dat ik werd beetgenomen?'
'Omdat dat zo was. De normale manier om tot de verkoop van de ranch over te gaan, zou zijn te wachten totdat de definitieve beheerder is aangesteld. Zijn belangrijkste taak is ervoor te zorgen de beste prijs te krijgen die er wordt geboden. Dat betekent dat het land moet worden opgemeten en de waarde moet worden bepaald, er moeten makelaars worden ingeschakeld en het bezit moet op de markt worden aangeboden voor de hoogste bieder. En als zij je ertoe overreden nu met hen in zee te gaan, dan kunnen ze dat hele proces vermijden.'
'Waarom zijn ze zo in Chinezen geïnteresseerd?'
'Rosemont en Maddox zullen een enorme provisie krijgen als ze dit nu al voor elkaar krijgen. En ik ben ervan overtuigd, dat Rosemont ook een deel van zijn eigen geld in de aankoop steekt.'
'O.'
'Luister, Jazz, jij hoeft dat allemaal niet te weten, maar ik wel. In de eerste plaats zullen ze zich zorgen moeten maken om de Japanners als de definitieve beheerder er eenmaal is. Ik twijfel er niet aan dat die de ranch ook heel graag willen hebben. Ze kunnen vrijwel alles zelf maken, maar nog steeds geen land. Dan zijn er nog de grote Amerikaanse consortiums met wie je rekening moet houden, met Zwitsers geld, Duits geld, er zijn tientallen toekomstige kopers... maar de Chinezen zijn waarschijnlijk bereid om boven het hoogste bod te gaan en meer dan de marktwaarde te betalen om het land te krijgen. Ze hebben hoogst belangrijke motieven, zoals sir John al heeft verklaard.'