'Dat heb ik mezelf ook wel eens afgevraagd. Hebben die mensen een even grote behoefte aan kinderen als aan vervoer?'
Jimmy Rosemont lachte. 'Ook daaraan hebben we gedacht. We zouden hier een school bouwen, vanaf de kleuterklassen tot en met de middelbare school, een privé-onderwijsstelsel dat de vergelijking met alle andere instellingen op dat gebied kan doorstaan. Natuurlijk alleen voor de kinderen van bewoners.'
'Zouden de bewoners ook bedienden hebben?'
'Natuurlijk. Bedienden zijn even belangrijk als vervoer. Er zal accommodatie voor bedienden in of bij de huizen komen, indien gewenst, of in een speciale bediendenwijk die we op een behoorlijke afstand zullen bouwen. Natuurlijk zal de achtergrond van alle bedienden zorgvuldig door de veiligheidsdienst worden nageplozen. We nemen geen enkel risico.'
'Dagelijks urineproeven afnemen?'
'Maakt u er maar een grapje van, mevrouw Kilkullen, maar ik zeg u dat het nog niet eens zo'n gek idee is.'
'Dank u wel, meneer Rosemont. U bent erg vriendelijk.'
'Hetgeen wij van plan zijn met de Kilkullen-ranch en de aldaar wonende gemeenschap is gewoonweg het allerbeste op élk gebied!' Jimmy Rosemont stond op en begon opgewonden te ijsberen. 'Natuurlijk zouden er prima golfterreinen zijn, aangelegd door experts op dat gebied. Er komen vanzelfsprekend een renbaan en faciliteiten voor ruiters, alles eerste klas. Dezelfde luxe en stijl zou van toepassing zijn op de tennisclub, de country-club en de strandgenoegens en -club. De Sporting Club in Monte Carlo zal er maar minnetjes van afkomen, als we gaan vergelijken. Die clubs worden de centra van gala's en feesten die gasten vanuit alle hoofdsteden en sjieke woonoorden ter wereld zullen aantrekken.'
'Gasten? Vrienden van de eigenaren van de huizen? Familie? Arme relaties?'
'Zelfs arme relaties.' Jimmy Rosemont trok goedkeurend zijn wenkbrauwen hoog op. 'Maar toen ik het woord "gasten" gebruikte, bedoelde ik de internationale reizigers die van de Kilkullen-ranch een sprookjesachtig vakantieoord zullen maken én een prettige samenlevingsgemeenschap; alleen voor heel speciale mensen die te verwend zijn om met minder dan het allerbeste genoegen te nemen. Als zij eenmaal hebben ontdekt wat wij kunnen aanbieden, zullen ze hier niet meer weg willen.'
'Wat voor magnifieke accommodatie bedoelt u? Het allerbeste, zoals u het noemt?' vroeg Jazz.
'De hotels, juffrouw Kilkullen, de vele prachtige hotels die langs de kust zullen worden gebouwd. Dit hotel zal er maar minnetjes uitzien vergeleken met wat wij van plan zijn, dat beloof ik u. En niets trekt de crème de la crème meer dan een casino, maar elke middag zullen er jets naar Las Vegas vertrekken en terugkeren wanneer dat wordt gewenst, en daardoor zal niemand merken dat er ter plaatse niet kan worden gespeeld.'
'Wat voorziet u alles toch goed!'
'Ja, ik geloof werkelijk dat we aan alles hebben gedacht. De hotels, zelfs de grootste, zullen zodanig worden ontworpen, dat ze perfect bij de kustlijn passen en dat we een groot strand houden. De flats worden alleen op Portola Peak gebouwd waarop ze vanaf de basis omhoog zullen klimmen, elk hoog genoeg boven de ander om een onbeperkt uitzicht te hebben. Het is ons doel het land maximaal te benutten en daarmee elke verspilling zoals grasland, tegen te gaan en we willen nieuwe ruimte maken in gebieden zoals op de Portola Peak die nog nooit ten volle zijn benut.'
'Vertelt u me eens wat meer over die flats,' zei Jazz. Flats! Een woord dat Mike Kilkullen had verafschuwd.
'Niet één zal minder dan twaalf kamers hebben. Vergelijkenderwijs zullen ze in dezelfde prijsklasse zijn als de huizen en minder onderhoud vergen. Ik weet het nog niet helemaal zeker, maar ik schat dat we ruwweg zo'n vijfentwintig flatgebouwen kunnen bouwen, met de gebruikelijke zwembaden, fitnessclubs en al dat soort dingen!'
'Dat zal niet goedkoop zijn.' In haar stem klonk iets peinzends door, bijna alsof ze zelf door het idee werd verleid.
'Inderdaad, mevrouw Kilkullen.' Sir John Maddox nam weer deel aan het gesprek. 'Daar heeft u gelijk in. Het voordeel van het feit dat we onze Chinese vrienden achter ons hebben, ligt precies in de enorme kosten die hiermee zijn gemoeid. Weet u, de Chinezen bekijken dit allemaal goed en weten dat er tientallen jaren, zo niet meer mee gemoeid zijn. Ze verwachten geen onmiddellijke resultaten van hun investeringen. Ze zijn bereid geduldig te wachten. Als ze maar eenmaal zeker zijn dat het land van hen is, wachten ze verder op hun winsten. Ze hoeven ook geen cheques te schrijven voor de aankoopprijs of bij de bank te gaan lenen, want zij zijn de banken. Mijn vrienden bezitten meer dan alleen geld dat Hongkong uit moet. Meer dan alleen hun éigen geld: het geld van hun rekeninghouders die zich allen evenveel zorgen over de toekomst maken als zij. Als u eenmaal een besluit hebt genomen, zult u niet lang op uw geld hoeven te wachten.'
'Interessant,' zei Jazz. 'Heel interessant.'