Jazz ging terug naar de ranch, reed over de mooie oprijlaan en parkeerde voor de Haciënda Valencia. Voor ze naar binnen ging, bleef ze even staan rondkijken, en keek door een lens gevormd door duim en wijsvinger alsof ze bezig was de haciënda te fotograferen. Ze probeerde zich voor te houden dat dit nu haar bezit was, maar het drong niet echt tot haar door. Toch nam ze zich voor alles precies zo in stand te houden als het nu was, zoals alles tijdens het leven van haar vader was geweest en tijdens het leven van zijn voorouders.
Toen ze eindelijk naar binnen ging, hoorde ze in de huiskamer een vuur knetteren en haar hart kneep samen. Al hing de geur van Mike's pijp nog in huis, het geluid van het vuur dat hij niet had kunnen aanmaken zei haar eindelijk, dat hij niet van zijn stoel zou opstaan om haar een kus te geven bij haar binnenkomst. Resoluut liep ze de kamer in en probeerde het beeld van de lange witharige reus met zijn open glimlach te verdringen.
Fernanda lag languit op de lievelingsstoel van Mike Kilkullen, met haar hooggehakte slangeleren laarzen op zijn sofa, een glas in haar hand. Valerie zat op een bruinieren stoel die Jazz altijd als de hare had beschouwd; ze had haar lange slanke benen onder zich gekruist, in yogahouding, en haar platte schoenen stonden naast haar op de grond. Haar glas balanceerde op de brede armleuning van de stoel.
'Ik hoop dat je geen bezwaren hebt, Jazz,' zei Valerie koeltjes. 'Ik dacht dat je ons een paar houtblokken wel niet zou misgunnen, evenmin als een drupje scotch.'
'Ga je gang,' zei Jazz rustig, nam ook een stoel en schonk een drankje voor zichzelf in. Ze wilde zich niet door Valerie uit haar moeizaam herkregen evenwicht laten brengen.
'Weet je, Jazz, hoeveel geld vader ook opzij heeft gezet voor het onderhoud van dit grote huis, het zal nooit genoeg zijn. Je boft waarschijnlijk al als je het zelfs maar opnieuw kunt laten inrichten, zelfs in de stijl van het zuidwesten. Maar je moet eerst het dak maar eens laten controleren; het lekt vast. Alleen maar een wenk, hoor.'
'Ik laat het niet opnieuw inrichten, Valerie,' zei Jazz.
'O, maar dat moet je doen. Sinds het overlijden van je moeder is hier nooit iets veranderd - het leer is overal gebarsten.'
'Dat vind ik juist leuk.'
'Nou ja, ieder zijn meug...' Valerie haalde haar schouders op.
'Wat ga je met dat oude huis doen?' vroeg Fernanda. 'Wil je hier gaan wonen?'
'Ik heb nog geen enkel besluit genomen. Ik wist niet dat ik het zou krijgen.'
'Vader verwachtte van je dat je dit zeldzame bezit zou gaan onderhouden. Het is jouw tehuis, zei hij,' merkte Valerie op.
'Ja, Valerie, dat is zo. Luister eens, ik wilde graag eens praten over een bedrijfsleider.'
'Ik dacht dat het gerecht dat zou regelen,' zei Fernanda.
'Dat is ook zo,' antwoordde Jazz. 'Maar ik heb een betere oplossing. We boffen dat Casey Nelson bereid is tijdelijk de administratie van de ranch op zich te nemen. Hij komt over een paar dagen uit het ziekenhuis; ik ben net bij hem geweest. Hij weet veel meer van de ranch af dan iemand van de bank. Kunnen we het erover eens worden, dat hij voor die baan wordt aangewezen?'
'Denk jij dat wij gek zijn, Jazz?' vroeg Valerie. 'Casey Nelson!'
'Hij is niet zo maar een veebaas, Valerie,' zei Jazz geduldig. 'Hij is veel meer, een serieuze en succesvolle zakenman. Hij heeft allerlei investeringen in vele zaken. Hij doet het voor ons als een gunst.'
'Een gunst? Voor wie?'
'Voor ons allemaal, Valerie. Casey zou de ranch prima draaiende houden totdat er een definitieve beheerder wordt aangesteld.'
'Ik zie hier in de kamer drie vrouwen, Jazz,' zei Valerie, 'en maar één heeft met Casey Nelson geneukt.'
'Wat?'
'Volgens mij geeft jou dat een oneerlijke voorsprong. Vind je niet, Fernie? Je hebt vandaag al meer dan genoeg gekregen, Jazz. Eerst beroof je ons van ons aandeel in ons ouderlijk huis en het kapitaal van de familie. Als jij denkt dat we er daarna nog in toestemmen jouw vriendje als bedrijfsleider te laten aanstellen, dan ben je stapelgek.'
'Denk je soms dat hij de rekeningen voor het voer te hoog zal opdrijven ? Vee zal stelen ? Er met het zilver vandoor zal gaan ?' vroeg Jazz woedend.
'Dat allemaal en nog veel meer. Hij zou ons kaal plukken.'
'We hebben heus wel gezien hoe jij bij de Fiesta een spelletje met Casey Nelson speelde,' zei Fernanda en trok haar neus op. 'Je ziet ons voor erg dom aan.'
'Nee, ik vind alleen maar dat Valerie bijzonder dom doet en dat jij vreselijk jaloers bent. En moeten jullie onderhand niet eens gaan pakken?'
Jazz liep in Reds woonkamer heen en weer te ijsberen en vertelde haar het hele verhaal. 'En toen,' sputterde ze verontwaardigd, 'beschuldigde die kinloze draak van een Valerie me ervan Casey te neuken.'
'Zei ze dat zo maar ronduit?'
'Ja, ik had nooit gedacht dat Valerie zelfs het wóórd maar kende. Kun je je iets belachelijkers voorstellen?'
'Ik verbaas me er alleen over hoe ze het wist?'