'Alleen omdat ik maar aanhield, heeft je vader eindelijk dat testament gemaakt. Hij dacht dat hij onsterfelijk was. Zoals zoveel anderen voor hem hebben gedacht, en ook nu nog doen. Hij wilde er niet aan denken wat er met de ranch zou moeten gebeuren, want hij wilde zich niet voorstellen dat hij dat eens niet meer zelf zou kunnen doen. Het is een haastig opgesteld testament, en hij ging ervan uit dat jij en je zussen samen zouden beslissen hoe de nalatenschap verder moet worden verdeeld.'
'We zijn niet erg goed in het met elkaar eens zijn,' zei Jazz. 'Misschien hebt u dat wel gemerkt.'
'Ik dacht het al, inderdaad.' Hij bestudeerde haar even. 'Ik ben de bankier van je vader geweest tijdens zijn eerste huwelijk, zijn scheiding en zijn hertrouwen met je moeder. Ik weet dat je zussen in het oosten zijn opgegroeid en daar nu ook wonen. Hun enige interesse zal zijn de ranch zo snel mogelijk te verkopen.'
'Maar...' begon Jazz, en wist niet meer wat ze wilde zeggen. Ze was zo verdrietig dat ze niet goed kon denken.
'Ja?' zei de oude heer White en leunde geduldig achterover in zijn stoel.
'Het lijkt net... zoals u het zegt, klinkt het alsof... alsof de ranch al is verkocht, zo maar.' Jazz knipte even met haar vingers. 'En dat heeft mijn vader altijd willen voorkomen, en nu - eenmaal, andermaal, verkocht! Het lijkt zo harteloos, alsof hij voor niets heeft geleefd; nu hij er niet meer is, heeft niemand er nog enig gevoel voor.'
Ze was er nog niet helemaal van doordrongen dat haar vader dood was, dacht Jazz, en ze had nog geen tijd gehad om hem te rouwen. En toch nam deze wijze, oude man het als vanzelfsprekend aan dat haar vaders ranch, de vijfentwintigduizend hectare land die al zeven generaties aan de Kilkullens - en voor hen aan de Valencia's - had behoord, in de handen van onbekenden zou komen. Wat zou Mike Kilkullen zich daartegen hebben verzet! Geen wonder dat hij geen testament had willen maken, geen wonder dat hij het niet kon verdragen dat er een tijd zou komen dat hij zijn bezit niet meer zou kunnen beschermen.
'Zou de veebaas Casey Nelson niet als tijdelijk bedrijfsleider kunnen worden benoemd, in plaats van een vreemde?' vroeg Jazz. 'Zou dat geen logische keus zijn?'
'Ik weet het niet, Jazz. Het hangt van het gerecht af. Je zussen moeten het ermee eens zijn. En hij moet bereid zijn de opdracht te aanvaarden. We hebben het nu alleen over een tijdelijke aanstelling. Het gerecht wil een definitieve beheerder die over de verkoop en verdeling van de nalatenschap besluiten kan nemen. Ze zullen dit zo spoedig mogelijk willen doen, maar het duurt toch zeker zes weken tot twee maanden.'
'Waarom heeft mijn vader toch niet de hele ranch aan de staat vermaakt, om er een natuurpark van te maken?' riep Jazz uit.
Henry White hield verbaasd zijn hoofd schuin. Hij dacht even over de woorden van Jazz na. 'Dat zou zeker veel problemen hebben opgelost. Ha! Maar dan had hij zijn kinderen moeten onterven. Dat doen niet veel mannen, tenzij ze een heel goede reden hebben.'
'Ik wou dat hij het had gedaan!’
Henry White glimlachte even. 'Jazz, beste meid, als ik je een raad mag geven... ?'
'Graag.'
'Neem een advocaat, Jazz. Een goede.'
'Casey, ik kan het maar niet begrijpen,' zei Jazz, nog steeds verbijsterd. 'Ik probeer het, maar het lukt me niet. Ik voel me als een lappenpop die ze aan een poot hebben rondgeslingerd. Totaal gedesoriënteerd.'
Jazz zat in elkaar gedoken naast Casey's bed in het ziekenhuis, een verloren figuurtje waarvan al het goud was verbleekt. De goudkleurige topaasglans van haar ogen leek nu meer op rook, haar huid was bleker dan hij ooit had gezien en haar haar viel slap en bijna verkleurd om haar gezicht. Ze had een grijsflanellen broek aan en een oude grijze trui met colkraag.
'Dit is de ergste tijd van je leven.' zei hij zachtjes. 'Je kunt alles niet zo maar verwerken.'
'Casey, vandaag kreeg ik het gevoel alsof ik mijn vader opnieuw verloor. Ik heb me eigenlijk nooit voorgesteld dat de ranch zou worden verkocht. Ik moet er niet aan denken. Toen mijn moeder overleed, wilde ik geloven dat mijn vader onsterfelijk was, want zonder hem zou ik helemaal alleen zijn geweest, een echte wees. Vaderzou er eeuwig zijn. Dat dacht hij net zo goed als ik.'Ze schudde haar hoofd alsof ze uit een boze droom wilde wakker worden.
'Kun je je voorstellen dat pap zijn testament bij zo'n oude man als meneer White achterliet? Hij maakte dat testament, maar gaf het daarmee niet helemaal toe.' De woorden waren voor Casey bestemd, maar ook voor haarzelf.
'Mike heeft vermoedelijk toch beseft dat meneer White het testament goed zou bewaren. Hij lijkt me een praktische man.'
'Dat is hij ook. Hij zei dat ik een advocaat moest nemen. Waarom?'
'Je bent nu een rijke erfgename, en elke rijke vrouw heeft een advocaat nodig,' zei Casey.
'Waarom?' Toegeven dat ze een advocaat nodig had, betekende voor haar toegeven dat Mike dood was, merkte hij. Maar ze moest verstandig zijn.