'Ik weet nog niet eens wanneer jullie gaan trouwen,' zei Jazz verbaasd. 'Hebben jullie dat al besloten?'
'We dachten na Kerstmis, als je zussen met hun kinderen weer weg zijn. Dan doen we het onder ons, alleen wij, jij en Casey.'
'Casey?'
'Mike wil hem als getuige, en ik wil jou natuurlijk als mijn getuige. Dan gaan we naderhand een drankje drinken in de Swallows en eten bij El Adobe. Verder niets.'
Jazz fronste haar wenkbrauwen. Was dat wel een echte bruiloft?
'Zo wil ik het graag,' zei Red die haar wel begreep. 'Ik heb het al eens op de andere manier gedaan en ik vond het verschrikkelijk. Zo'n feest brengt het slechtste in de mensen naar voren. Ze halen er allerlei familievetes bij en maken ruzie om de kleinste kleinigheden. En dan dat geharrewar over de kleding...!'
'Ik maak foto's van Mels bruiloft en ik zal aan je waarschuwingen denken. Waarschijnlijk een freudiaans trekje... de verborgen vijandigheid van de huwelijksceremonie.'
'O, Jazz, houd op.'
'Ik maakte maar een grapje. Maar ik weet nu dat ik moet oppassen. Bij Mels bruiloft zijn alleen maar mensen op wie ik erg gesteld ben. Kom, Red, ik heb nog niets gekocht.'
Ze namen de lift naar de etage waar Tiffany was gevestigd. De zaak schitterde zo, dat ze niet naar binnen gingen. Tegenover de juwelier was een donkergroen geverfde gevel in de stijl van een ouderwetse Engelse herberg. Het was een kledingzaak voor mannen die Rosenthal Truitt heette. Jazz bekeek zorgvuldig de etalages.
'Dit is het helemaal!' riep ze uit zodra ze bretels van gevlochten leer zag.
Ze kocht binnen de bretels voor Pete en een riem van hetzelfde leer voor als hij eens iets anders wilde, en drie stevige geruite flanellen hemden. Ze stortte zich op een paar schoenspanners van beukehout met koper voor Sam en kocht er meteen vier paar. 'Precies het juiste bedrag, niet te persoonlijk en toch nuttig,' verkondigde Jazz. 'Heb je ooit van een man - of een vrouw - gehoord die zelf schoenspanners kocht?'
'Waarom neem je die niet ook voor Casey?'vroeg Red. 'Ze kennen elkaar tóch niet.'
'Nee, dat is niets voor Casey. Dit is iets voor hem,' zei Jazz en hief een soepel suède vest op in een neutrale kleur donkergrijs met een vleugje bruin, met knopen van ossehoorn. De achterkant was van zijde met daarop een afbeelding van een fazant tegen donkergroene en rode herfstbladeren. Het leek geborduurd, maar was erop gedrukt.
Red zuchtte bewonderend: zo eenvoudig vanvoren en vanachteren enorm opvallend. 'Het zal hem prachtig staan. Maar het is wel driehonderdenvijfennegentig dollar - veel te veel, volgens jouw eigen opvattingen.'
'Och, Red, maar de arme ziel moet iets speciaals voor jouw bruiloft hebben en hij raadt toch nooit hoe duur het was. Ik haal er nu onmiddellijk het prijskaartje af en jij mag het nooit vertellen. Ik ben zo moe en heb er zo genoeg van te blijven zoeken, dat ik mezelf hiermee verwen. En dan geef ik hem dit ook.' Jazz hield een boekje op met de titel De Garderobe van een Heer, of Goede Kleding Opent Alle Deuren. 'Zie je, dan wordt het een grapje. Als ik hem bij mijn cadeau dit boekje geef, kan hij er alleen maar om lachen.'
'Juist,' zei Red. 'Ik begrijp het. Vaag.'
'Nu vader en Mel nog,' zei Jazz. 'En het moeilijkste is voorbij. Ga mee naar Georg Jensen.'
Zelfs de wereldse Red was verbaasd over de prijzen van de exclusieve Deense met de hand gemaakte zilveren artikelen.
'Ga mee,' zei ze tegen Jazz. 'Veel te duur.'
'Vind je ze niet mooi?'
'Die prijzen!' riep Red uit.
'Ik wil dat koffie- en theeservies voor Mei.'
'Ben je helemaal gek geworden?'
'Het is een huwelijkscadeau voor hem en Sharon, niet alleen een kerstcadeau. Mel heeft me op weg geholpen en dat vergeet ik nooit. Kijk maar niet naar de prijs.'
'Was ik ook niet van plan.'
'Maar ze zullen het vast mooi vinden, denk je niet?'
'Het is prachtig, mooier dan ik ooit heb gezien. Afgezien van dat servies daar dat waarschijnlijk tweemaal zoveel kost.'
'Red, je ziet er doodmoe uit. Ga daar zitten en wacht totdat ik de verkoper mijn Visa-kaart heb gegeven. Als het nodig is, kun je getuigen dat ik ben wier naam op de kaart staat vermeld.' Snel kocht Jazz het ene servies voor Mel en het nóg mooiere voor haar vader en Red. Zij trouwden toch ook? En ze kon het zich tenslotte best veroorloven.
'Zo, nu ben ik klaar,' zei ze tegen Red toen ze Jensen uitliepen. 'Ik koop in New York wel iets voor vader.'
'En hoe staat het met je nichten en neven, je zussen en hun mannen?'
'Voor die tieners koop ik wel iets in Beverly Hills. Gemakkelijk bij ruilen; dat doen ze toch altijd. En dan zijn ze weer een dagje weg en ik kreeg net een idee voor een echt... meevoelend geschenk voor Fernanda en Valerie.'
'Wat dan?'
'Elk een abonnement op Lear's.'
'Dat tijdschrift waar op het omslag staat "Voor de slimme en niet zo jonge vrouw"?'
'Precies.'
'Als ik me niet zo gelukkig voelde, zou ik graag met zo'n hatelijk cadeau meedoen.'