'Ik heb geen lijstje nodig,' bekende Red. 'Ik heb de cadeautjes voor mijn ouders en broers met hun kinderen in Texas al eeuwen geleden per postorder besteld, dus ik hoef alleen maar iets voor Mike te kopen, en een kleinigheid voor Casey.'
'Je gelooft het niet, maar ik moet cadeaus voor vijf mannen kopen,' zei Jazz. 'Mel en Pete, mijn partners; Sam, mijn... ja, die zou ik min of meer als mijn vriend kunnen betitelen. Voor Casey, mijn ik-weet-niet-wat, maar in ieder geval mijn neef, en voor pap.'
'En die Phoebe? Krijgt zij ook een cadeautje?'
'Een kanarie. Die precies bij haar haarkleur past. Misschien moet ik hem ook in haar mond stoppen, als waarschuwing. Verdraaid! Ik vergeet Valerie en Fernanda en al hun kinderen helemaal! Ze zijn met Kerstmis op de ranch - maar ik probeerde het te vergeten, zoals gewoonlijk. Dat betekent - o, nee! - nog tien cadeautjes extra!'
'Was er maar niet over begonnen,' jammerde Red. 'Ik was al doodsbang voor jouw reactie, maar ik moet niet denken aan die van je zussen. Vreselijk. Sinds de Fiesta heb ik ze niet meer gezien... en ze zullen me vast haten, ik vóel het, maar Mike zegt dat ik gek ben. Hij heeft het ze nog niet verteld, alleen nog maar aan jou en Casey.'
'Wat is pap van plan? Hij wil er toch geen verrassing op kerstavond van maken, hoop ik? Red, zorg ervoor dat hij dat niet doet.'
'Ik heb een angstig voorgevoel dat dat juist zijn plan is. Hij doet er zo geheimzinnig over, en je weet hoe koppig je vader is. Ik heb nog nooit zoveel van een man gehouden als nu van Mike, maar zelfs ik moet toegeven dat hij een foutje heeft - hij wil altijd zijn zin krijgen. Hij wil me niets over zijn plannen zeggen. Hij weet het niet, maar bij de Fiesta zaten die twee krengen me aan te staren als de stiefzussen van Assepoester en toen dansten Mike en ik alleen nog maar samen. Hoe zullen ze nu wel reageren?'
'Red, herinner je je nog de eerste keer dat wij samenwerkten, toen jij redactrice was en ik fotograaf? We namen toen drie modellen mee naar de Maagdeneilanden om badkleding te dragen. Er barstte een orkaan los, de elektriciteit begaf het, er was geen stromend water meer, de grimeuse en kapster verbraken hun verhouding die al jaren had geduurd, en de modellen kregen voedselvergiftiging.'
'Dat zal ik nooit vergeten!'
'Nou, zó erg zal het waarschijnlijk niet zijn,' grinnikte Jazz.
'Gut, Jazz, dank je.'
'Ik zou er verkeerd aan doen als ik je niet zou waarschuwen... en we hébben die orkaan overleefd. Zelfs de foto's zijn toen genomen. Ik verheug me erop hun gezichten te zien, maar jij kunt beter de andere kant opkijken. Vergeet verder niet dat ze nooit hatelijk worden als pap erbij is. En ik geef je mijn erewoord dat ik je niet alleen met ze zal laten. Ik zal een stel Lakers-sweatshirts voor je kopen, met een paarssatijnen jasje. Die draag je aldoor, en ik het mijne. Dan vormen we een tegenpartij.'
'Dank je... maar ik vind het vreselijk dat Mike daartussenin moet staan. Je weet hoezeer hij op zijn familie is gesteld.'
'Inderdaad, maar ze verdienen het niet. Ze komen gelukkig niet zo vaak... zo kort mogelijke bezoekjes, twee keer per jaar. Als jij nu doet wat je moet doen en een baby krijgt, dan zullen ze de ranch vast een tijdlang boycotten.'
'Wat?'
'Je hoorde wel wat ik zei.'
'Vind je dat ik een baby moet krijgen?' vroeg Red verbaasd.
'Ik zou het énig vinden. Je hebt nooit kinderen gehad - wil je ze niet?' vroeg Jazz. Tenslotte was Red eenenveertig en zou onmiddellijk een baby moeten willen hebben, als het televisie-onderzoek juist was dat ze hierover had gehoord.
'Ik... ik weet het echt niet. Ik wil bij Mike zijn, altijd, mijn hele verdere leven. Waar hij ook is en wat hij ook doet. Dat is het enige dat ik zeker weet. Een baby zou zijn aandacht van mij afleiden. En waarom zou ik mijn tijd gaan verdelen?' Red keek verbaasd. Wilde ze een baby? Ze wist het niet.
'Denk er maar eens over na... volgens een televisie-onderzoek heb je nog drie a vier jaar de tijd om te beslissen. En laten we nu eens bij Dunhill binnenlopen. Jij hoeft niet zoveel te kopen, dus jij mag mij raad geven.'
De twee vrouwen liepen de zaak binnen en aan hun blikken zagen de verkopers dat zij met rust gelaten wilden worden tot zij iets zagen dat hun beviel en dan zouden ze willen worden geholpen. Een zo'n klant was al erg, maar twee betekende dat zij beiden moesten worden overtuigd - een hele opgave. En aan de manier waarop ze waren gekleed, nonchalant maar kostbaar, wisten verkopers dat alleen het beste goed genoeg voor hen zou zijn.
'Jazz... wat vind je hiervan?' Red hield een gebreid kasjmieren vest op in een gedekt Argyle-patroon.
'Dat draagt hij nooit. Te druk.'
'Dat dacht ik ook. En dit?' Ze hield een dikke, blauwe kasjmieren pullover in de hand, in kabelsteek.
'Prima,' zei Jazz goedkeurend.
'Kan ik u helpen?' vroeg een verkoper die zijn kans schoon zag.
'Hebt u deze in maat tweeënveertig?'
'Jazeker, mevrouw.'