Toen Vader wakker werd gingen ze naar binnen en namen plaats aan een tafel met een wit kleed en aten warm. Daniël bedacht dat Vader zich altijd anders ging gedragen wanneer hij geld had. Hij aarzelde niet meer, hij bewoog zich zekerder.
'We zullen de insecten laten zien', zei hij toen ze klaar waren met eten. 'Wickberg is een goeie kerel. Hij regelt een reis voor ons, ik krijg flink betaald, en als het goed gaat kunnen we ermee doorgaan. Maar je moet me beloven dat je niet meer over de hoofden van de mensen begint te klauteren als ik de doek optil. Dan neemt Wickberg het geld terug en moeten wc weer naar de zolderkamer verhuizen. Begrijp je wat ik bedoel?'
'Ja, Vader.'
'Je belooft me dat het niet weer zal gebeuren?'
'Ja, Vader.'
Vader strekte zijn hand uit en legde hem op Daniels hand.
'Wat gebeurde er eigenlijk? Ik zag iets in je ogen. Alsof je iets gezien had?'
'Het was Kiko', antwoordde Daniël eenvoudig.
Hij dacht dat hij het nu misschien aan Vader kon uitleggen zonder dat hij boos werd, zonder dat hij zijn hoofd schudde.
'Kiko?'
Daniël besefte dat Vader niet wist wie Kiko was. Hij had nooit gevraagd naar het leven dat Daniël geleid had voordat hij in het krat bij Andersson belandde. Hoe kon hij uitleggen dat er vóór hem een man geweest was die Kiko heette?
'Kiko?' herhaalde Vader.
'Hij en Be hebben mij voortgebracht. Kiko heeft een antilope op een rotswand geschilderd. Hij heeft me over de goden geleerd. Op een dag was hij dood, net als Be.'
Daniël sprak heel langzaam. Hij zocht naar de juiste woorden en probeerde ze zo duidelijk mogelijk uit te spreken. Vader sloeg hem verbaasd gade.
'Je kunt praten', zei hij. 'Hele zinnen!'
Het was alsof hij Kiko vergeten was. Niet hoorde wat Daniël vertelde.
'Je bent een bijzondere jongen', vervolgde Vader. 'Je beheerst de taal al een beetje. Je spreekt net als ik, met een Smalandse tongval. En je komt uit een woestijn heel ver weg.'
Daniël wachtte tot Vader verder zou vragen over Kiko. Maar hij ging alleen maar door over de taal. Over dat Daniël kon praten. Wat hij zei was niet belangrijk.
Laat in de middag bereikten ze een kleine stad waar ze aan land zouden gaan. Op de kade stond Wickberg. Naast hem twee jongens meteen kar. Zijn rode jas had hij binnenstebuiten gekeerd zodat de grijze voering buiten zat. Hij knikte tevreden toen hij Vader een hand gaf en Daniël over zijn hoofd streek.
'Het wordt geweldig. De burgemeester is amateur-botanicus en stelt de vergaderzaal van het stadhuis beschikbaar. Hij heeft een grote opkomst beloofd. Er zijn provisorische affiches opgehangen. Maar voor Strangnas moeten we zorgen dat ze gedrukt zijn. Een verschrikkelijke slang die een mens opslokt. Een zwarte man met speer. Om mensen te lokken kunnen we suggereren dat de zwarte man naakt is.'
Daniël zag Vader het voorhoofd fronsen.
'Ik vertoon geen slangen.'
'Dat maakt niet uit.'
'Ik wil dat het waarheidsgetrouw en wetenschappelijk is.'
'Slangen zijn goed. Dat lokt publiek. Naar Strangnas kunnen we een klein slangetje meenemen.'
Daarmee was de discussie gesloten. Ze begonnen richting stad te lopen.
'Wc moeten oppassen', mompelde Vader.
Daniël vroeg zich af wat hij bedoelde. Hij keek naar de huizen, de wolken. Maar hij kon nergens een dreigend gevaar ontdekken.
Die avond zat Daniël weer onder de linnen doek. Hij oefende wat hij moest zeggen en sprak met zichzelf af dat, zelfs al zag hij Kiko, hij hem niet achterna zou rennen.
Vader vertelde beter die avond. Dat kon Daniël horen. Hij was niet nerveus, zijn stem klonk vast en stellig. Soms lukte het hem ook de mensen in de zaal aan het lachen te krijgen. Daniël bedacht dat hij Vader dankbaar zou moeten zijn. Ook al had hij hem meegenomen op deze onbegrijpelijke reis, hem weggeroofd, toch had hij het beste met hem voorgehad. Daniël begreep alleen niet precies wat. Hij had de volwassenen wel eens horen praten over beproevingen die de mensen sterk maakten. Kiko's broer Uk was een keer verwond door een luipaard en had zich een heel eind moeten voortslepen met een gebroken been. Dat was een beproeving geweest. Dat had niet alleen Uk maar ook de anderen in de familie geleerd nog voorzichtiger te zijn wanneer er grote katachti- gen in de buurt waren. Maar welke beproeving hijzelf moest doorstaan wist hij niet. Misschien hoefde hij alleen maar te leren wat een blanke man eerder had gekund: op het water lopen.
Hij voelde Vaders hand op zijn hoofd, de vaste greep om de stof. Toen de doek langzaam van zijn hoofd getrokken werd, was hij er klaar voor. Er ging een gemurmel door dc zaal, hij hoorde een vrouw hysterisch lachen, maar hij verloor zijn kalmte niet. Hij boog, zei zijn zinnetjes en bleef doodstil staan. Kiko zat niet in dc zaal. Vader glimlachte tegen hem en opende vervolgens zijn mond, zodat iedereen zijn tanden kon zien. Vader kneep en trok aan zijn armen, maar niet zo hard dat het pijn deed. Toen hij zijn wangen opblies applaudisseerden de mensen. En na afloop, toen de mensen naar voren kwamen om hem te bekijken, bleef hij doodstil zitten.