Toen ik weer terugkwam op aarde, aarzelend de klemmen van mijn borsten en tong verwijderde en voelde hoe de kwelling van pijn opkwam door het bloed dat weer begon te stromen, voelde ik me uitgeput, helemaal verzadigd en vreemd genoeg overstuur. Ik wilde tegen hem praten, maar wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde me zo beschaamd – zowel bij de gedachte dat ik hem teleurgesteld had als door het feit dat ik mezelf eigenhandig zo veel vernederingen had aangedaan op zijn bevel. Mijn tong voelde nu meer vastgebonden dan toen die stomme klem er nog op zat.
Hij klonk ongerijmd en tegelijkertijd geruststellend gretig toen hij me vroeg of alles goed ging, of ik geen ijs moest gaan halen om mijn zere tong wat verlichting te geven. Belachelijk genoeg zorgde zijn aardigheid ervoor dat mijn ogen zich opnieuw met tranen vulden.
Mijn stem klonk krakend toen ik probeerde te spreken, mijn mond droog nadat hij zo lang geforceerd open was geweest. ‘Het zal wel lukken, dankjewel.’ Ik wist dat het wel zou lukken, maar ook dat deze les nog lang in mijn geheugen gegrift zou staan en dat ik nooit meer op dezelfde manier naar Chinese eetstokjes zou kijken.
‘Goed zo, meisje.’
Ik slikte geruisloos en met een klagerige toon waar ik niet van af kon komen, zei ik: ‘Het spijt me oprecht.’
Zijn stem klonk warm, geruststellend. ‘Ik weet het. Als je wilt kan ik je een nieuwe opdracht geven zodat je het weer goed kunt maken met me.’
Zelfs voordat hij zijn zin had afgemaakt, stemde ik al toe, vragend om mijn kans om het weer goed te maken. Hij stuurde me terug naar mijn tas, deze keer naar een buitenvak aan de voorkant – ik begon me te realiseren dat ik meer aandacht had moeten besteden aan wat er precies in mijn bagage zat – waar een zakje met een trekkoordje zat waarvan hij zei dat ik het open kon trekken. Ik haalde er een kleine vibrator uit, een buttplug en een zakje glijmiddel.
Terwijl ik naar de verzameling voorwerpen op de rand van mijn bed keek, begon mijn hart opnieuw te bonzen. Ik wist niet zeker of ik na alles wat ik had doorstaan die avond nog meer kon hebben. Hij zei me dat hij wilde dat ik de buttplug in mijn kont stopte en dat ik de vibrator hoog bij mezelf naar binnen moest schuiven en dat ik dan een nieuwe opdracht schreef. Maar in plaats van dat ik hem schreef waarover ik fantaseerde als we weer herenigd zouden worden, wilde hij dat ik vertelde hoe ik me gevoeld had tijdens elk moment van vernedering van de bestraffing die ik zojuist had doorstaan terwijl ik al die tijd wanhopig wilde klaarkomen. Ik mocht geen orgasme krijgen totdat ik klaar was en hem het stuk had toegestuurd. Het moest ten minste 2000 woorden lang zijn – tenzij ik klaarkwam voordat ik het af had, in welk geval het een extra 1000 woorden voor elk ‘ongelukje’ moest bevatten. En als hij het niet had ontvangen op enig tijdstip in de paar korte uren die ik nog had voordat ik mijn werk zou afronden en naar huis terug zou keren om hem te zien, dan zou hij me opnieuw straffen, persoonlijk, misschien met de tongklem nu hij wist hoe ik die haatte. Hij had eigenlijk wel lol bij het idee mij te zien proberen eromheen te spreken terwijl hij me met een cane sloeg.
Mijn mond was droog terwijl ik ongerust naar de buttplug staarde, die aanmerkelijk dikker was dan wat dan ook wat ik eerder in mijn kont had gehad. Mijn stem klonk aarzelend. ‘Het is bijna één uur ’s nachts.’
Ik stelde me zijn glimlach voor. ‘Ik weet het. Ik moest maar eens gaan slapen, ik moet weer vroeg op voor het werk. Ik stel voor dat jij aan de slag gaat.’
Ik duwde de plug en de vibrator naar binnen en ging, met pijn in mijn hele lijf, aan het bureautje in de anonieme hotelkamer zitten. Ik schreef urenlang, terwijl ik wanhopige pogingen deed mezelf te verklaren, te verontschuldigen, hem te plezieren. De verantwoordelijkheid woog zwaar op me en uiteindelijk, tegen de tijd dat ik tevreden was met wat ik had geschreven, restten mij slechts een paar uur slaap voor mijn laatste dag op kantoor.
Op de weg terug naar huis had zich ongerustheid van me meester gemaakt. Ik was er van het begin af aan keihard van overtuigd geweest dat ik geen relatie wilde hebben waarbij de dagelijkse vriendje-vriendinnetjedingen met D/s doorspekt zouden raken, want als ik iets deed wat hem in het dagelijks leven overstuur zou maken dan zou hij dat vergelden met pijn en vernedering. Ik dacht niet dat dat afgelopen nacht aan de orde was geweest, maar helemaal zeker was ik er ook niet van. Het was in elk geval dichter bij de grens dan ik had gehoopt. Hij had mijn e-mail niet beantwoord of de ontvangst ervan zelfs maar bevestigd. Ik kon het niet helpen, maar maakte me er zorgen over dat ik misschien een grens had overschreden. Of hij. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat alles weer op z’n gewone, relaxte plek kon terugvallen.
Ik stapte uit de trein, reed mijn weekendtas door de stationshal terwijl ik probeerde mijn handtas op mijn schouder te houden en schoof een ticket naar de man bij de poortjes. Ik probeerde te bedenken hoe ik naar huis zou gaan en of ik James moest bellen als ik eenmaal thuis was. En toen ineens stond hij voor me, glimlachend. Hij bedolf me onder een knuffel en kuste me uitgebreid, totdat we zo in elkaar opgingen dat we eigenlijk een afgezonderd hoekje nodig hadden. Hij nam mijn hand in die van hem en het handvat van mijn weekendtas in zijn andere en begon me uit de drukte van het station te leiden. Opeens waren mijn benauwde zenuwen over het thuiskomen verdwenen en voelde ik niets anders dan blijdschap om hem daar te hebben, met hem te zijn. Nou ja, dat en een zekere mate van wederzijdse begeerte...