Shit. Wat bedoelde hij met alles? Alles in de wereld? Alles in onze niet-relatie-achtige relatie? Alles waarover we vandaag gesproken hadden? Ik had een hint nodig, iets waardoor ik me niet zo vreselijk onzeker voelde. ‘Ik geloof het wel. Hoezo? Denk jij van niet? Is er iets gebeurd?’
Zijn antwoord was snel. ‘Nee, Sophie, er is niets gebeurd en dat is precies mijn punt.’
Ik wil graag geloven dat op een normale dag, als mijn hoofd niet zo mistig was van een paar glazen wijn en mijn groeiende ongerustheid vanwege het feit dat hij twee keer vrij snel achter elkaar mijn naam had genoemd – als er iets was wat ik had geleerd, was het dat dit bij James een teken van naderend onheil was – op dat moment het kwartje zou zijn gevallen. Vandaag viel het natuurlijk niet, wat mijn uiteindelijke ondergang werd.
‘Waar heb je het over?’
‘Waar denk je dat ik het over heb, Sophie?’ Drie So-phies. Dit was erg. En ik had nog steeds geen idee.
Ik probeerde het geluid van mijn frustratie binnen te houden omdat ik wist dat frustratie het alleen maar erger zou maken, maar het was onbegonnen werk. Door de machteloosheid zou ik het liefst tegen dingen aantrappen. Ik hapte daarom ook toe: ‘Ik weet het niet, daarom vraag ik het je.’
Hij zuchtte en ik voelde een steek van spijt door me heen gaan, omdat ik hem ergerde. Ondanks het feit dat hij mij net zo goed ergerde. Zelfs zodanig dat ik wilde dat ik nooit de telefoon had opgenomen toen hij belde om hem later te vertellen dat ik had geslapen. ‘Wat had je deze week zullen doen, Sophie?’
O. Shit. Hij was het niet vergeten. Natuurlijk niet.
‘De e-mail, natuurlijk, de e-mail. Het spijt me, maar ik ben er niet aan toe gekomen. Het is zo druk geweest op het werk, de internetverbinding in het hotel is waardeloos, ik heb me niet echt opgewonden gevoeld en, nou ja, ik ben elke avond gewoon zo moe...’ Mijn stem stierf langzaam weg. Het klonk zeurderig, dat vond ik zelfs.
Zijn stem was zo zacht dat ik een vinger in mijn andere oor moest stoppen om de wereld buiten te houden zodat ik hem kon verstaan. ‘Ik vroeg je één ding te doen, Sophie. Heb je dat gedaan?’
Opeens voelde ik een brok in mijn keel en een vaag gevoel van pijn in mijn hart en ik wenste uit de grond van mijn hart dat ik een ander antwoord voor hem had, niet gespeeld, niet lollig bedoeld. Ik voelde me slecht omdat ik hem teleurgesteld had, omdat ik hem misschien ongewild verdriet had gedaan door iets niet te doen – bewijzen dat ik aan hem had gedacht terwijl ik weg was – en omdat ik hem niet had gehoorzaamd zoals ik dat wel had moeten doen. Wat was dit vaag! Aan de ene kant voelde het irrationeel, maar aan de andere kant was het een diepgeworteld gevoel.
Mijn stem was zacht. ‘Nee. Ik heb het niet gedaan. Het spijt me.’
Er was geen geluid op de lijn, slechts statische elektriciteit, en terwijl ik ernaar luisterde, viel het schuldgevoel over het feit dat ik hem had teleurgesteld me zwaar.
‘Ik heb iets in het zijvak van je weekendtas gestopt. Ga het halen.’
Ik weet niet wat ik verwachtte toen ik het bruine, papieren zakje opende, maar mijn ongerustheid vervaagde toen ik vier paar Chinese eetstokjes tevoorschijn haalde, niet heel anders dan die bij het plaatselijke Chinese afhaalrestaurant.
‘Vertel eens, wat is het?’
Ik kon de verwarring in mijn stem niet verbergen. ‘Chinese eetstokjes. Genoeg voor een feestje, eigenlijk.’
Hij grinnikte en even was hij weer mijn James. Ondanks het feit dat hij boos was, voelde ik me nu een beetje minder ongerust, maar toen ging hij zakelijk verder. ‘Je hebt drie paar nodig en de elastiekjes.’
Elastiekjes? Ik viste ze onder uit mijn tas. Hmmm.
‘Wind een elastiekje rondom elk einde van de drie paren. Strak.’ Ik begon ermee, was niet helemaal zeker waar dit toe zou leiden, maar in elk geval onderweg het weer goed met hem te maken. ‘En als je dat gedaan hebt, kleed je je helemaal uit.’
O.
Hij klonk redelijk, niet boos, zelfs niet nors zoals eerder. Hij klonk resoluut maar toch kalm. Het onvermijdelijke zou gaan gebeuren. Het zou hem al dan niet plezier verschaffen, maar dat deed er niet toe, het moest gebeuren, als een les. Dat wist ik voordat hij me vertelde en voordat hij uitlegde hoe ik mezelf binnen nu en afzienbare tijd zou gaan bestraffen.
Eerlijk gezegd was ik er niet helemaal zeker van hoe dat zou gaan, omdat ik weet wat voor watje ik ben als het aankomt op mezelf pijn doen. Ik epileer niet eens mijn eigen wenkbrauwen, omdat het zeer doet. Aan de andere kant, positief bekeken, hoe moeilijk kon het zijn? Ik zou mezelf sowieso al veel zachtaardiger aanpakken dan James dat zou hebben gedaan als hij hier persoonlijk was geweest. Toch? Natuurlijk onderschatte ik hem. Terwijl hij me uitlegde hoe ik elke tepel tussen deze geïmproviseerde klemmen van Chinese stokjes moest vastzetten, realiseerde ik me dat het niet zo makkelijk was als ik dacht. Hij droeg me op de eerste klem erop te zetten.