‘Spreid je benen voor me. Ik wil je zien.’
Ik schoof wat over het tapijt en deed mijn knieën wijder uit elkaar.
Ik schrok op van zijn afkeurende gemompel – nu recht voor me – en ik voelde hoe zijn voet tegen mijn knie duwde waardoor ik mijn benen wel verder uit elkaar moest doen en ik er nogal wulps bij kwam te zitten.
‘Dat is beter. Ik wil zien hoe opgewonden je raakt als ik je op deze manier behandel, of je nu wilt of niet, zelfs nu ik je nog niet heb aangeraakt. Je bent rood – maar ik ben er niet van overtuigd dat dat nog steeds van schaamte is hoewel het wel zo zou moeten zijn. Je bent gewoon opgewonden. Je tepels zien eruit alsof ze branden van verlangen naar mijn aanraking of mijn tanden. En wat de rest van je lichaam betreft, je glanst.’
Opeens was ik erg blij met de blinddoek omdat ik wist dat hij, ondanks of misschien wel vanwege mijn ongemakkelijkheid, gelijk had. Ik merkte dat ik enorm nat was.
Hij duwde me nog wijder uit elkaar met zijn voet en ik vroeg me vluchtig af waarom ik niet de razernij voelde die ik normaal gesproken zou voelen. De boeien, de blinddoek, iets had de dynamiek veranderd en het voelde onwerkelijk. Hyperwerkelijk. Zoiets.
‘Je vocht is op mijn schoen gekomen. Vies meisje. Ik zou het je moeten laten oplikken. Wie rommel maakt, moet dat opruimen. Dat is wel zo eerlijk, of niet?’
Oké, de woede was terug. Ik ging er niet tegenin, maar mijn toon was meer rebels dan ik had gewild toen ik antwoordde. ‘Wat u wilt, meneer.’
Hij lachte. ‘Goed antwoord. En ik vind de gedachte aan jouw tong op mijn schoenen terwijl je het bewijs van je opgewondenheid oplikt inderdaad aanlokkelijk, maar op dit moment geniet ik het meest van het kijken naar dat wat zich tussen je benen bevindt.’
Zelfs achter de blinddoek sloot ik mijn ogen. Ik hoorde dat hij wat dronk – van zijn wijn, nam ik aan.
Hij vertelde me dat hij zich al langer afvroeg hoe het zou zijn om me uit te dagen. Dat alle berichten over en weer, het relatief rustige diner, de initiële date om te spelen, hier allemaal toe hadden geleid. Dat ik niet wist wat me stond te gebeuren, dat ik geen idee had wat ik me op de hals had gehaald, dat ik nu van hem was. En terwijl ik wist dat hij in het moment was en dat ik hem kon vertrouwen, kromp mijn maag een beetje ineen. Ik kon niet bewegen, ik kon niets zien. Opeens wenste ik dat de blinddoek af was, dat ik hem voor een moment in zijn ogen kon kijken en dat ik daar de geruststelling vond die ik zocht. Ik begon me een beetje paniekerig te voelen en raakte tegelijkertijd nog opgewondener door het gevoel van machteloosheid.
Ik knielde in stilte, mijn lippen samengeperst zodat ze niet zouden trillen, in afwachting van wat er zou gaan gebeuren. Ik voelde zijn ogen op me – denk ik – en ik dook enigszins ineen van elke beweging in de kamer in afwachting van een aanraking, iets.
Ik hoorde hem nog iets te drinken nemen en mijn keel voelde opeens droog. Ik slikte.
‘Heb je dorst?’ vroeg hij vanuit de richting van de bank. ‘Wil je iets te drinken?’
Ik knikte en bedacht toen dat ik dat beter moest doen. ‘Ja, alstublieft.’ Ik kreeg geen antwoord en na een paar seconden realiseerde ik me waarom. Verdomme. ‘Meneer.’
Ik voelde hoe hij zich naar me over boog. ‘Goed zo, meisje. Ik ben geneigd om een bakje met water te vullen en te kijken of ik je kan verleiden ervan te drinken als een dier.’ Opeens bedacht ik dat ik het prima zou redden zonder iets te drinken en iets in mijn houding moet duidelijk gemaakt hebben dat ik niet blij was met die suggestie, want hij lachte om mijn reactie. ‘Maar ik zal deze keer aardig zijn.’
Hij drukte een glas tegen mijn lippen. Ik zette er aarzelend mijn mond aan terwijl ik me een moment achterdochtig afvroeg wat het was, voordat hij het glas schuin hield en ik wel moest slikken omdat het anders over me heen zou lopen.
Het was spa rood met ijs en een beetje citroen en het smaakte verbazingwekkend goed. Terwijl hij het glas verder schuin hield, moest ik sneller drinken om te voorkomen dat ik het liet lopen. Ik voelde woede opkomen omdat hij met zoiets simpels zijn macht over mij liet gelden.
Hij bewoog zich terug naar de bank en ik hoorde hem op iets kauwen. Hij at iets. Mijn positie en het feit dat ik een soort van blinde stripteasedanseres was terwijl hij zat te snaaien, maakte me woest. Gelukkig hielp de blinddoek me dat te verbergen.
‘Gaat het goed met je, lief? Is er iets wat je kwijt wilt?’
Zo goed kon ik het blijkbaar toch niet verbergen. Ik wist dat hij probeerde me op de kast te krijgen en je zou denken dat ik daardoor makkelijker in staat was om mijn kalmte op zen-achtige wijze te bewaren. Maar nee, dat was niet zo.
‘Nee, dank je. Met mij gaat het goed.’
Hij streelde mijn haar.
‘Weet je het zeker? Ik zou het jammer vinden als je je niet vrij voelde om te zeggen wat je wilt.’