En ik zou al helemaal niet tijdens dat etentje op het toilet mijn slipje uittrekken en hem dat vlak voor het afscheid geven, een maffe actie vol uitdagende bravoure.
Er is iets met goede voornemens...
Dat gedoe met het slipje heeft mijzelf ook versteld doen staan, als dat een troost is. Ik had niet verwacht dat ik het zou durven. Ik droeg op dat moment zelfs expres een heel comfortabele, totaal niet sexy onderbroek, zo vastberaden was ik dat er niets zou gebeuren, ondanks het feit dat ik zo nu en dan dagdroomde over hele dagen met hem thuis door te brengen. Dan lazen we de krant, diep verzonken in te lezen supplementen van de zondagskrant in kamers die zo uit een Ikea-catalogus konden komen. Het zou absoluut nergens toe leiden. Ik zou hem zijn jas teruggeven en we zouden gezellig samen eten. Ik ging daarna naar huis en hij zou nooit meer iets van zich laten horen aangezien ik niet langer zijn jas als onderpand had om nog iets meer los te peuteren. En het grootste deel van de avond leek er ook niets aan de hand te zijn.
Ik kwam te laat – een crisis op het werk over een zich plots ontwikkelend verhaal in combinatie met problemen met het openbaar vervoer – en hij zat al aan de bar op me te wachten. Hij stond beleefd op om me te begroeten en mijn hart begon te bonken. Hij keek me vrolijk aan en, ondanks mijn bezorgdheid over een potentieel gênante situatie na de dronken kus en mijn snelle ontsnapping, voelde ik me meteen weer bij hem op mijn gemak. En dat was waarschijnlijk maar goed ook, gezien wat er daarna gebeurde.
Hij begreep waarom ik te laat was en wuifde mijn gestamelde excuses weg terwijl we naar ons tafeltje werden gebracht. We aten op ons gemak en als het geen sombere maandag in januari was geweest, had de bediening gehint dat we om de rekening konden vragen of weer aan de bar konden gaan zitten.
We hadden het over films, de media en discussieerden over de vraag of de minachtende krantenkoppen van de laatste tijd over de minister van Binnenlandse Zaken onnodig waren (zijn mening) of juist nieuwswaardig (mijn mening). Het was leuk, uitdagend en we moesten er allebei om lachen. Voor buitenstaanders zag het er waarschijnlijk uit als een echte date. Ik bloosde af en toe en andere gasten hadden kunnen denken dat ik iets te veel wijn had gedronken, maar ik dronk die avond alleen spa rood en ik kreeg het warm omdat James me plaagde over de ondertoon van mijn stuk – hij had die nepzoete ondertoon dus toch opgepikt – en het stelen van zijn jas.
Hij was de hele avond attent, de James die ik door onze sms’jes en mailtjes had leren kennen, maar hij was ook duidelijk iemand die de aandacht trok. Zowel mannen als vrouwen keken naar hem om. Dat begreep ik wel. Het kostte mij ook soms moeite om een zin te vormen die ergens op sloeg. Ik werd er chagrijnig van, want het drukte me met de neus op de feiten: wij pasten gewoon niet bij elkaar.
Tegen de tijd dat de koffie werd gebracht, spookte dat idee constant als een mantra door mijn hoofd en daardoor lette ik niet zo goed op toen hij naar achteren leunde op zijn stoel. Hij depte zijn mond met zijn servet, legde het netjes op tafel en vertelde me dat ik hem een cadeautje moest geven voordat we afscheid namen omdat ik zijn jas zo lang bij me had gehouden. De sfeer was haast ongemerkt veranderd. Zijn glimlach was nog steeds warm en charmant, maar er speelde iets onder het oppervlak. Ik kneep mijn handen samen om te verbergen dat ze trilden en vroeg heel nonchalant wat hij precies in gedachten had. Ik hoopte vurig dat wat het ook was, ik geen overuren hoefde te maken om de huur te betalen.
Hij zei vervolgens: ‘Je slipje.’ O gelukkig, dat kost me in elk geval n... – Wacht eens even... Wat?
Ik moest me inhouden om geen krimp te geven. Trots? Waarschijnlijk. Ik wilde koppig bewijzen dat ik elke uitdaging aankon? Absoluut. Hij wachtte stil op mijn antwoord. Ik ging even verzitten.
Ik vroeg hem verrassend kalm en met een stalen gezicht of hij wel eens had overwogen om naar een lingeriewinkel te gaan en daar zelf vrouwenondergoed te kopen. Hij lachte smakelijk. Zijn tanden staken wit tegen zijn huid af in het kaarslicht en hij schudde zijn hoofd. ‘Je weet ook wel dat ik dat niet bedoel. Ik wil jóuw slipje. Nu.’
Ik was in de war. Dit was James, van de wijs gebracht door een kus, deftig en hoffelijk. Wat bedoelde hij met nu? Hij wachtte en genoot duidelijk van de verwarring op mijn gezicht, maar hij deed niets om het te verhelpen.
Opeens viel het kwartje. Ha. Hij had het gevoel gehad voor paal te staan nadat ik, na onze kus, in de taxi was ontsnapt. Hij probeerde zo zijn gram te halen. Ik zou hem niet laten merken dat het hem bijna was gelukt, dit spelletje kon ik ook spelen.
Ik nam langzaam een slok water en leunde toen naar voren en vroeg hem hoe hij zich dat voorstelde. Ik was regelrecht uit mijn werk naar het restaurant gekomen en droeg een broek. Ik vond jurken en rokken gewoon niet praktisch. Mocht ik dan naar het toilet gaan om mijn slipje daar uit te trekken en die daarna aan hem geven? Hij keek geschokt: natuurlijk, hij wilde geen scène veroorzaken.