Er werden voor de nabije toekomst dus geen promoties voorspeld en daarom deed ik wat iedere journalist zou doen om de volgende carrièrestap te maken: ik verhuisde naar een groter gebied en een grotere krant, waar ik iets beter zou worden betaald, met als bonus dat het ook veel dichter bij mijn ouders was. Tegen de tijd dat ik een nieuw onderkomen had gevonden was de salarisverhoging natuurlijk al op, maar mijn moeder kwam een paar keer per week langs met restjes cake of kliekjes-voor-de-diepvries waardoor ik toch redelijk kon rondkomen (en met haar citroencake maakte ik vrienden op de nieuwe redactie, want een vrouw alleen kan maar zo veel cake eten).
Naast de terugkeer van geweldig gebak en zondagse lunches met de familie was de grootste verandering in mijn leven de hoeveelheid tijd die ik met Thomas doorbracht. Opeens moest ik een paar uur rijden om bij hem te komen en dankzij mijn wisselende diensten, de benzinekosten en zijn prille relatie met Charlotte zouden we niet meer zo veel tijd hebben als vroeger om de wereld te verbeteren terwijl we hele series op dvd keken. Daar moest ik echt aan wennen en dat had ik niet verwacht. Ik had een mooie tijd met hem gehad en de leuke, vunzige dingen die we samen hadden gedaan waren mijlpalen voor me. Ik was toe aan een fatsoenlijke, onfatsoenlijke vriend. Iemand met wie ik misschien zou kunnen samenwonen, op vakantie kon gaan, kon trouwen, kinderen kon krijgen en al dat soort mooie dingen, maar zolang ik Thomas om het weekend zag en allerlei vrijblijvende leuke en foute dingen met hem deed, was er geen noodzaak om open te staan voor eventuele nieuwe relaties of vriendjes. Ik vond het gewoon te veel moeite, ook omdat ik verschrikkelijk ben met de regels rondom het daten.
De verhuizing voelde als een goed moment om een eind te maken aan het spelen met Thomas. Niet aan onze vriendschap – dat zeker niet, we hadden te veel gemeen, hadden te veel gedeeld en hij was en is een van de aardigste mensen die ik ken – maar wel aan onze seksuele relatie. Dat was het juiste moment. Ik ging verhuizen en het werd serieus tussen hem en Charlotte en op onze typische, relaxte manier besloten we voortaan de extraatjes van onze vriendschap met extraatjes links te laten liggen.
De timing was goed. We hadden het al een tijdje over triootjes gehad en ondanks de keer met Charlotte heb ik me daar nooit helemaal bij op mijn gemak gevoeld. Seks is in principe toch een spel voor twee spelers, laten we wel wezen. Daarom was ik ook bang dat er bij een triootje altijd iemand zou zijn die zich buitengesloten voelde of over het hoofd werd gezien. Ik dacht niet dat ik veel risico liep; ik had geen last van seksuele jaloezie en dat zou misschien wel het geval zijn geweest als het mijn vriendje was die recht voor mijn neus ranzige, geile dingen deed met een andere vrouw. De intensiteit van een trio was toch een beetje verontrustend en al had ik ervan genoten, het was me wel duidelijk dat ik klaar was om de stap te maken van foute pret hebben met iemand die ik vertrouwde naar een volwassen relatie. Ik had me helemaal niet buitengesloten gevoeld, maar zelfs voor mij, iemand die soms echt een bord voor haar kop heeft, was het duidelijk dat er zich een sterke band ontwikkelde tussen Thomas en Charlotte. Het voelde als het juiste moment om me terug te trekken.
Het was de logische stap, maar dat betekende natuurlijk niet dat ik er geen last van had. Het was heel fijn om dichter bij huis te gaan wonen, maar je vergat zo makkelijk dat iedereen tijdens je afwezigheid daar ook verder was gegaan met zijn leven. Het kostte me zonder Thomas als mijn steun en toeverlaat een tijdje om mijn draai te vinden.
Het klinkt nu misschien ironisch, maar ik vond James helemaal niet aardig toen ik hem voor het eerst ontmoette. Ik moet er wel bij zeggen dat ik op dat moment niemand aardig vond. Ik was dan wel naar ‘huis’ verhuisd, maar tot mijn grote verwarring kwam ik een beetje in een dip terecht omdat ik Thomas zo miste. We spraken elkaar nog net zo vaak als altijd en hij steunde me in alles. Hij was heel open over zijn eigen leven, hij was duidelijk gelukkig met Charlotte die inmiddels de weekenden met hem doorbracht zoals ik dat altijd had gedaan, maar het deed pijn. Ik ergerde me aan hem en daardoor raakte ik in de war over of ik me aan hém moest ergeren of aan mezelf, omdat ik niet wist of het wel oké was om me aan hem te ergeren. Ik had constant flashbacks van de dingen die we samen hadden gedaan en daardoor was ik opgewonden en woedend tegelijk. Ik dacht er non-stop aan, probeerde het te begrijpen. Ik was doodop.
Ik leefde zo ongeveer als een kluizenaar, wilde geen andere mensen ontmoeten, niet uitgaan of het over koetjes en kalfjes hebben waardoor zou blijken dat ik in niets anders dan mijn eigen misère geïnteresseerd was. Maar als journalist zijn er helaas van die momenten dat je het kantoor uit wordt gezet om dat soort dingen te doen, of je dat nou wilt of niet. En geloof me, op dat moment wilde ik het absoluut niet. Voor het eerst werd mijn werk door mijn apathie beïnvloed, ondanks mijn nieuwe baan, het grotere gebied en de grotere verantwoordelijkheid. En daardoor voelde ik me natuurlijk nóg slechter. Mijn nieuwe, indrukwekkende eindredacteur liet me echter niet al te lang kniezen. Hij had me al een paar keer herinnerd aan een deadline die eraan zat te komen en duwde me uiteindelijk mijn jas, tas en paraplu in de handen en begeleidde me naar de uitgang. Ik was zelfs te apathisch om te protesteren en daarom kan ik alleen mezelf de schuld geven.