Dus reed ik me op zijn been klaar.
Oké, er zit natuurlijk meer achter. Veel meer. Ik houd niet gauw dingen achter, maar echt (eerlijk waar) zelfs als ik erover schrijf, voel ik de schaamte nog prikken en voel ik me een beetje misselijk van vernedering. En laten we wel wezen, ik ben niet echt preuts over dit soort dingen.
Ik vond het vreselijk. Niet op een manier van ‘ik doe alsof ik het vreselijk vind, maar ik vind het stiekem lekker’, maar op een manier van ‘ik vind het echt zo vreselijk omdat het afschuwelijk is dat ik misschien klaarkom terwijl ik het doe, wetend hoe het me raakt, hoe het me uit mijn ritme haalt, hoe graag ik ook tegen Thomas wil zeggen dat hij op kan rotten’. Zoals ik al eerder heb gezegd, begrijp ik dat het geen onderdanigheid is als je je alleen onderwerpt aan prettige dingen en dat vind ik zelf ook. Daarom duwde ik Thomas niet aan de kant om naar huis te gaan, naar mijn eigen lekkere bedje en mijn lade vol speeltjes. Tegen zijn knie oprijden, proberen mezelf onder de juiste hoek op te wrijven zodat ik mijn klit goed raakte en zou klaarkomen zodat de hele ellende zou ophouden, terwijl hij expres verschoof om te voorkomen dat dat zou gebeuren en zo mijn ellende langer liet duren en terwijl hij (natuurlijk) de hele tijd verslag uitbracht aan Charlotte over hoe nat ik zijn been maakte, hoe ik moest huilen en hoe toch mijn ademhaling sneller werd naarmate ik dichter bij mijn orgasme kwam, hoe wanhopig ik was... Het maakte me woedend, zo woedend dat ik het moment nog dagenlang zou herbeleven en zo woedend dat ik niet helder kon nadenken. Het was niet pijnlijk, zelfs niet eens zo vernederend als je het leest. Het klinkt als iets onnozels. Ik reed tegen zijn been op. Maar voor mij was het niet onnozel en ik begrijp zelf nog steeds niet waarom, ik kan het dan ook absoluut niet uitleggen. Toen ik begon te schrijven over D/s was dat deels omdat ik geniet van de intelligente uitdaging om uit te leggen wat ik voel en waarom de dingen die me opwinden me opwinden. Maar dit is zo onbegrijpelijk voor mij dat ik net zo goed kan proberen om het in het Frans uit te leggen.
Dus ik reed tegen zijn been op, als een beest, terwijl hij Charlotte voortdurend van commentaar voorzag: hoe ik mezelf tegen zijn knie aan wreef, gebruikmakend van het gevoel van de wrijving tegen mijn klit om klaar te komen.
Ik wreef mezelf tegen hem aan en bedacht hoe laag ik gezonken was, hoe verdorven en vernederd ik was geworden in het najagen van mijn eigen genot. De tranen rolden over mijn wangen, druppelden langs mijn kin op mijn borst. Ik was helemaal rood van schaamte, blij dat het donker was zodat ik de ergste tekenen kon verbergen. Praktisch gezien was het een zeer onhandige positie om ook maar enige stimulatie uit te halen. Thomas lag met zijn benen plat op het bed en alleen door de mijne wijd te spreiden en mezelf laag over het bed te buigen, kon ik ook mezelf dicht genoeg op zijn knie laten zakken om ook maar enige vorm van wrijving te veroorzaken die ik nodig had om klaar te komen. Ik deed mijn best, god wat deed ik mijn best, wanhopig om dit resultaat te bereiken, om mijn orgasme te bereiken zodat dit voorbij zou zijn.
Je zou denken dat ik, na die vijf dagen zonder orgasme en met de hele tijd al die gedachten aan seks en hoe wanhopig en geil ik was, snel zou klaarkomen. Maar de geest is natuurlijk een grappig, vreemd en af en toe afschuwelijk ding. Het besef dat Charlotte meeluisterde terwijl ik zo vernederd werd, hoe ze mijn kreunen en kreten van genot hoorde terwijl ik – ondanks mijn vernedering en mijn afschuw – natter en meer opgewonden raakte en hoe ik luidkeels en schaamteloos genot ontlokte aan de knie van Thomas, deed me haperen. Net als het feit dat Tom haar vertelde hoe het geluid klonk van hoe ik over zijn knie schoof, hoe nat ik hem had gemaakt. Ik probeerde het allemaal te verdringen en probeerde nog harder te werken, maar ik kon de druk niet hoog genoeg opvoeren om klaar te komen en er een eind aan te maken.
‘Het lukt me niet...’ Ik slikte mijn tranen en wat snot weg en probeerde het nog een keer. ‘Deze hoek gaat niet werken. Ik kan op deze manier niet klaarkomen.’
‘En wat verwacht je dat ik daaraan doe?’ snauwde hij. ‘Je weet wat je moet doen en eerlijk gezegd ben ik mijn geduld aan het verliezen met dat geschuif over me heen, je maakt mijn hele been nat. Ik zou maar opschieten, als ik jou was.’
Ik kreeg een knoop in mijn maag van het idee dat ik dit allemaal had doorstaan en nog steeds niet zou klaarkomen.
‘Je knie, kun je je knie iets optillen, dan zou het makkelijker gaan. Alsjeblieft.’
Ik dacht dat ik in het donker zijn tanden zag glimmen. ‘Smeek je me om mijn knie te verplaatsen zodat je er makkelijker tegenaan kunt rijden?’
Er was even een stilte. Ik moest mijn lippen met mijn tong natmaken voordat ik iets kon zeggen en zelfs toen was mijn stem bibberig en vol tranen. Normaal zou ik een uitvlucht gezocht hebben, zou ik dit proberen te vermijden, maar eerlijk gezegd was ik op, gekweld. Elke vezel van mijn wezen wilde wanhopig graag klaarkomen. ‘Ja. Ja, ik smeek het je.’