‘Sophie? Je mag nu stoppen.’
Normaal gesproken zouden deze woorden me blij maken. Nu was ik vervuld van angst. Zou ik mogen klaarkomen? Zou ik mezelf ervan kunnen weerhouden in tranen uit te barsten als ik gefrustreerd achter zou blijven? Wat moest ik doen? Als ze me toestonden om klaar te komen, wat zouden ze dan met me doen? Iets wat nog erger was dan dat voetengedoe? Zou ik ze echt alles laten doen? Zou ik er liever van afzien? Kon ik er ‘liever’ van afzien? Ik kreeg bijna hysterische gedachten over alle verschrikkelijke dingen die ze me konden aandoen, die ze me konden laten doen. Ik wist dat ik kon weigeren als het echt iets vreselijks was, ik zou het spel kunnen stopzetten, maar op dat moment was ik dat helemaal niet van plan. Ik was gegijzeld door mijn eigen wanhopige behoeften. Ik zag op tegen alle mogelijkheden. En uiteindelijk was datgene waar ze mee kwamen iets wat niet eens in mijn – toch behoorlijk zieke – geest was opgekomen.
Het was een idee van Charlotte, iets waar ik haar ooit nog eens behoorlijk voor wil bedanken – bij voorkeur door te zien hoe zij precies hetzelfde moet ondergaan. Toen Thomas me vertelde wat ik moest doen, deed ik mijn ogen dicht en perste ik mijn lippen op elkaar, ik schudde mijn hoofd in woordeloze rebellie. Ik wilde niet, kon me niet voorstellen dat ik het zou doen. Toen de stilte voortduurde, realiseerde ik me dat dit het was, als ik dit niet zou doen, zou ik niet mogen klaarkomen. Secondelang probeerde ik een alternatief te bedenken. Wat dan ook. Maar langzaam, met tegenzin, accepteerde ik mijn noodlot.
Ik nam de juiste positie in.
Ik ging geknield over een van zijn benen heen zitten, keek door het duister naar hem zoals hij daar lag, half overeind in de kussens met de telefoon aan zijn oor. Ik bedacht dat als ik hem maar een beetje kon zien, hij mij dan ook maar vaag kon zien. Ik zou graag zeggen dat dat hielp, maar in werkelijkheid was dat niet zo. Ik knielde daar een paar seconden, wilde eigenlijk niet verdergaan terwijl ik in mijn hoofd allang had toegegeven dat ik het zou doen. Dat ik nu, op dit moment, tegen zijn been op zou gaan rijden als een hond om mijn orgasme te bereiken.
Een van de dingen die ik met name interessant vind aan de D/s-dynamiek is dat het je dwingt om dingen te doen die je normaal nooit zou doen. Niet omdat je ze niet wilt doen – in werkelijkheid wil je het vaak juist wel doen – maar omdat het dingen zijn waarvan je denkt dat ze heet/fijn/interessant/ongewoon zijn en waartegen een klein deel van je hersenen protesteert om welke reden dan ook – omdat je denkt dat het ‘smerig’ is of te beschamend, of dat je bang bent dat je kont zo groot lijkt als die van een koe of wat dan ook. Ik vind het fijn dat ik verder kan worden geleid, voorbij het kleine deel van mijn verstand dat van mening is dat het verkeerd is om deze fantastische nieuwe dingen te beleven. En nee, het gaat er niet om gedwongen te worden iets te doen wat ik niet wil, gepusht te worden of wat dan ook – mijn lichaam reageert gewoon voordat mijn verstand de kans heeft om weer bij te raken; mijn lichaam verraadt het feit dat ik iets prettig vind nog voordat mijn ogen of woorden dat duidelijk kunnen maken en zelfs als ik niet precies kan uitleggen waarom of hoe het me nat maakt. Het is meer dat iemand weet hoe ver ik zou willen gaan en me helpt om de moed te verzamelen om ervoor te gaan.
Thomas kon dat, vaak schijnbaar (en zeer irritant) zonder inspanning. Hij wist het vooral te bereiken door mijn koppige kant te beroeren, waar mijn eerste reactie is om te denken: dit ga ik dus wél doen, niets van wat jij bedenkt is zo erg dat ik het niet wil doen, zelfs als ik me er vreselijk ongemakkelijk bij voel. Over het algemeen geniet ik van die tweespalt, ik geniet ervan uit mijn vertrouwde omgeving gehaald te worden, iets te doen waardoor mijn maag samentrekt van de zenuwen en waardoor ik bloos van boosheid en schaamte, zelfs terwijl ik nat word. Maar tegen een been oprijden? Ik dacht ineens met weemoed terug aan zijn stomme voeten. Ik vond het vreselijk. Vond het hele idee vreselijk. De vernedering, de onhandige hoek waarin ik moest kruipen om het überhaupt te doen, het feit dat ik al vijf dagen liep te fantaseren over hoe hij me ging laten klaarkomen en dan was het ook nog geen van de dingen die ik bedacht had. En ik moest het zelf doen. Niet op een lekkere manier, met mijn hand tussen mijn benen of met mijn favoriete speeltje uit de lade, maar door tegen hem op te rijden als een hitsige teef. Het was alsof ik aan het bed was vastgenageld. Ik kon dit niet. Het ging gewoon niet.
‘Schaam je je? Zo erg dat je dit niet wilt doen?’ Zijn stem had zo’n zangerig toontje, wat duidelijk veroorzaakt werd door ons telefonische publiek. Ik kreeg moordneigingen. Ik bedoel, nog meer moordneigingen.
Ik schraapte mijn keel en begon hem antwoord te geven met een stotterende, onzekere stem, maar hij onderbrak me. ‘Het kan me niet schelen. Ik heb je opgedragen om tegen mijn been op te rijden. We weten allebei dat je het uiteindelijk toch gaat doen, hoe dan ook, want als je het niet doet, krijg je geen kans meer om voor Nieuwjaar klaar te komen. Dus als ik jou was, zou ik niet langer protesteren en gewoon beginnen.’