‘Mag ik dan gewoon even...’
‘Nee. Dat mag je niet. Ik zeg wel wanneer. Nu moet je wachten.’ Hij draaide mijn tepel om. ‘En nu opstaan. Kom op. Als je geluk hebt, maak ik ontbijt voor je.’
Ik stond op. Chagrijnig.
Je moet ten eerste goed beseffen dat ik mezelf, uiteraard, kon vingeren. Maar goed, wat zou het voor zin hebben? Hij was duidelijk iets van plan en het is, zoals ik al eerder heb gezegd, zinloos om je alleen te onderwerpen aan de dingen die je zelf toch al wilt doen. Ik wilde bewijzen dat ik kon wachten en was benieuwd naar wat hij later met me van plan was, als hij me zou laten klaarkomen. En ik was koppig. Ik weet het, je zou het niet zeggen.
En zo ontvouwde de dag zich, na een ontbijt waarna ik me normaal gesproken volledig voldaan zou hebben gevoeld. We klungelden wat rond, ik schreef wat en speelde een beetje online poker, we wandelden met de hond, ik maakte een enorm kerstmaal, we keken een paar dvd’s en leverden commentaar op het nieuws. Die hele tijd dacht ik helemaal niet aan het feit dat ik wilde klaarkomen. Nou oké, dat is misschien niet helemaal waar. Ik dacht voornamelijk aan het feit dat ik niet wilde laten zien hoe graag ik wilde klaarkomen. En ik denk dat dat ook grotendeels lukte, behalve misschien als Tom per ongeluk langs mijn kont of de zijkant van mijn borst streek. Ik weet eigenlijk niet of het per ongeluk was, maar ik wilde er niet zijn aandacht op vestigen voor het geval dat het wel zo was. Anders leek het net of ik er overgevoelig voor was. Mijn tepels deden het grootste deel van de dag pijn, maar ik zou het absoluut niet laten merken. Echt niet. Ha! Dat zou hem leren.
Ik kwam er al snel achter dat ik geen type ben voor orgasmenonthouding. Nu was dat geen gemakkelijke ontdekking. Die eerste nacht was al moeilijk geweest en de volgende ochtend werd ik nog door van alles afgeleid, maar het was na die avond – een langdurige pijpbeurt waarbij ik geknield op de vloer tussen zijn benen zat terwijl hij naar het nieuws keek en met mijn haar speelde alsof ik een huisdier was, gevolgd door zijn eruptie over mijn naakte borsten waardoor ik weer onbevredigd in slaap viel – overduidelijk.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut niets tegen een beetje op de zaken vooruitlopen. Maar na twee dagen onthouding – verergerd door het feit dat Tom nog steeds op allerlei verleidelijke manieren aan zijn gerief kwam – was ik behoorlijk pissig.
Ik lag in bed te wachten tot ik in slaap zou vallen. En geloof me, dat valt nog lang niet mee als je (behalve af en toe een nachtje in een gedeelde kamer) je hele volwassen leven eigenlijk altijd in slaap bent gevallen na een orgasme, of je dat nu zelf hebt bewerkstelligd of dat iemand anders dat voor je heeft gedaan. Ik was een beetje plakkerig en zo gefrustreerd dat ik lag te beven, ik overwoog lichamelijk geweld tegen Tom die lekker tegen me aan was komen liggen en met een brede grijns op zijn zij lag.
‘Gaat alles goed?’ vroeg hij me, terwijl hij donders goed wist dat dat niet het geval was.
‘Lekker,’ zei ik. Meestal bedoel ik dan dat het zo niet-lekker met me gaat als je je maar kunt voorstellen, waarbij ik nog net niet in tranen uitbarst of erop los ga slaan met een honkbalknuppel.
‘Dus dat hele orgasmenonthoudingsgedoe is helemaal geen probleem?’ Hij weet dat ik er wel een probleem mee heb, maar hij weet ook dat ik liever een stuk van mijn tong afbijt dan dat ik dat toegeef.
‘Neuh.’ Ik kan helemaal niet goed liegen en hoop dat het door mijn korte antwoorden in elk geval niet zo overduidelijk is.
‘Nee, dan is het goed. Want het leek me leuk om dat een beetje verder uit te proberen zolang je hier logeert. Ik heb besloten dat je pas in het nieuwe jaar mag klaarkomen.’
Hij draaide zich om, ging slapen en ik voelde mijn onderkaak naar beneden zakken zoals bij een stripfiguur. Toen ik had uitgerekend hoeveel dagen dat nog waren – nog vier dagen vol kwelling en eenzijdig spelen, ervan uitgaand dat hij me op Nieuwjaarsdag zou laten klaarkomen – was ik radeloos.
‘Als je er tot nu toe geen probleem mee hebt, zal het vast wel lukken.’
Hij lag met zijn rug naar mij toe, maar ik kon me zijn glimlach wel indenken en ik wilde hem het liefst uit bed kieperen. Dat deed ik niet, overigens. Ik zei niets. Ik vertrouwde mezelf niet. En toen ik – eindelijk – in slaap viel, was mijn laatste gedachte: hij maakt een grapje, dat moet haast wel.
Hij maakte geen grapje. Toen ik een dag of twee had geprobeerd om niet aan een orgasme te denken, vloog ik zo ongeveer tegen de muren op. Ik had me nooit echt gerealiseerd hoe fundamenteel belangrijk het voor mij was om klaar te kunnen komen wanneer ik maar wilde. Om een bekend liedje te citeren: ik wist niet hoe goed ik het had, totdat ik het kwijt was. Elke toevallige aanraking was een kwelling. Als Tom met zijn arm langs mijn elleboog streek als hij langs me heen liep, werd ik al nat. Douchen was een kwelling omdat de druk van elke waterdruppel op mijn huid heerlijk aanvoelde, maar toch ook weer niet lekker genoeg omdat het uiteindelijk de frustratie alleen maar verergerde.