We hadden nog steeds geen plannen om te daten, maar op de een of andere manier maakte dat het makkelijker om te praten over wat ons opwond – om je vriendje te vertellen dat je fantaseert hoe hij je tot snikkens toe met een cane slaat waarna hij je zo hard neukt dat je vlekken ziet terwijl je hem van je af probeert te meppen, zou best een beetje ongemakkelijk kunnen zijn. Maar Thomas luisterde aandachtig naar wat ik zei en, wat ik me toen niet realiseerde, onthield alles om ergens in de toekomst dingen met me te doen waarvan ik nat en duizelig zou worden.
Het begon op een zaterdagavond met een bestraffing voor iets wat ik niet gedaan had en waar ik normaal gesproken ook vraagtekens bij had gezet. Maar toen zijn stem en zijn daden veranderden van ontspannen in onbuigzaam en duidelijk werd welke kant het op ging, was ik de laatste die zou protesteren. Ik belandde naakt, met mijn kont in de lucht, over de leuning van zijn bank.
Hij begon met een relatief licht pak slaag, waardoor mijn kont tintelde en warm werd. Ik had al snel door dat Tom liefhebber was van een pak slaag en hij had algauw de gewoonte ontwikkeld om me over zijn knie te leggen om me ongenadig af te straffen terwijl zijn erectie groeide onder mijn tegenstribbelende lijf. Op de een of andere manier voelde het gênanter met mijn slipje halverwege mijn benen dan wanneer ik het helemaal uit zou doen. Daarnaast bleek het slipje handig om me een beetje te beheersen als ik niet kon ophouden met spartelen. Voorheen zou hij me, als mijn kont eenmaal heet en geprikkeld was, tegen de vloer hebben geduwd om me te neuken, me met zijn heupen tegen de vloer vastpinnend terwijl hij bij mij binnendrong zodat ik het ruwe tapijt tegen mijn brandende kont voelde, maar deze keer was het anders. Hij stelde een vraag die ik naar zijn smaak niet met voldoende respect beantwoordde en ik hoorde het geluid van de riem die hij uit de lussen van zijn broek trok.
Als je ergens zo lang over hebt nagedacht, over hebt gefantaseerd, is het vooruitzicht om het daadwerkelijk te ondergaan behoorlijk eng. Niet eens omdat het pijn gaat doen en de lieve, aardige Tom die me net heeft geholpen met een kruiswoordraadsel plotseling is veranderd in een buitenaardse versie van zichzelf. Niet eens omdat ik wanhopig probeer mijn zenuwen in bedwang te houden zodat ik er niet stiekem tussenuit knijp, dat ik daardoor kan verdragen wat hij met me doet, hem kan behagen en mezelf moedig en stoïcijns kan gedragen – ja ja, Lady Marian zou trots op me zijn. En niet eens omdat ik, nadat ik zo’n tien jaar in bed heb liggen fantaseren hoe het zou zijn als iemand me eens een ouderwets pak slaag zou geven met een riem, nu bang ben dat het in de praktijk niet zo opwindend zal zijn en misschien zo veel pijn doet dat ik hem moet laten stoppen. Maar het is eng omdat mijn langgekoesterde fantasie teleurstellend zou eindigen als ik hem zou moeten vragen om te stoppen, het zou een vorm van opgeven zijn, falen, een mislukking te veel.
Ik draaide mijn naar beneden bungelende hoofd opzij waardoor mijn duizeligheid nog erger werd en zag hem voor me staan, nog volledig gekleed met zijn leren riem in zijn handen. Hij trok eraan, vouwde hem dubbel en bereidde zich voor om mij pijn te doen. De blik in zijn ogen gaf me dezelfde sensatie als een ritje in een achtbaan. Hij ging achter me staan en ik kon alleen nog maar afwachten en proberen niet te trillen. Het duurde niet lang.
De eerste klap deed niet eens zo veel pijn, ik schrok meer van het geluid dan van de klap zelf. Ik was heel even opgelucht dat de pijn te verdragen was, maar toen mepte hij me nog twee keer snel achter elkaar en ik gaf een harde gil. Het leek erop dat hij bij de eerste klap zijn richting en snelheid nog niet goed had bepaald, want dit deed verdomd veel meer pijn.
Hij zei dat hij me harder zou slaan naarmate ik harder gilde, dus ik beet op mijn lip en probeerde mezelf in te houden totdat ik ervan overtuigd was dat ik bloed in mijn mond proefde. De knal van elke klap op mijn kont klonk als een pistoolschot en de pijn na de klap was een golf ondraaglijke pijn. Als de leuning van de bank me niet had ondersteund, zouden mijn benen bezweken zijn zodat ik voor hem op de vloer had gelegen. Evengoed kon ik niet stilliggen door de brandende pijn, telkens als een zwiep met het uiteinde van de riem me raakte op een van mijn billen, op een plek die al een paar keer eerder was geraakt zodat ik toch half op de vloer gleed. Toen dat gebeurde, greep hij een handvol van mijn haar – nogal bruusk en behoorlijk pijnlijk – om me te dwingen weer in de juiste positie te gaan liggen.
Mijn kleine kreetjes waren bijna snikken tegen de tijd dat hij me vroeg om de slagen te tellen. De pijn was zoveel heftiger dan ik me ooit had kunnen voorstellen, maar het kwam niet bij me op om hem te vragen te stoppen. Ik concentreerde me volledig op het verdragen van de klappen, onderdrukte het kreunen en jammeren dat bij elke klap in mijn keel opborrelde. Aan het feit dat ik mijn ademhaling probeerde te controleren om de pijn te kunnen verdragen, moet hij gemerkt hebben hoeveel pijn hij me deed. Als de rode striemen op mijn kont, de tranen die over mijn wangen stroomden en mijn trillende benen dat al niet duidelijk maakten.