We hebben elkaar nooit ontmoet. We woonden niet zo ver van elkaar vandaan, maar het kwam gewoon nooit uit qua timing en, zoals zo vaak, ontstaan online relaties heftig snel en eindigen ze ook weer zo. Hoewel hij me nog wel een setje geisha-ballen heeft gestuurd om te dragen tijdens langdurige vergaderingen. Het waren lange dagen waarop ik bijvoorbeeld om zeven uur ’s ochtends een vergadering had met het hoofd van de gemeenteraad en de hele dag doorwerkte om vervolgens de telling van de stemmen uit te zitten – met die ballen in mijn vagina. Het was allemaal ontzettend saai en zonder veel toestanden of verandering in het leiderschap, maar ik was ontzettend opgewonden gedurende het hele proces – alleen waarschijnlijk niet op de manier waarop mijn collega’s dachten.
In de maanden die volgden, chatte ik met verschillende andere mensen. Sommigen had ik misschien wel willen ontmoeten, voor anderen zou ik een blokje om zijn gegaan als ik ze op straat tegen zou komen. Ik heb een aantal verbazingwekkende fantasieën gedeeld, een idee gekregen van wat ik erotisch vind – en wat absoluut niet – maar bleek uiteindelijk te zenuwachtig om zelf die laatste stap te zetten.
Ik wil mezelf niet zozeer te grabbel gooien bij al die mensen die zeuren over internet en die zeggen dat het vol zit met fantasten die zich achter hun computerscherm verstoppen en niets in het echt willen uitproberen, maar het was voor mij een geweldige plek om te beginnen. Een plek die veilig voelde en die me de kans bood mijn fantasieën te verkennen. Bovendien kon ik hier mijn gevoelens uiten in een volkomen veilige, niet-oordelende omgeving. Uiteindelijk verdween denken of praten over pijn of vernedering naar de achtergrond en kwam er iets van praktischer aard voor in de plaats. Ik ontmoette een driedimensionale, bestaande man waarbij ik me zo prettig voelde dat ik hem ook echt wilde ontdekken.
4
Ik ontmoette Thomas toen ik in een rij stond te wachten. Ik weet het, het klinkt belachelijk en ontzettend Brits, maar het was een erg lange rij en we stonden er een hele tijd. Als je over serendipiditeit zou kunnen spreken in een wachtrij, dan was dit het achteraf gezien wel. De eerste keer dat ik hem zag, vond ik hem namelijk een enorme eikel en als ik de kans had gehad dan was ik ’m gesmeerd zodat ik hem nooit meer had hoeven zien. Maar als ik denk aan alles wat sindsdien is gebeurd, zou dat toch erg jammer zijn geweest.
Ella en ik hadden afgesproken bij een bioscoop om naar een eenmalige vertoning te gaan van His Girl Friday, journalistieke nerderigheid ten top. We stonden te kletsen over de film en wachtten tot we naar binnen mochten, toen hij ons onderbrak. Hij was alleen en het was duidelijk dat hij zich verveelde. Ik weet nog dat ik dacht dat hij onbeschoft, arrogant en zelfingenomen was, maar mijn irritatie werd enigszins getemperd doordat ik hem wel aantrekkelijk vond. Na een pre- en postpraatje over de film – en verbazingwekkend veel lol – begon ik hem steeds meer te mogen. Hij stelde voor om na afloop koffie te gaan drinken in een nogal hip grand café. Ella en ik stemden toe, blij dat hij geen seriemoordenaar was en we zijn gezelschap konden verdragen – wat maakte het verder ook uit?
Nou, het maakte mij ironisch genoeg wel wat uit. Hij kreeg onze e-mailadressen en al snel mailden we elkaar over films, actualiteiten en leven in het algemeen. Hij was grappig, intelligent en had net een langdurige relatie achter de rug. Zijn ex had het merendeel van hun vrienden aan haar kant gekregen en hij leek een beetje eenzaam. Als ik ’s avonds wel eens alleen in mijn appartement zat, stelde ik me voor dat hij dat ook deed. Het verschil was echter dat hij zich daar minder prettig bij voelde dan ik. Ik trok de deur achter me dicht – en deed de ketting er meteen op zoals mijn vader me had gesmeekt – en was blij dat ik thuis was zodat ik mijn pyjama aan kon trekken en kon genieten van de rust. Thomas dacht daar heel anders over. Ella en ik spraken een paar keer met hem af om wat te gaan eten, drinken of om naar de film te gaan. Maar omdat Ella en ik vaak in het weekend werkten en Ella ook nog eens verder weg woonde dan ik, spraken Thomas en ik steeds vaker met z’n tweeën af voor een goedkope doordeweekse film. Hij was erg attent en stelde veel vragen over mijn leven en onthield wat ik hem vertelde. Ik merkte op een gegeven moment dat ik hem in vertrouwen ging nemen. Het was zelfs zo dat wanneer er iets grappigs of interessants gebeurde op mijn werk, ik hem dat mailde of sms’te. We waren dan misschien vrienden geworden door een gedeelde eenzaamheid, hoe beter we elkaar leerden kennen des te meer we gemeen bleken te hebben. Ik vond het prettig een vriend te hebben die recht door zee en eerlijk was. Dit vertaalde zich soms in een zekere botheid, waardoor ik mijn thee over tafel spuwde als hij het over vrouwen had die hij leuk vond en hoe hij bezig was hen te versieren, maar ik bewonderde zijn welbespraaktheid en hij maakte me aan het lachen op een manier zoals bijna niemand anders dat kon. We citeerden uit dezelfde films, hielden van dezelfde bands en al snel bracht ik veel tijd bij hem thuis door.