Het jaar vloog voorbij. Elke week die voorbijging, was ik er nog meer van overtuigd geraakt dat ik de juiste keus had gemaakt. Ik vond het een geweldige uitdaging om mensen te interviewen. De creativiteit van het schrijven en de droge stof van de opleiding – rechten en eindeloze lessen over hoe redacties werken – leken plotseling fascinerend. Het was de sleutel van de deur naar mijn droombaan. In mijn klas zaten mensen uit de hele provincie, variërend van mensen die radio- en televisiejournalist wilden worden tot een vent die de droom koesterde om voetbalverslaggever te worden voor voetbalclub Tranmere Rovers. Eén ding was zeker, iedereen wilde daar zijn en dat maakte ons behoorlijk saamhorig. Overigens getemperd door een soort van vriendelijke ambitie die leidde tot soms hilarisch dronken gesprekken over hoe een bepaalde opdracht was gegaan. Zoals onze docent had voorgesteld, hadden we allemaal voor zo veel mogelijk stageopdrachten gezorgd, in de hoop dat dit zou leiden tot betaald werk zodra we onze opleiding hadden afgerond.
Ik had de jackpot. Een slechtbetaalde jackpot weliswaar, zonder enige glamour, maar toch een jackpot. De krant waar ik de meeste werkervaring had opgedaan, bood me een baan aan. Mijn vader schrok zich wezenloos toen hij hoorde wat het startsalaris was – zeker niet het salarisniveau van een afgestudeerde, laat staan van iemand met een postdoc – maar omdat ik zo ver buiten de grote stad woonde, kon ik toch rondkomen. Zolang ik me maar niet te buiten ging aan luxe dingen zoals centrale verwarming of af en toe uitgaan. Het maakte me allemaal niet uit. Ik was een echte journalist en mijn naam kwam in de krant. Op een dag op weg naar huis zag ik zelfs iemand in de trein die een pagina aan het lezen was waar mijn naam onder stond. Ik was er zo van ondersteboven dat ik bijna vergat uit te stappen. Ik was even trots als wanneer ik voor een landelijke krant zou hebben geschreven. Door af en toe een restaurant- of theaterrecensie te schrijven, kon ik toch regelmatig van luxe genieten, ook al was ik de nieuweling die altijd opgezadeld werd met het afschuwelijkste amateurtheater.
Het leven van een beginnende verslaggever is druk. Ik was ver van huis en had niet echt een sociaal leven. Mijn beste vriendin Ella had een baan gevonden bij een krant ruim dertig kilometer verderop, dus we spraken zoveel mogelijk af, maar door weekendwerk, avondwerk en alles wat daarbij kwam kijken, bracht ik veel tijd alleen door.
Ik hoefde niet per se altijd mijn kleine draagbare radiator aan te sluiten, maar internetverbinding was voor mij wel degelijk een noodzaak. Dan kon ik e-mailen en social netwerken met vrienden van de universiteit en van de opleiding journalistiek. Ook bleef ik zo in contact met mijn familie en kon ik gamen. Als ik me alleen voelde en zin had om met iemand te chatten of te flirten, ging ik online. Daar kon ik ook over dingen praten die ik nooit in het openbaar zou durven bespreken.
Ik ben er echt van overtuigd dat internet seksualiteit op allerlei manieren heeft veranderd en de mogelijkheden heeft verruimd. Waar je ook op kickt, je kunt er altijd op rekenen dat er iemand op het web is die jouw passie deelt. Jammer genoeg zijn er ook altijd wel een aantal die vinden dat je nog niet ver genoeg gaat. Geef hun de kans en ze zullen je wel even uitleggen dat de manier waarop zij het doen veel intenser/opwindender/gewoon beter is dan jouw manier. Het meest opvallende aan de online BDSM-subcultuur is dat er net zoveel wordt geoordeeld binnen de ‘lifestyle’ – ik beloof dat dit de laatste keer is dat ik deze uitdrukking zal gebruiken omdat ik vind dat het ontzettend pretentieus klinkt – als erbuiten.
Laat al die vreemde figuren even buiten beschouwing en je zult zien dat er geweldige mensen te vinden zijn. Ik heb een aantal geweldige, intelligente en sexy gesprekken gehad met mensen die ik op verschillende sites heb ontmoet. Mensen die mijn verbeeldingskracht hebben aangewakkerd, me hebben gerustgesteld, en er zijn er zelfs bij die echt goede vrienden zijn geworden.
Wees gewaarschuwd, je moet wel eerst door een boel rotzooi heen.
De eerste keer dat ik me aanmeldde bij zo’n ranzige site was tijdens mijn eerste werkjaar. Afgezien van mijn relatie met Ryan, die nog jaren daarna zorgde voor genoeg fantasie om lekker bij te masturberen, had ik nog niemand ontmoet die me op seksueel gebied interesseerde en al helemaal niet iemand bij wie ik aansluiting vond op mijn onderdanige neigingen. Ik was zo gericht op mijn werk en mijn dagelijkse leven, dat de moeite nemen om iemand te vinden gewoon te veel gedoe was. Hierdoor, en door een voorliefde voor porno van literotica.com, die heel geil was om te lezen maar in mijn ogen erg onwerkelijk was, vreesde ik dat mijn fantasieën nooit meer zouden worden dan dat. Na verloop van tijd begon ik me zelfs af te vragen of ik mijn ervaringen met Ryan niet aan het romantiseren was. Zou pijn me echt zo veel plezier hebben gegeven of keek ik door een roze bril terug op deze opwindende ervaring?