Maar bij het korset was dat anders.
Die laatste avond toen ik thuiskwam en me wilde omkleden voor Ryans afscheidsdiner, pakte ik de doos van het bed. Het was zo’n doos waarvan je weet dat ondanks het feit dat hij er onopvallend en discreet uitziet en geen label heeft, hij van een belachelijk dure winkel komt. Terwijl ik het crèmekleurige lint van de doos haalde, plofte Catherine, die me had vergezeld naar de receptie om het eerder die dag op te halen, neer op de kruk voor mijn kaptafel met een kop thee in de hand, wachtend om te zien wat er in de doos zat. Ryan had gezegd dat hij me een afscheidscadeau zou geven maar dat hij niet wilde dat ik het moest meeslepen uit het restaurant. Ik had er geen flauw idee van wat het kon zijn.
Als het op het geven en ontvangen van cadeautjes aankomt ben ik net een groot, ongeduldig kind. Het was dan ook ondenkbaar dat ik zou wachten met openmaken tot na de aangegeven datum. En, zoals ik mezelf wijsmaakte tegenover Catherine, zou hij het toch niet erg vinden want anders zou hij het niet hebben afgegeven. Dat was mijn argument en daar bleef ik bij.
Het eerste wat ik zag toen ik de doos opende, was vloeipapier. Toen ik het papier openvouwde en het geweldige korset vond, slaakte ik een zucht van bewondering. Het was prachtig groen. Het soort groen dat je doet denken aan het platteland, zomer en buiten neuken in de geur van pas gemaaid gras.
‘Soph, het is schitterend. Ga je het vanavond dragen?’
Het was een cadeau dat zowel verrassend als oogverblindend mooi was. Ik ben van nature nogal jongensachtig en ik zou het zelf niet uitgekozen hebben. Om eerlijk te zijn, was het een ongewoon teder cadeau van zijn kant.
Maar dat doet er eigenlijk niet heel erg toe. Ik streek met mijn vingers langs de rand van de stof en keek naar Catherine.
‘Dat kan toch niet anders?’
Met nog veertig minuten te gaan, was er ook niet veel tijd meer om erover na te denken. Ik koos een broek uit waarvan ik wist dat mijn kont daar goed in zou uitkomen en stapte onder de douche. Binnen twintig minuten was ik klaar om ingesnoerd te worden.
Het lijfje was onbuigzaam en met baleinen versterkt. Het had zwarte linten die door de gaatjes aan de achterkant moesten. Omdat ik het onmogelijk zelf dicht kon krijgen, schoot Catherine te hulp. Zodra ik erin zat en het recht had getrokken kon ik worden vastgebonden, dat duurde behoorlijk lang.
Catherine trok zeer behendig de linten strak aan en mijn lichaam – en mijn gevoel – veranderden langzaam. Mijn houding veranderde, mijn rondingen leken op te zwellen en ik veranderde in een soort zandloperfiguur. Mijn ademhaling werd oppervlakkiger, mijn bewegingen werden beperkt en de drukte van alledag, de toestanden van de thuisreis, zelfs de bitterzoete gedachte aan de avond die voor me lag, leken allemaal te vervagen. Ik voelde alleen maar de prikkeling in mijn lichaam en een brommend geluid in mijn hoofd. Mijn tepels, strak weggestopt achter de baleinen, waren gespannen en pijnlijk en stonden plotseling in directe verbinding met mijn kut. Ik voelde dat ik nat werd, alleen maar doordat ik dat ding aanhad. Even had ik spijt dat ik had gekozen voor een broek omdat de naad tussen mijn benen alleen maar voor meer afleidende sensaties zou zorgen.
Ik had echter geen tijd meer om iets anders aan te trekken. Gelukkig had ik mijn haar en make-up voor die tijd al gedaan. Catherine had me namelijk zo strak ingesnoerd dat ik me amper nog fatsoenlijk kon bewegen. Mijn borsten puilden er aan de bovenkant uit en staken bleek en zacht af tegen het groen. Plotseling had ik een decolleté dat niet alleen mij afleidde maar waarschijnlijk ook iedereen die naar me keek. Ik bedacht dat ik beter een hoog sluitend jasje kon aantrekken voor in de metro.
Catherine pakte me bij mijn middel en draaide me rond om me beter te kunnen bekijken. Onbewust streelde ze zachtjes met een vinger langs de rand van het lijfje, net boven een van mijn borsten. Ze zag dat ik licht rilde door deze aanraking. Ze bloosde een beetje en we moesten allebei lachen.
‘Sorry, het is het fluweel. Het schreeuwt gewoon om aangeraakt te worden.’
Tegen het eind van de avond was dat niet het enige wat daar om schreeuwde.
De reis naar het restaurant was interessant. We ontmoetten elkaar op metrostation Oxford Circus en afgezien van een goedkeurende blik die wellustig genoeg was om me te laten blozen, maakte Ryan geen enkele opmerking over de outfit die ik had gekozen. We liepen naar het restaurant en werden naar onze tafel gebracht. Toen ik probeerde een comfortabele houding te vinden, moest hij een lach verbijten. Ik realiseerde me dat het korset niet zo onschuldig was als het er in eerste instantie uitzag. Het was een prachtige maar toch wrede vorm van beheersing.
Het eten was heerlijk maar te veel eten was geen optie. Toen ik mezelf verontschuldigde om naar de wc te gaan, glimlachte hij om de manier waarop ik me bewoog. Heel anders dan de zorgeloze honderd kilometer per uur waarmee ik anders door het leven ga. Mijn bewegingen waren voorzichtig, langzaam. Ik voelde me een ander mens – meer bewust van mijn vrouwelijkheid, van elk zenuwuiteinde, onderdaniger, ingetogen zelfs – en dat is niet iets waar ik nou erg op kickte.