Kit knikte, glimlachte, en zweeg. Toby’s ogen waren opgezet. Hij kon aan niets anders meer denken dan aan Theo en zijn beroerde situatie. Hij had in geen dagen geslapen. Margot greep in.
‘Wat Toby probeert te zeggen, Kit, is dat we je hard nodig hebben. De politie van New York staat niet achter ons. We moeten onze eigen inlichtingen inwinnen om Theo te kunnen helpen.’
Kit vulde zwijgend zijn glas bij. Zonder hen aan te kijken, zei hij: ‘Ik stel voor dat jullie allebei naar huis gaan om te slapen, dan kan ik dit intussen rustig bekijken.’ Hij stak zijn hand uit naar de papieren. Om de een of andere reden hield Toby ze echter stevig vast, terwijl hij Kit strak in de ogen keek.
‘Toby?’ Margot smeekte hem zowel boven de tafel als eronder, met vakkundig voetenwerk, om zijn woede over Theo’s hachelijke toestand niet af te reageren op haar relatie met Kit.
Kit, gevoelig voor de sfeer, glimlachte en hief zijn handen. ‘Nog even wachten, dan?’
Meer getrommel. Toby ziedde van woede. Tot slot keek hij Kit weer aan. ‘Ik wil je dit zeggen,’ zei hij, en hij hield een waarschuwende wijsvinger op. ‘Jaren geleden heb ik beloofd dat ik haar nooit zou laten vallen. En nu word ik er door jou toe gedwongen. Ik vond dat je dat moest weten.’ Hij dronk zijn glas leeg, zette het met een klap op tafel en schoof de stapel papieren naar Kit toe.
Ik sloeg mijn armen om hem heen. Hij dacht dat het gevoel dat hij omhelsd werd een projectie was van zijn diepste verlangens en begon hoorbaar te snikken. Ik liet hem los.
Alsof er niets aan de hand was, haalde Kit zijn leesbril uit zijn binnenzak en begon de papieren aandachtig door te nemen. Even later keek hij verrast op.
‘Zitten jullie hier nu nog steeds?’
Ze stonden op en liepen naar de uitgang. Een seconde later kwam Margot terug en kuste hem op zijn hoofd voordat ze het eettentje verliet en de avondlucht in liep.
Toen er een Aboriginal van één meter vijfentachtig met tribale littekens in zijn gezicht aan de deuren klopte, besloten veel van de eerder weinig mededeelzame bewoners van de huizen in de steeg om het een en ander los te laten.
‘Ik heb een naam,’ zei hij een paar avonden later tegen Margot en Toby. Hij smeet zijn aantekenblok op tafel en ging zitten. Margot en Toby schoven haastig een stoel bij. Gaia, Adoni en ik bleven in de buurt.
‘Vertel,’ zei Margot ongeduldig.
‘Valita. Meer weet ik niet. Geen gezinsleden of andere familie, voor zover we weten. Tiener. Illegale immigrante. Prostituee. Iemand heeft haar in de vroege ochtenduurtjes in de buurt gezien van de moord.’
‘Heb je haar adres? Of haar achternaam?’ Toby stond te trillen van de adrenaline.
Kit schudde van nee. ‘Nog niet, maar er wordt aan gewerkt.’
Adoni keek Gaia en mij aan, met de eeuwige stuurse uitdrukking op zijn gezicht. ‘Het meisje is er nog niet klaar voor om met dit verhaal naar de politie te gaan,’ zei hij. ‘Ik heb met haar engel gesproken.’
‘Echt?’ Ik sprong zowat over de tafel heen om hem te omhelzen. Op precies hetzelfde moment stond Margot op en begon door de kamer te ijsberen.
‘Hoe kunnen we haar adres achterhalen? Ik bedoel… is er niet ergens een database of zo waarin we haar kunnen opzoeken? Kunnen we er niet mee naar de politie gaan?’
Kit schudde zijn hoofd.
‘Waarom niet?’ vroeg ik aan Adoni, en wederom klonk ik als de echo van Margot, die Kit dezelfde vraag stelde.
Kit nam als eerste het woord. ‘Dit blijft onder ons tot we meer weten. Als ze erachter komen dat we op eigen houtje aan het rondsnuffelen zijn, houden ze ons voortaan zo nauwlettend in de gaten dat er niets meer van ons onderzoek terechtkomt. Geloof me.’
Het duurde even voordat Toby reageerde. ‘Ik ben het met Margot eens,’ zei hij. ‘Ik zou het ook liever via de politie willen spelen.’
Kit keek Margot aan. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek stuurs voor zich uit.
‘Hij heeft gelijk,’ zei Adoni tegen James, Gaia en mij. ‘Een machtige demon werkt nauw samen met het team dat op Theo’s zaak is gezet. We moeten dit voorlopig stilhouden.’
Ik wendde me tot Margot. Aarzelend vertelde ik haar dat ze Kit moest vertrouwen. Toen ik tot haar doordrong, barstte ze in tranen uit. Toby schoot instinctief naar haar toe en stond op het punt zijn armen om haar heen te slaan, maar wist zich net op tijd in te houden. Kit stond op, wierp Toby een blik toe en stapte op Margot af. Hij trok haar hoofd tegen zijn schouder en streelde haar over haar rug. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Toby. Hij stak zijn handen in zijn zakken en staarde uit het raam naar de ondergaande zon.
En toen… deus ex machina.
Toby, Kit en Margot zaten op het terras van een cafetaria, niet ver van Washington Park. Plotseling stak Adoni de straat over, sprak een engel in een rood gewaad aan en gebaarde toen druk naar Gaia en mij om hem te volgen. De engel, een oudere vrouw uit Ecuador, was zowel geagiteerd als opgelucht toen ze ons zag.