Daarna knipte ze een plaatje van een totaal ander kaliber uit: een foto van een boekomslag met een plaatje van Ayers Rock en een walvis. De titel van het boek luidde Jona’s opsluiting en de schrijver heette K.P. Lanes. Dat boek moet je lezen, drukte ik haar op het hart.
Een belletje naar de receptie.
‘Goedenavond, mevrouw Delacroix. Kan ik u helpen?’
‘Is er ergens in de buurt een bibliotheek open?’
‘Eh, nee, dat denk ik niet, mevrouw. Het is halfelf. Morgenochtend gaan ze weer open.’
‘O.’
‘Kan ik u ergens mee helpen?’
‘Misschien. Hebt u weleens van de schrijver K.P. Lanes gehoord?’
‘Ja, dat kun je wel stellen. Hij is mijn oom.’
‘Dat meent u niet. Ik heb net een foto van zijn boek gezien in de Sydney Morning Herald.’
‘Ja, het is prachtig. Hebt u het al gelezen?’
‘Nee, ik ben net vanmorgen aangekomen…’
‘Wilt u het misschien lezen?’
‘Ja, eerlijk gezegd…’
‘Ik heb hier een exemplaar liggen, zal ik dat naar boven laten brengen?’
‘Dat zou echt fantastisch zijn.’
‘Met alle plezier.’
Nadat ze het in één ruk had uitgelezen, sliep ze twaalf uur achter elkaar.
Nogmaals, zo had ik Sydney niet beleefd. Het was alsof de kaarten die me toebedeeld waren in het leven opnieuw waren geschud. Ik was K.P. Lanes tegen het lijf gelopen in de hal van een van de vele uitgeverijen waar ik om een baan kwam bedelen. Margot ontmoette hem in de lobby van haar hotel.
Dat was het eerste van de vele verschillen met mijn eigen leven. Ik begon me af te vragen in hoeverre je op je geheugen kunt vertrouwen, tot ik bedacht dat we werkelijk twee verschillende personen waren geworden. Wat zij doet, wat ik doe… Het is niet meer hetzelfde. Net zoals Toby’s voorliefde voor oude, verbleekte manuscripten en zijn bijna perverse belangstelling voor de vage geesten van de woorden die achter zijn eigen schrijfsels schemerden, besloot ik ter plekke, daar in de lobby, toen Margot de enorme Aboriginalhand schudde van Kit: laat het los, laat het los.
Toch verschilde het scenario in mijn geheugen niet in alle opzichten van de huidige versie. Kit, oftewel K.P. Lanes, zoals hij bekendstond in de literaire wereld, was een gepensioneerde rechercheur die al zijn hele leven van alles en nog wat schreef. Hij was lang, vriendelijk en verlegen en had er tien jaar over gedaan om Jona’s opsluiting te schrijven en twintig om het uit te geven. Omdat hij enkele inheemse tradities had onthuld die door zijn clan als heilig werden beschouwd, hadden veel van zijn vrienden en familieleden hem de rug toegekeerd. Ooit had hij het mij uitgelegd, net zoals hij dat nu deed aan een betraande, geschokte Margot: hij had de geheimen van zijn volk onthuld juist omdát ze met uitsterven werden bedreigd. Hij wilde dat de tradities zouden voortleven.
Jona’s opsluiting was uitgegeven door een onafhankelijke uitgever en er waren slechts honderd exemplaren van gedrukt. Er had geen presentatie plaatsgevonden. Kits dromen om de wereld in te lichten over de overtuigingen en waarden waren in duigen gevallen. Verbitterd was hij echter niet. Hij vertrouwde erop dat zijn voorvaderen hem zouden helpen. Margot vertrouwde op twee dingen:
1. Het was op meerdere niveaus een bewonderenswaardig boek.
2. Zij was de enige die hem kon helpen.
En zo werd het restant van de cheque die Hugo Benet zo vriendelijk had uitgeschreven om zijn geweten te sussen geïnvesteerd in een herdruk van tweeduizend exemplaren, een bescheiden promotiecampagne en de presentatie van Kits boek in de bibliotheek van Surry Hills. Daar kwam ik weer van pas, want tijdens de presentatie herkende ik de journalist Jimmy Farrell, die een belangrijke rol had gespeeld in het succes. Hij pakte Kits relaas op, over de lange weg die hij had afgelegd en de culturele offers die hij zich had getroost om zijn verhaal wereldkundig te maken, en hij legde de nadruk op het onthutsende feit dat er een inheemse Australiër was opgestaan om over kwesties als territorium en identiteit te schrijven, nog geen halfjaar nadat het Australische Hooggerechtshof het idee van terra nullius of ‘leeg land’ had verworpen, een controversiële wet over het recht om het land van de oorspronkelijke bewoners terug te vorderen.
Ga met hem praten, spoorde ik Margot aan, en ik gaf haar een duwtje Jimmy’s kant uit.
In december waren er meer dan tienduizend exemplaren van Kits boek verkocht en hadden Margot en hij een affaire. Terwijl Kit vier maanden op tournee ging om zijn boek te promoten, huurde Margot een klein, bescheiden kantoor aan Pitt Street, met een redelijk uitzicht – als je op een stapel boeken ging staan en je nek uitstrekte, kon je net de witte rugvinnen van het Opera House zien – en schreef zich in bij de Kamer van Koophandel: Margot Delacroix, literair agent.