‘Margot?’
Ze keek op naar Toby. ‘Ja?’
‘Eh…’ hij wierp een blik op Theo. ‘Mag ik heel even met je moeder praten?’
Theo knikte en vertrok naar zijn kamer. Ik keek naar Gaia, die in de deuropening stond. Ze liep naar me toe en legde haar arm op de mijne.
‘Gaat het wel?’ vroeg ze.
Ik knikte, hoewel het helemaal niet goed met me ging.
Ik zag dat Toby een bundel formulieren uit zijn oversized visjasje haalde en op tafel legde. Ik wist wat het was. Hij schraapte zijn keel, rechtte zijn schouders en zocht met één hand naar iets in zijn zakken. Naar zijn zelfvertrouwen, denk ik. Hij liet zijn andere hand een minuut of twee op de formulieren liggen, alsof het pas als hij ze losliet definitief en onherroepelijk zou zijn, voor de rest van zijn leven.
Zeg dat je van hem houdt, Margot, zei ik luid, maar ze bleef naar de zonnebloemen staren.
‘Dit zijn… de papieren voor de scheiding,’ zei Toby haperend. ‘Je hoeft alleen maar je handtekening onder de mijne te zetten en dan kunnen we allebei… verder met ons leven.’
Margot rukte de verdroogde stengels uit de vaas en liep ermee naar de keuken, zonder zelfs maar oogcontact te maken. Toby liep haar achterna. ‘Margot?’
‘Wat?’
‘Hoorde je wat ik zei?’
Ze hield de droge stengels op. ‘Ze zijn doodgegaan toen ik weg was.’
‘Ja.’
‘Heb je het water niet ververst?’
‘Nee, want ik woon hier niet, weet je nog? Je hebt me eruit gegooid… Nou ja, laten we daar maar over ophouden.’
Ik zag Theo met gespitste oren in de deuropening van zijn kamertje staan, het verlangen in zijn hart gloeiend als kool. Alsjeblieft, alsjeblieft…
Margot keek naar de zonnebloemen in haar hand. ‘Weet je, zelfs als ik ze in bad leg en ze dagenlang laat drenken, blijven ze dood. En dat is het.’ Ze keek Toby aan. ‘Snap je?’
Hij knikte aarzelend en stak zijn handen diep in zijn zakken. Toen schudde hij zijn hoofd. ‘Nee, eigenlijk snap ik het niet. Waar heb je het over, Margot? Eerst zeg je dat het je spijt… en dan zitten we te kaarten alsof we weer helemaal het leuke gezinnetje zijn…’
Ze wierp hem een glazige blik toe en zei ‘Kaarten?’ alsof ze zich er niets van kon herinneren. Dat maakte hem woest.
Hij verhief zijn stem. ‘Ik heb zes jaar gewacht tot je me kon vergeven, zes jaar waarin je had kunnen bedenken dat ik je heel misschien wel niet had bedrogen, dat wat je zag totaal niet was wat het leek, dat ik misschien wel van je hou…’
Ze keek naar hem op. ‘Nog steeds?’
‘Hield,’ zei hij met afgewende blik. ‘Ik bedoelde hield.’
Hij wierp de papieren op tafel. ‘Zal ik je wat vertellen? De bloemen zijn dood, maar ík wil verder met mijn leven.’
Hij vertrok. De stilte hing als een zelfmoordenaar in de kamer.
De volgende morgen zat er een brief van Hugo Benet bij de post, waarin hij haar bedankte en complimenteerde voor de manier waarop ze de schriften van Rose Workman had geredigeerd, met ingesloten een cheque voor de royalty’s die ze al veel eerder had moeten krijgen.
Het was een cheque van 25.000 dollar.
Ze scharrelde nerveus door het huis en ik herinnerde me de leegte die had ingezet nadat ik de alcohol uit mijn leven had verbannen, als een gigantisch brok steen dat uit een rotsingang was verwijderd. Ze keek in de spiegel en vond dat ze naar de kapper moest. Ze wreef over haar gezicht. Een en al rimpels en verdriet.
Ze dwaalde futloos door de gang naar Theo’s kamer, zo behoedzaam als een koorddanseres. Er was voor haar geapplaudisseerd toen ze haar verblijf in de kliniek had afgerond, ze hadden haar een groot boeket lelies en orchideeën in de armen gedrukt en met veel bombarie verklaard dat ze nu clean was, alsof ze haar olieden. Ze maakten zelfs een polaroid van haar en de andere ‘gasten’ bij de ingang van Riverstone, tussen al die boeddhabeelden en ooievaars, en ze had de foto op de schoorsteenmantel tegen de klok gezet als steuntje in de rug: Je bent clean. Niet vergeten, je bent clean. Maar dat is het nou juist met afkicken: ze schrobben je zo clean dat het onnatuurlijk is. Hoe kun je ooit zo smetteloos blijven, zo rein, zo schoongeboend van alle menselijkheid? Zo voelde ik me tenminste. Ik had iemand nodig die me liet zien hoe ik een normaal leven moest leiden. Hoe ik moest leven zonder stapels lege drankflessen om me overeind te houden.
Theo lag met opgetrokken knieën in bed en deed of hij sliep. Hij lag te tobben over alles wat Toby had gezegd en de woorden bleven door zijn hoofd malen. James zat op de rand van zijn bed en probeerde hem af te leiden door zijn fantasie te prikkelen. Het haalde niets uit. Theo zag Margot in de deuropening staan en kwam langzaam overeind.