‘Ik kom in vrede,’ zei hij glimlachend, met zijn handen in de lucht.
‘Wegwezen, Grogor,’ zei ik en ik stak een hand vol licht naar hem op. Ik was ons vorige gevecht nog niet vergeten.
‘Niet doen, alsjeblieft,’ zei hij, en hij legde zijn handpalmen in een gebaar van berouw tegen elkaar. ‘Ik kom mijn excuses aanbieden. Ik meen het oprecht.’
Ik zond een felle lichtstraal zijn kant op, die hem zo hard raakte dat hij de kamer door zeilde. Hij kwam tegen een ladekast tot stilstand en probeerde hoestend en proestend overeind te krabbelen.
‘Als je niet opdondert, vermoord ik je,’ zei ik.
‘Wil je me vermoorden?’ grijnsde hij terwijl hij opkrabbelde. ‘Dat wil ik weleens zien.’
‘Best,’ zei ik schouderophalend. ‘Ik schiet je met alle liefde aan flarden.’ Ik hield een kleinere lichtbol op en richtte op zijn benen.
‘Niet doen!’ riep hij uit, en hij dook ineen. Ik hield mijn hoofd schuin. Hij stak een hand op. ‘Ik heb een gunstig aanbod voor je. Luister naar me.’
Hij ging rechtop staan, trok zijn jasje recht en kwam ter zake. ‘Ik weet dat je de dingen wilt veranderen. Ik weet dat Margot een prachtig leven verpest, een leven waar je graag een paar goede herinneringen aan zou willen hebben, een leven waarin je een betere toekomst voor Theo zou willen zien…’
Ik draaide me om en keek hem aan. Mijn vleugels seinden razendsnel berichten door. Gooi hem eruit. Nu meteen. Het zijn allemaal leugens, verpakt als waarheden. Gooi hem eruit.
‘Donder op, Grogor, voordat ik echt boos word.’
Hij glimlachte. ‘Begrepen.’ Hij liep naar het raam en draaide zich nog eenmaal om.
‘Mocht je van gedachten veranderen, dan kan ik je verzekeren dat het kan. Je kunt Theo’s lot voorkomen.’
En met die woorden verdween hij.
Theo kwam op slag weer tot bedaren. Margot streelde zijn gezichtje en hij doezelde weg, zijn gezichtje stil als de ochtendnevel. Margot zat naast hem en probeerde niet aan Toby te denken. Ik keek naar haar en dacht: ik kan nog altijd dingen veranderen. Ik kan zorgen dat het goed komt.
Dat was de bedoeling. Ik had eraan moeten denken dat de weg naar de hel geplaveid is met goede bedoelingen.
21
DE VERMOEDELIJKE DADERS
De volgende keer dat Nan me kwam opzoeken, stelde ik haar de vraag die me sinds het bezoek van Grogor niet meer had losgelaten.
‘Wat zou er gebeuren als ik Margots levensloop veranderde?’
We zaten op het dak van Margots appartement en keken uit over de rechthoeken oranjekleurig licht dat uit de ramen van de huizen in de stad scheen, de silhouetten die zich her en der tegen het schijnsel aftekenden – in een omhelzing, een ruzie of alleen – als insecten gevangen in amber.
Het duurde lang voordat ze mijn vraag beantwoordde, op vermanende toon. ‘Je weet heel goed dat we hier niet zijn om de symfonie opnieuw te orkestreren. We zijn hier om erop toe te zien dat de symfonie gespeeld wordt op de manier waarop de componist hem heeft geschreven.’
Ik had altijd moeite met haar metaforen. ‘Je hebt ook eens gezegd dat ik de puzzelstukken net iets anders kan neerleggen, toch? Stel dat ik het totaalplaatje verander? Stel dat ik het mooier zou maken?’
‘Wie is je komen opzoeken?’ Altijd even schrander.
‘Grogor,’ gaf ik toe.
Ze trok een lelijk gezicht. ‘De demon die jouw moeder heeft vermoord?’
‘Je zei zelf dat ze is gestorven aan schuldgevoel.’
‘Heeft Grogor je verteld wat het kost om het plaatje te veranderen?’
‘Nee.’
Ze wierp haar handen in de lucht. ‘Er hangt altijd, altijd een prijskaartje aan. Daarom veranderen wij niets, tenzij we daar opdracht toe hebben gekregen: de piloot bestuurt het vliegtuig, niet de passagiers. Maar dat weet je best. Of niet soms?’
Ik knikte haastig. ‘Tuurlijk, tuurlijk, het is maar een vraag.’
‘We zijn hier met vier opdrachten: waken, behoeden, vastleggen…’
‘Liefhebben,’ maakte ik de zin voor haar af. Ja, dat wist ik allemaal al.
‘Gewoon uit nieuwsgierigheid,’ vroeg ik na een beleefde stilte. ‘Hoe hoog is de prijs?’
Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Waarom wil je dat weten?’
Ik legde haar uit – zo goed als ik kon aan iemand die niet in de gekmakende positie verkeerde haar eigen beschermengel te zijn, en niet voortdurend hoefde te lijden onder hartverscheurende spijtgevoelens – dat er nu eenmaal een paar dingen in mijn verleden waren die ik graag een tikje beter had willen doen. En dat ik vooral voor Theo zo graag meer wilde. Heel wat meer dan levenslange gevangenisstraf wegens moord.
‘Dit is de prijs,’ zei ze, en ze hield haar lege handpalm voor me op. ‘Op dit moment ligt de kans om naar de hemel te gaan binnen handbereik. Engelen zijn niet alleen dienaren, weet je. We krijgen een taak toegewezen om te bewijzen dat we het waard zijn om naar de hemel te gaan, omdat de meesten van ons dat soort taken tijdens hun leven niet voldoende hebben opgepakt.’ Ze sloeg haar andere hand op haar uitgestrekte handpalm. ‘Als je je bestaan als engel opgeeft, kom je nooit in de hemel.’