Ik kon de baby zien, de kleine Theo die zich angstig en verward begon om te draaien. Margot gilde weer, de weeën vielen over haar heen als instortende wolkenkrabbers. Ik ging dichter bij haar hoofd staan en legde mijn hand op haar hart.
Probeer zo kalm mogelijk te blijven, zei ik. Theo wil graag dat je zo rustig mogelijk ademhaalt, in en uit, in en uit.
Ze ademde zo diep en beheerst in en uit als ze kon, en net toen James erin geslaagd was om de baby in de juiste positie te leggen en hem het laatste stukje op weg hielp naar de kille poorten van de buitenwereld, kwam de zuster binnen met de arts.
‘Wel heb je ooit,’ riep de zuster uit, want het babyhoofdje stond al en ze was nog net op tijd om Margot nog één keer uit alle macht te zien persen, waarna het kindje uit haar gleed met het hoofdje eerst.
‘Mevrouw Poslusny,’ zei de zuster met stokkende adem, ‘u hebt een prachtige zoon.’
Margot tilde met moeite haar hoofd op. ‘Theo,’ zei ze. ‘Volgens mij heet hij Theo.’
Theo Graham Poslusny, tien pond zwaar, kroop gretig tegen Margots borst en bleef drinken tot de avond viel.
Ze moest een paar weken in het ziekenhuis blijven omdat er complicaties waren met de placenta, en ’s nachts rolden ze de baby naar de kinderafdeling, zodat zij kon slapen. Ik weet dat ik James zijn werk moest laten doen terwijl ik voor Margot bleef zorgen, maar ik kon er niets aan doen. Ik was smoorverliefd op dat blèrende roze wezentje in zijn plastic wiegje, dat plukje vuurrood haar dat schuilging onder het wollen mutsje dat Rose een paar maanden geleden had gebreid. Hij was zo hongerig dat hij de hele nacht naar een onzichtbare borst bleef zoeken, maar de verpleegkundigen kalmeerden hem met een speen en ik streelde zijn mooie gezichtje.
Uiteindelijk sprak James me erop aan. Dat was heel dapper van hem.
‘Hoor eens,’ zei hij, nadat hij een tijdje in stilte naast me bij Theo’s wiegje had gestaan. ‘Het is mijn taak om op Theo te passen. Jij wordt geacht bij Margot te blijven.’
Ik keek langs hem heen naar Margot. Ik kon haar dwars door het gesloten gordijn rond haar ziekenhuisbed zien liggen. Ze was diep in slaap.
‘Vind je soms dat ik niet goed op haar pas? Ik kan haar van hieruit prima in de gaten houden. Of ben je vergeten dat ik een engel ben? We kunnen dit soort dingen nu eenmaal, weet je nog?’
Hij hield zijn hoofd scheef en fronste zijn wenkbrauwen.
‘Vind je het goed als ik je vertel wat mijn relatie met Theo is?’
‘Ik hoef helemaal niet te weten wat jouw relatie met Theo is. Ik wil maar één ding, dat je voorkomt dat hij levenslang krijgt voor moord.’
Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij achteruitdeinsde. Misschien heb ik hem iets te hard aangepakt, dacht ik. Hij was vast een ver familielid van Toby, een oom of zo. In elk geval had hij het niet verdiend om zo afgebekt te worden. Maar om eerlijk te zijn wilde ik Theo helemaal alleen voor mezelf houden. Ik kreeg een kans waarvan ik nooit had gedacht dat ik hem zou krijgen, en waarvan ik niet eens wist dat ik hem wilde, om helemaal opnieuw het wonder te ervaren van mijn eerstgeborene. Ik voelde me net een wolvin die grauwend alle roofdieren op afstand hield. Ik wilde dat James de tweede viool ging spelen. Hij was echter toegewijder dan dat.
Ik draaide me om en keek hem aan. ‘Sorry, oké?’ zei ik en ik stak mijn hand uit in een gebaar van oprechte spijt. Hij keek me diep in de ogen en zweeg. Zo bleven we elkaar aanstaren, terwijl ik steeds dieper wegzonk in de echo van mijn nonchalante woorden en James zwijgend weigerde mijn halfhartige excuses te aanvaarden. Tot slot, toen Theo klaaglijk begon te huilen, stond hij op. Ik wilde Theo over zijn wang strijken, maar James was me voor. Hij legde zijn hand op Theo’s hoofd tot hij weer indommelde.
‘Je hoeft me niet aardig te vinden,’ mompelde James zonder me aan te kijken. ‘Ik vraag je alleen om je vertrouwen.’
Ik knikte. De tweede spijtbetuiging vormde zich geluidloos in mijn mond; James keerde me de rug toe en ik sloop bedremmeld terug naar Margot.
Een paar dagen later kwam Margot thuis in een brandschoon appartement met een pas geschilderde babykamer, die voorzien was van elk babyprulletje waar ze ‘o’ en ‘ah’ over had geroepen in de babywinkel. Toby was zijn tijd ver vooruit en stond erop dat hij een week vaderschapsverlof kreeg. Toen zijn verzoek geweigerd werd, bleef hij toch een week thuis en werd hij ontslagen. Maar de aanblik van een pasgeboren baby geeft de hele wereld hoop. Werkloos, blut en met de gillende sirenes van politieauto’s overal om hem heen meende Toby dat zijn gezinnetje onoverwinnelijk was.
Het beste moest nog komen: hij vertelde Margot dat hij van zijn laatste spaargeld een ticket voor Graham had gekocht en dat hij de volgende avond aankwam op JFK om kennis te maken met zijn kleinzoon. Daarop zong ik voor het eerst in tijden het Lied der Zielen. Bel papa, zei ik tegen Margot en dat idee plonsde als een steen in haar poel van blijdschap. Papa bellen? dacht ze. Daar heb ik helemaal geen tijd voor. Ik moet nog zoveel doen voor hij hier is. Ik bleef aandringen en uiteindelijk gaf ze toe.