Het visioen vervaagde en ik stond bij te komen van de schok, toen ik besefte dat Ram weer binnen was gekomen.
Margot bladerde het schrift door. ‘Dit is niet te geloven,’ zei ze. ‘Waarom heb je het nooit laten uitgeven?’
Dat was het moment waarop Ram zich ermee ging bemoeien. Hij ging naast Rose zitten en nam teder haar hand in de zijne: Je bent niet goed genoeg, Rosie.
Rose herhaalde zijn woorden en schudde haar hoofd: ‘Ik ben niet goed genoeg, kindje.’
Boeken zijn voor rijkelui, niet voor jouw soort.
Rose, als een robot: ‘Boeken zijn voor rijkelui, niet voor mijn soort.’
‘Wat een flauwekul,’ riep Margot uit. Ram keek op. ‘Dit is schitterend. Je kunt prachtig schrijven.’
Ram ging harder praten: Geld interesseert je niet. Geld haalt het slechtste in de mens naar boven.
Rose herhaalde Rams woorden met een betrokken gezicht.
Margot keek beduusd. ‘Wat jammer dat je er zo over denkt,’ zei ze zachtjes. Toen kreeg ze een idee. Ik had er niets mee te maken. ‘Mag ik je schriften aan mijn man laten zien? Hij is ook schrijver.’
Ram stond op. Hij trok zijn grote scheur open en begon Margot uit te schelden. Rose hield haar handen voor haar oren alsof ze een toeval kreeg. Margot stak haar hand naar haar uit.
‘Rose, wat is er?’
Rose jammerde. ‘Ga weg, alsjeblieft.’ Daarna boog ze zich met bevende handen naar voren, klemde haar knobbelige vingers om die van Margot en vouwde ze om de rug van het schrift op haar schoot. Ram keek toe en stampte boos met zijn voet op de vloer. Rose opende haar mond om iets te zeggen, maar ze voelde Rams ongenoegen zwaar in de lucht hangen.
‘Ga weg,’ fluisterde ze opnieuw.
Margot keek verward van Rose naar het schrift en deed een aarzelende stap in de richting van de deur. Ram legde zijn hoofd in zijn nek en tuurde naar de oude houten ventilator boven haar hoofd.
‘Als je het lef hebt,’ dreigde ik, en ik ging tussen hen in staan. Met een zelfgenoegzame grijns sprong hij omhoog en gaf hij er een flinke ruk aan.
Aan de kant, riep ik Margot toe, voordat ik Ram aanvloog en hem tegen de grond werkte.
Toen Margot de deur van het appartement achter zich dichttrok, zag ik bij de ventilator het pleisterwerk van het plafond komen. Rose brulde het uit. Ram schoot met trillende neusvleugels overeind en keek me dreigend aan. Hij boog door zijn knieën en maakte zich klaar voor de aanval, totdat plotsklaps, zonder enige waarschuwing, het water op mijn rug veranderde in vuur. Rams mond viel open en hij dook in elkaar, om zich vervolgens als een kakkerlak te verschuilen in de fotolijst van Rose’ eerste man.
Daarop gebeurde er iets onbegrijpelijks. Rose ging pal voor me staan, met een serene glimlach op haar gezicht. Ze keek me recht in de ogen.
‘Ik ben er klaar voor,’ zei ze. ‘Zorg dat die man me niet langer lastigvalt. Neem me mee naar huis.’
Ik nam haar uitgestoken handen in de mijne. Ik voelde haar in alle rust mijn lichaam in wandelen, tot ze via mijn vleugels oploste in het niets.
Die nacht bleef ik in Rose’ appartement. Ik dwaalde door de kamers, bekeek de foto’s die haar zo dierbaar waren geweest, huilde om de lege keukenkastjes, de ratten die tam onder haar bed zaten, het smerige water dat uit de oude kraan sijpelde. Ik pijnigde mijn hersenen om te begrijpen waarom ze voor deze plek had gekozen, waarom ze het zichzelf had aangedaan om schuw onder het juk van een demon te kruipen in plaats van het leven te leiden dat voor haar bestemd was. Het antwoord kon ik niet vinden.
In plaats daarvan deed ik wat nodig was. Toen Margot de volgende dag langskwam en Rose op de bank zag liggen, toen ze met stokkende adem huilend door haar knieën zakte, nam ik haar in mijn armen en fluisterde in haar oor dat ze flink moest zijn, dat ze tot bedaren moest komen en de schriften hier niet mocht achterlaten. Nadat ze de ambulance had gebeld, ging ze naar boven en opende ze de kast naast Rose’ bed. Er zaten geen kleren in, alleen tientallen schriften volgekrabbeld met Rose’ handschrift. Ze had een paar koffers nodig om ze allemaal in te stoppen en voordat de ambulance kwam, sleepte ze ze samen met Toby de gang door naar hun eigen flat.
Niet lang daarna belde Toby’s uitgever. Hij had wel interesse in Rose’ schriften, maar ze moesten flink geredigeerd worden en daar had hij geen tijd voor. Was Margot de volgende dag misschien beschikbaar? Ze wierp een blik op haar dikke buik en deed een schietgebedje dat de baby nog even zou blijven zitten.
Ja, zei ze. Ik ben beschikbaar.
Ik moet het even kwijt: dit was een droom die werkelijkheid werd. Het had jaren in me gerijpt, als een geheim dat ik gezworen had nooit te verklappen, zo ongeveer als de baby, denk ik. Ik had nooit geweten wat ik wilde worden als ik groot was – misschien omdat ik niet wist of ik überhaupt wel groot zou worden – maar nu, nadat ik de boeken van Graham en Irina had doorgevlooid en urenlang over Toby’s verhalen gebogen had gezeten om de waarheid in de fictie te vinden, de bloem in de knop, wist ik precies wat ik wilde doen.