Leuk je weer te zien, Toby, zei ik.
‘Ja, ook leuk om jou weer te zien,’ antwoordde hij afwezig, waarna hij abrupt zweeg en verwonderd om zich heen keek.
Ik ging pal voor hem staan. Toby keek nog eens rond, krabde zich op zijn hoofd en nam zijn pen weer op. Al schrijvende vielen er gaten en scheuren in de dikke deken van emoties en denkprocessen om hem heen – die er meestal uitzag als een soort vibrerende muur vol kleuren, structuren en vonken – terwijl hij razendsnel nieuwe verbanden legde tussen al die ideeën die als ballonnen kriskras uit de deken omhoogschoten. Ik zag mijn kans schoon. Ik moest het vragen.
Ik moest het weten, want als hij degene was die Margot had vermoord, als mijn leven zo abrupt beëindigd was door deze man, was het zaak om haar zo ver mogelijk uit zijn buurt te houden.
Heb jij Margot vermoord, Toby?
Hij schreef rustig door.
Ik ging harder praten. Heb jij Margot vermoord? Gaia keek verstoord op.
In de hoop op een aanwijzing keek ik ingespannen naar de beelden van zijn verleden en toekomst, die als parallelle werelden aan weerszijden van hem verschenen. Ik zag echter niets anders dan de gezichten van zijn studenten, het personage van een houten man die helemaal in zijn eentje stond te dansen in marionettenland, een gedicht in het stadium van een jambisch embryo… en een flits van Margot in de taxi.
Ik deed een stapje dichterbij. Hij grijnsde als iemand die geniet van een stil verlangen, en schreef door. Daar was het weer. Boven zijn hoofd verscheen het glimlachende gezicht van Margot in de taxi: zaadjes als hartjes die rijpen in de winter.
Ik wierp een blik op Margot en Xiao Chen, geheel in de ban van de twee stoere atleten, en liet me naast Toby op het bankje zakken.
‘Mijn zoon is geen moordenaar.’ Gaia stond voor me, glanzend als het zilver van een gloednieuw mes.
‘Wie heeft Margot dan vermoord?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Het spijt me, dat weet ik niet. Maar Toby was het niet.’
Ze liep weg. Een windvlaag trok door het park en blies de rok van een meisje op, wat leidde tot verspreid applaus. Het briesje streek langs Toby en mij, zonder hem uit zijn concentratie te halen.
Ik gunde mezelf het plezier om hem aandachtig te bekijken en het aardse palet van zijn aura in me op te nemen; ik zag geschrokken hoe slecht het met zijn nieren was gesteld, hoe fragiel zijn beendergestel was. Ik keek naar zijn kalme, vrouwelijke trekken, de goudkleurige, schrandere ogen, zag het witte licht van zijn ziel zich samentrekken en weer uitzetten wanneer hij op een idee stuitte dat weerklank vond in zijn diepste verlangens en ik zag die verlangens uit de kern van zijn wezen tuimelen, als kleine beeldschermen met filmpjes vol hoop: dat iemand van hem zou houden. Dat hij boeken zou schrijven die empathie en verandering zouden teweegbrengen in de wereld. Dat hij een vaste aanstelling zou krijgen aan de New York University. Dat hij een kind zou krijgen met de juiste vrouw.
De jongens vervolgden hun weg en Margot en Xiao drentelden achter hen aan. Het zou nog een paar jaar duren voordat Margot en Toby officieel kennis met elkaar zouden maken. Ik boog me naar hem toe en kuste hem zachtjes op de wang. Hij keek me recht in de ogen en wat hij aanzag voor een donkere wolk die uitbarstte in een regenbui, was in werkelijkheid mijn hart dat brak in duizend scherven van spijt.
Ik werd opnieuw verliefd op hem.
15
EEN HOND EN EEN DELICATESSENWINKEL
Intussen werd Margot verliefd op het ijshockeyteam van de universiteit. Ze stal het hart van de coach, tot zijn vrouw erachter kwam, waarna ze haar hartstocht uitstortte over zijn collega van de karateclub. Ze was zo gulzig in haar liefde dat ze de halve faculteit opslokte. Daarna kreeg ze trek in Jason, en vrat hem met huid en haar op. Jason was echter het vriendje van Xiao Chen. Nadat ze een stuk of tien blondjes uit Connecticut van hun toegewijde sportieve vriendjes had afgeholpen, besloot Xiao Chen dat het tijd werd om haar spullen over te brengen naar Jasons flat. Xiao Chen had geen enkel recht om zo tekeer te gaan. Wat Margot betrof, was het gewoon een kwestie van de leerling die de leraar te slim af was geweest. Laten we volstaan met te zeggen dat hun vriendschap explosief is geëindigd.
Wat mij betreft, ik kreeg elke dag een grotere hekel aan Margot. Hoe vaak heb ik het niet tegen haar gezegd? Margot, ik heb een hekel aan je. Op duizend verschillende manieren.
1. Ik heb een hekel aan je nep-Amerikaanse accent.
2. Ik heb een hekel aan je zogenaamde feministische instelling en je devote toewijding aan het hoerendom.
3. Ik heb een hekel aan je leugens tegen papa. Wat zal hij teleurgesteld zijn als hij erachter komt dat je geen enkel tentamen hebt gehaald.
4. Ik heb een hekel aan je filosofietjes uit een potje en je zware rokersstem. Ik heb er een hekel aan omdat je de mijne nooit hoort.
5. En het allerergste vind ik nog dat ik ooit jou ben geweest.