Ze vond een abortuskliniek in Londen, die er een bedrag van 200 pond voor vroeg. Ze vertelde Graham wat ze van plan was en hij knikte alleen maar, bood aan om het te betalen en wist erbij te vertellen dat het heel pijnlijk zou zijn en dat ze flink moest zijn.
Ze vertelde het pas een week later aan Seth. Zijn mond viel open, vervolgens sloeg hij zijn ogen neer en begon door de kamer te ijsberen. Ze liet hem een paar minuten zijn gang gaan. ‘Seth?’ stamelde ze uiteindelijk. Hij draaide zich om en keek haar aan. Zijn brede grijns en stralende ogen zaaiden een kiem van twijfel in haar hart. Ze had niet verwacht dat hij er blij mee zou zijn. Misschien was dit wel beter. Misschien bleven ze bij elkaar. Misschien moesten ze het kind toch maar houden.
En toen klonk er vanuit mijn vleugels een stem die door alle ruimten van mijn ziel galmde. Laat het los. Ik deed een stap naar voren om Seths volgende bewegingen op te vangen, maar voor ik het wist bevond ik me aan de andere kant van de muur. Ik kon elke klap horen, het doffe geluid van zijn trappen, en ik stond aan de ene kant van de muur te schreeuwen en met mijn vuisten tegen de koude bakstenen te bonzen, terwijl ik Margot aan de andere kant hoorde jammeren.
Ik wierp een snelle blik om me heen. Ik bevond me tussen het onkruid in Seths achtertuin, in het licht van de wegkwijnende zon.
Even later werd er een arm om me heen geslagen. Ik keek op. Solomon, Seths beschermengel. We kenden elkaar nauwelijks. Hij pakte met een troostend gebaar mijn hand.
‘Blijf van me af,’ snauwde ik. ‘Help me liever om weer naar binnen te komen.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat gaat niet,’ zei hij. ‘Dat weet je.’
‘Wat doen we hierbuiten?’ riep ik wanhopig.
Solomon keek me alleen maar aan. ‘Soms moet het gaan zoals het gaat,’ fluisterde hij. ‘En soms ook niet. Als zij een keuze maken, staan we machteloos.’ Na een laatste, luide kreet vanuit het huis hoorde ik de deur dichtslaan. Stilte. Solomon wierp een blik op de muur. ‘Je kunt weer naar binnen. Seth is weg,’ zei hij teder en met één stap stond ik in de slaapkamer.
Margot lag snakkend naar adem op de grond, met verwarde haren, plakkerig van het bloed en de tranen. Er ging een scheut van pijn door haar buik en ze probeerde kreunend overeind te komen. Ze kon bijna geen lucht krijgen. Langzaam en diep, langzaam en diep, zei ik met een van tranen verstikte stem. Ze keek om zich heen, doodsbang dat Seth terug zou komen en tegelijkertijd vol verlangen dat hij dat zou doen.
Ik boog me over haar heen om te herstellen wat onherstelbaar verloren was. De diamant in haar buik was verdwenen. Het rode kussen scheurde in dikke repen fluweel uiteen en stroomde over de vloer.
Ik ging op zoek naar hulp en wist een buurvrouw zover te krijgen om bij Seth aan te bellen. Toen niemand de deur opendeed, besloot ze naar binnen te gaan om te kijken of alles in orde was met de jongen. Ze trof Margot aan op de vloer en belde een ambulance.
Toen Margot alle narigheid met veel moeite weer te boven was gekomen, besloot ze om weg te gaan, zo ver mogelijk bij Seth vandaan. Ze zette de globe van Graham in beweging, sloot haar ogen en stak haar wijsvinger uit. Ik zette de globe stop en leidde haar vinger naar de plek die mij het allerbeste leek.
New York. De stad die nooit slaapt.
12
DIEPER DAN DE OCEAAN
Iets wat leuk is om te weten: als je ooit beschermengel wordt (en dat gebeurt niet iedereen), krijg je een geweldige upgrade als je gaat vliegen. Business class is er niets bij. De eerste klas is voor sukkels. Nee, dan de engelenklasse. Dan mag je op de neus van het vliegtuig plaatsnemen, en als je even wilt gaan liggen, strek je je uit op de vleugel. Je denkt misschien dat het weinig uitmaakt, afgezien van het iets betere uitzicht op de wolken en de zonsondergang, maar laat je niets wijsmaken. Het is geen veredelde raamplaats. Toen ik over Nova Scotia en Groenland vloog, zag ik veel meer dan wolken. Ik zag de engel van Jupiter, zo groot dat haar vleugels – die niet uit water, maar uit wind bestonden – die enorme planeet geheel omhulden en onophoudelijk de meteoren wegsloegen die koers zetten naar de aarde. Als ik naar beneden keek, zag ik hoog boven de aarde ontelbare engelen zweven; ze luisterden naar gebeden en schoten de beschermengelen te hulp. Ik zag de weg van de gebeden en de banen van de persoonlijke keuzes omhoogkronkelen als gigantische snelwegen. Ik zag engelen in steden en woestijnen glinsteren als nachtelijke beelden van de aarde vanaf de maan: de omgekeerde peer van Afrika werd stralend verlicht door de kaarsen van Kaapstad en Johannesburg; de hondenkop van Australië was versierd met een franje van geelgouden vlammen; en de heks op haar bezemsteel, Ierland, zond blinkende penny’s de lucht in vanuit Dublin, Cork, Derry en Belfast. Het waren geen stadslichten, het was het schijnsel van de engelen.