Achter het raam begon Margot te giechelen.
Tom bleef roerloos zitten toen hij iemand hoorde lachen, doodsbang voor een volgende aframmeling. Margot merkte dat ze zijn aandacht had, ging op haar tenen staan en wuifde. Hij zag haar niet en keerde terug naar zijn missie. Een gevaarlijke chimpansee sloop op hem af, van top tot teen gehuld in paarse wapenrusting. Hij moest zijn poot eraf schieten om hem op afstand te houden. Hij ging op zijn hurken zitten, richtte en schoot.
Vanaf haar plekje bezien leek de gang een leuke speelplaats. Ze ging naar de leidster.
‘Mag ik een plasje gaan doen?’
De leidster glimlachte en keek door haar brillenglazen op Margot neer.
‘Je moet zeggen: “Mag ik alstublieft van het toilet gebruikmaken, juffrouw Simmonds?” Ja, dat mag, Margot. Ga maar gauw.’ Juffrouw Simmonds deed de deur open om Margot naar buiten te laten en trok hem snel weer dicht.
Margot keek de gang in. Behalve Tom was er niemand. Hij stond een paar meter van haar af, aan het einde van de gang. Ze ging behoedzaam zijn kant uit. Hij ging zo op in zijn schietpartij, dat hij Margot pas zag toen ze haar hand voor zijn ogen bewoog.
‘O!’ Hij dacht even dat Margot een blonde chimpansee was. Hij kwam uit zijn fantasiewereld. ‘O,’ zei hij nogmaals. Margot glimlachte hem toe.
Tom had de eerste vier jaar van zijn leven in een beschermd, liefdevol gezin doorgebracht, iets ten westen van Newcastle upon Tyne in het noordoosten van Engeland. Nadat armoede en de dood keihard hadden toegeslagen in zijn leven, zwierf hij van het ene familielid naar het andere, tot hij evenals Margot op de stoep van het St. Antonius belandde, met alleen zijn fantasie om hem te beschermen tegen de klappen.
Hij was zijn goede manieren niet vergeten. Hij stak een groezelig handje uit. ‘Tom,’ zei hij. ‘Hoe heet jij?’
‘Ik heet Margot,’ zei ze, en ze pakte aarzelend zijn hand aan. ‘Mag ik met jou spelen?’
Daar moest hij even over nadenken. Hij beet op zijn onderlip, zette zijn hand op zijn heup en liet zijn ogen van links naar rechts dwalen. ‘Pak aan,’ zei hij ten slotte. ‘Dit is een lasergeweer. Hier kun je de koppen van de chimpansees mee laten smelten. Je kunt beter niet op hun pantser schieten. Dat is kogelvrij.’
Margot stond met haar ogen te knipperen. ‘Pang, pang, pang!’ loeide Tom en hij richtte op de kale gangwand. Margot deed hem na.
‘Nee!’ riep Tom ineens met grote schrikogen. ‘Je zit zonder munitie. Kom, ik zal hem voor je herladen.’ Hij nam het zware wapen behoedzaam van haar over en herlaadde het. Hij keek haar bezorgd aan. ‘Eerlijk gezegd heb je op deze planeet meer nodig dan dat geweer.’ Hij greep naar zijn heup en trok iets uit een onzichtbare schede.
‘Dit zwaard is van mijn vader geweest,’ fluisterde hij. ‘Het is het zwaard van Lennon. Hiermee kun je hun hart uitsteken.’
Margot knikte en nam het onzichtbare zwaard van hem over. Ze ging te veel op in het spel om te zien dat ik voor haar neus op en neer danste en siste: ‘Margot! Margot! Ga terug naar de klas. Terug naar de klas!’
Want Hilda Marx liep door de gangen en zou zo de hoek om komen. Sheren was vooruitgehold om me te waarschuwen. Toms beschermengel, een lange, magere man die Leon heette, stond naast hem en probeerde hem aan te sporen. Uiteindelijk sloeg Tom acht op hem, maar niet voordat hij ‘Pak aan, gemuteerde duivel!’ uitgeroepen had, en dat hoorde Hilda.
Ze zag de twee kinderen, die geheel in hun stomme spelletje opgingen. Kattenkwaad, dat was het. Daar stond een flinke straf op.
Ze glimlachte, wat nooit een goed teken was, en liep naar hen toe.
‘Zo, kinderen. Wat zijn dat voor domme spelletjes?’
Tom liet zijn wapens uit zijn handen vallen en tuurde naar de vloer. Margot deed hem na.
‘Tom? Waarom zit je niet in de klas?’
Hij zweeg. ‘Geef antwoord, jongen.’
‘Ik… Ik had niet goed opgelet, juffrouw Marx.’
Ze richtte haar boze ogen op Margot. ‘En jij, Margot? Wat doe jij op de gang?’
‘Ik moest een plasje doen, juf.’
Hilda’s lippen krulden zich. Ze hief een arm als een boomtak en wees. ‘De toiletten zijn daar. Vooruit.’
Margot holde in de richting van Hilda’s wijzende vinger. Bij de deur van de toiletten draaide ze zich om. De klap in Toms gezicht galmde door tot aan het einde van de gang.
Meneer O’Hare’s verslag van Toms onoplettende gedrag, zijn slechte cijfers en het eeuwige gewiebel tijdens de les bevestigden dat het tijd was voor de graftombe. De jongen moest leren zich te gedragen.
Toen het licht uit moest verzamelden de engelen zich op de overloop boven aan de trap. Sheren legde ons uit wat er die avond zou gebeuren: meneer O’Hare en Hilda kwamen Tom halen zodra iedereen sliep. Ze zouden hem uitkleden, slaan en voor de duur van twee weken in de graftombe smijten. Tot dusver was er nog nooit een kind jonger dan tien jaar voor langer dan tien dagen de graftombe in gegaan. De straf was extra zwaar, vertelde Sheren, omdat Tom Hilda aan zichzelf deed denken. Alle engelen moesten paraat staan om Tom tijdens die verschrikkelijke dagen te steunen, gezien de mogelijk vérstrekkende gevolgen van die ervaring voor zijn latere leven: manische depressiviteit, geweld, het verkwanselen van zijn talent als scenarioschrijver, een gebroken huwelijk en een vroegtijdige dood. Dat alles vóór zijn 35e en allemaal dankzij Hilda Marx.