‘Waarom?’ wist ik ten slotte uit te brengen. Nu was Sheren degene die stond te beven en het water langs haar rug kleurde langzaam rood. De tranen drupten in haar hals en vormden een keten om haar bleke sleutelbeenderen. Het duurde even voordat ze zover was dat ze iets kon zeggen.
‘Ik werk samen met de engelen van alle kinderen die hier verblijven, om ervoor te zorgen dat de pijn die hun hier wordt toegebracht door Hilda, zo min mogelijk schade veroorzaakt in de wereld. In dit tehuis zijn moordenaars, verkrachters en verslaafden gekweekt. We kunnen niet voorkomen dat Hilda doet wat ze heeft gedaan, maar we kunnen wel proberen om het letsel dat ze deze jonge levens toebrengt tot een minimum te beperken.’
Samen keken we Hilda en Margot na terwijl ze de trap beklommen. We volgden hen.
‘Wat kan ik doen om te helpen?’
‘Herinner je je de graftombe?’
Ik was even bang dat ik moest overgeven. Ik had de graftombe met alle geweld uit mijn geest verbannen. De graftombe was de vrucht van Hilda’s helse kunstenaarstalent: een donker, van ratten vergeven hok waarin een kind van boven de vijf niet rechtop kon staan. Het stonk er naar uitwerpselen, verrotting en dood. De graftombe was gereserveerd voor bijzondere straffen. Afhankelijk van de leeftijd van het kind, kon Hilda hier haar favoriete martelpraktijken uitleven: uithongeren, slaag en een aanslag op de emoties, want via een holle pijp in de vloer maakte ze in de kleine uurtjes van de nacht afgrijselijke geluiden, waarmee ze de jonge, naakte en hongerige bewoners de doodsschrik op het weerloze lijfje joeg, tot ze er bang en onderdanig weer uit kwamen en de rest van hun dagen in het St. Antonius zo stil als kerkmuizen sleten. Elke dag ging de deur één keertje open, om een emmer ijskoud water over het naakte kind heen te storten en een bakje voer neer te zetten, net voldoende om het in leven te houden. Een van haar meest geliefde martelmethoden was om het slachtoffer na een paar dagen uit het hok te halen en het kind naar de slaapzaal te brengen. Als het dan opgelucht ademhaalde omdat het dacht dat de marteling voorbij was, gaf ze het kind een pak slaag en bracht het bloedend en krijsend terug naar de graftombe, om het daar tweemaal zo lang te laten zitten als de eerste keer.
Als een kind met ook nog maar een sprankje liefde in zijn ziel de graftombe betrad, wist hij of zij bij het verlaten van dat afschuwelijke hol vast en zeker dat liefde niet bestond.
Ik keek Sheren aan. Ze wist dat ik het niet was vergeten. Daar had Hilda wel voor gezorgd. Ze streelde mijn wang.
‘We gaan de graftombe in met ieder kind dat Hilda erin opsluit.’
‘Moet ik ook mee?’
Ze knikte. Ze wist precies wat dit voor me betekende, hoeveel dit van me vergde. Ze legde haar vingers tegen mijn handpalm, waardoor er plotseling beelden door me heen stroomden: beelden van Hilda’s jeugd waarvan Sheren getuige was geweest, van de jarenlange verkrachtingen door vijf oudere mannen, de zorgvuldig uitgekiende martelpraktijken die ze had moeten ondergaan.
‘Het spijt me,’ zei ik.
‘Ik laat het je zien opdat je beter kunt begrijpen waarom Hilda is geworden wie ze is.’
‘Wanneer gaat het beginnen?’
‘Ze stopt vanavond een jongetje in de graftombe. Blijf bij Margot tot ik je laat halen.’
‘Oké.’
Het eerste vriendje dat Margot maakte was Tom, een jongetje van zeven. Tom was klein voor zijn leeftijd, ondervoed en traag van begrip, en werd door zijn rijke verbeeldingskracht veel te snel naar de smaak van de hoofdmeester, meneer O’Hare, zijn fantasiewereld in getrokken. Margot kwam met jongere kinderen dan zijzelf in de peuterzaal terecht en ze verveelde zich. Ze wilde jiven op de muziek van de Beatles, zoals ze altijd met Karina had gedaan. Ze wilde liedjes leren met de oudere kinderen. De kinderen in het klaslokaal tegenover het hare hadden het veel leuker dan zij, met die paar kapotte teddyberen, houten blokken en baby’s die nog niet eens konden lopen. Ze liep naar het open raam en zag dat de leraar plotseling stopte met praten, naar achteren liep en opnieuw in het blikveld van Margot verscheen met Tom op sleeptouw, die de gang op werd gesmeten. Even later kwam de leraar terug met een zwarte houten bordenwisser, waarmee hij Tom een paar maal om de oren sloeg voordat hij de klas weer in beende.
Tom lag als een hoopje op de vloer. Een paar minuten later krabbelde hij overeind en wreef over zijn oor. Weer een paar minuten later beeldde hij zich in dat hij niet op de gang zat, maar op de planeet Arghlyst, waar hij in een hevig gevecht gewikkeld was met de chimpanseekrijgers om de piratenschat. Als bij toverslag hield hij een onzichtbaar machinegeweer in zijn armen. Hij richtte op het raam van de peuterzaal en begon schietgeluiden te maken, terwijl zijn torpedo’s doel raakten en de vijand in rook en vlammen opging.