Toen het visioen verdwenen was, stuurde Nan me naar de operatiezaal. Ik geloof niet dat er veel tijd was verstreken: de zuster die met haar masker bezig was op het moment dat het visioen verscheen, frunnikte nog steeds aan de bandjes. Ik legde er snel een knoopje in en ze zei ‘dank je’ zonder te kijken wie haar geholpen had.
Margot lag roerloos op de operatietafel, onder een grote lamp die alle kleur uit haar lichaam trok. Erger nog, haar aura was waterig en dun. Het steeg zwakjes op uit haar lichaam, als nevel boven het water. Twee verpleegkundigen, Kyle en de chirurg, dokter Lucille Murphy, trokken hun handschoenen aan en gingen om Margot heen staan. Toen ik een stapje dichterbij deed en opkeek, zag ik dat het aantal aanwezigen verdubbeld was: er waren vier beschermengelen bij gekomen, voor iedereen één. Ik knikte hun allemaal toe. Er was werk aan de winkel.
Lucille’s beschermengel was haar moeder, Dena, een kleine, mollige vrouw die zoveel rust uitstraalde dat ik als vanzelf langzamer en dieper ging ademhalen. Dena legde haar hoofd op Lucille’s schouder, wierp een blik op mij en deed een stapje achteruit om ruimte te maken, zodat ik links van Lucille kon gaan staan. Ik zei tegen haar dat ze geen incisie van acht centimeter over het borstbeen moest maken, zoals ze van plan was, maar een incisie van twee centimeter tussen de ribben. Dena herhaalde de instructies als een vertaler. Lucille knipperde met haar ogen; ze voelde de begeleiding van Dena door haar bewustzijn vloeien als een krachtige bron van informatie. ‘Dokter?’ vroeg Kyle. Ze keek hem aan. ‘Momentje.’ Ze tuurde naar de vloer, zichtbaar verscheurd tussen decennia van medische praktijken en deze nieuwe methode in haar hoofd, die tot haar verbijstering logischer leek dan alles wat ze kende. Het zou moed vergen om zo snel te reageren. Ik vreesde heel even dat ze ervoor zou terugschrikken. Uiteindelijk keek ze op.
‘We gaan vandaag iets nieuws proberen, mensen. Een incisie van twee centimeter tussen de ribben. We gaan ervoor zorgen dat deze kleine meid zo min mogelijk bloed verliest.’
Het team knikte. Onwillekeurig voelde ik aan het kleine litteken tussen mijn borsten. Een litteken waarvan ik nooit had geweten waar het vandaan kwam, tot op dit moment.
Vanaf dat punt gaf ik alles door wat ik tijdens het visioen had geleerd en Dena herhaalde alles wat ik zei. Pas later besefte ik dat de Amerikaanse vrouwenstem die ik tijdens het visioen had gehoord van Dena was geweest. Het was werkelijk zoals Nan had gezegd: dit was allemaal al eens eerder gebeurd. Ik had hier eerder gestaan. De tijd zoals ik die kende, was vervormd. Ik werd er duizelig van.
Na de operatie verliet iedereen de zaal en bleven alleen Kyle, Dena, Lucille en ondergetekende achter. We stonden met z’n vieren om Margot heen, die bleek en roerloos op de operatietafel lag, hopende dat ze snel bij zou komen.
‘Vanwaar plotseling die andere aanpak?’ vroeg Kyle uiteindelijk.
Lucille schudde haar hoofd. Ze waren ooit minnaars geweest en ze wist dat ze eerlijk tegen hem kon zijn. ‘Ik weet het niet. Geen idee.’ Ze trok haar handschoenen uit. ‘Maar laten we bidden dat het werkt.’
Margot mocht twee weken later naar huis. Ze was verzwakt en leed nog steeds veel pijn, maar ze was duidelijk op de goede weg. De eerste woorden die ze na de operatie uitsprak, gingen over chocoladecake. Karina had haar een elpee van de Beatles gestuurd, die ze tegen haar borst klemde als een prothese. Ze schonk geen moment aandacht aan de gesprekken tussen de artsen en verpleegkundigen rond haar bed, die steeds opnieuw verbijsterd knikten dat ze op het randje van de dood had verkeerd. Ze dacht alleen aan jiven in Karina’s slaapkamer, in een wolk van roze poeder en glitter.
We kwamen vroeg in de middag bij het huis van de Edwards aan. De oprit was een tapijt van oranje en gele bladeren. Ik leidde eruit af dat het herfst was. De seizoenen laten zich makkelijk raden in Noord-Ierland.
De meisjes waren er niet: Karina was naar een feest, Kate op schoolreisje naar het vasteland. Kyle droeg Margot naar boven en stopte haar in bed. Hij nam de tijd om haar temperatuur op te nemen, haar kussens op te schudden en pluchen beren onder haar arm te schuiven voor het geval ze midden in de nacht wakker zou worden en zich eenzaam zou voelen. Hij boog zich aarzelend over haar heen om haar een kus op haar voorhoofd te geven. Margot keek hem met wijd open ogen aan, de dekens opgetrokken tot onder haar kin. Ze voelde aan dat er iets mis was.
‘Kyle,’ zei ze zacht. ‘Ik vind dit een lekker bed.’
Hij draaide zich half om. ‘Is dat zo?’
Ze knikte. ‘Heel lekker zacht. En ik vind mijn kamertje ook mooi.’
Kyle keek met een diepe zucht om zich heen. ‘Ja, het is een mooie kamer.’
‘Ik vind eigenlijk het hele huis leuk.’