Ik zag waarover hij liep te piekeren, vrijwel letterlijk. Hij had Margots medische dossier uit zijn archieven opgeduikeld en de herinneringen aan de baby die hij een paar jaar geleden had behandeld, kwamen langzaam maar zeker naar boven: de baby van wie hij nooit had gedacht dat ze zo lang zou blijven leven, zeker niet in een huis vol drugs en geweld.
Op de lange avonden die hij languit met een gin-tonic voor de televisie doorbracht, speelden zich zorgelijke, verwarrende filmpjes af in zijn hoofd. Zelfs in bad werd hij door vragen overspoeld. Hoe bestaat het dat ze nog leeft? Ventriculaire tachycardie is niet te genezen… Heb ik de pleegouders ten onrechte gewaarschuwd voor haar vroegtijdige dood? En waar zijn die lui eigenlijk gebleven? Hoe kwam Margot in dat huis terecht?
Hij kon er niet van slapen. Ik sloeg hem verdwaasd gade als hij in het holst van de nacht op zijn tenen naar beneden sloop en het ene na het andere medische boek of vaktijdschrift opensloeg. Dan wilde ik het raadsel dolgraag voor hem oplossen, want op de een of andere manier wist ik, trefzeker en precies, wat het was. Ze had geen ventriculaire tachycardie. Margot leed aan aortaklepstenose en wat ze nodig had, was een transthoracale echocardiografie, of een echografie van haar hart. Dat werd in die tijd zelden of nooit gedaan. Ik lanterfantte wat bij Kyle’s bureau en sloeg een tijdschrift open bij een artikel van Piers Wolmar, hoogleraar aan de universiteit van Cardiff, gespecialiseerd in ultrasonografie. Ik liet de bladzijden ritselen om Kyle’s aandacht te trekken. Uiteindelijk pakte hij het tijdschrift op en hield het voor zijn gezicht. Hij was voor de achtste maal die dag zijn bril kwijt.
Hij begon aandachtig te lezen en legde het tijdschrift zo nu en dan neer om hardop na te denken. Hij begon zich het een en ander af te vragen. Stel dat het géén ventriculaire tachycardie was? Wat was dat voor een procedure die de heer Wolmar beschreef? Echocardiografie? De technologie maakte zulke grote sprongen voorwaarts dat hij er duizelig van werd.
Hij besteedde de laatste uurtjes van de nacht aan een lange brief aan dokter Wolmar, waarin hij uitvoerig verslag deed van Margots symptomen en verzocht om meer informatie voor de behandeling. Toen de zon als een medaille opkwam boven Ulster, viel hij eindelijk aan zijn bureau in slaap.
Lou, Kate en Karina keerden terug uit Dublin. Of beter gezegd, ze vielen luidruchtig het huis binnen via de keukendeur, met een indrukwekkend aantal uitpuilende koffers en luid schreeuwend om Kyle.
Margot werd onrustig. Kyle zat naast haar bedje enkele artikelen over echocardiografie van professor Wolmar door te nemen. Ze werd wakker toen er een stethoscoop op de blote huid van haar borst werd gezet. Ze wierp een snelle blik op Kyle en toen op mij. Ik stelde haar gerust. Ze liet geeuwend haar hoofd terugzakken op het kussen. Kyle legde zijn stethoscoop haastig weg. ‘Oké, Margot,’ fluisterde hij, ‘nu moet je even heel zoet zijn en hier blijven tot ik met mijn vrouw en dochters heb gesproken. Ze weten nog niet dat je hier bent.’ Margot knikte en rolde zich op haar zij. Ze trok een mal gezicht naar mij en ik trok er eentje terug, maar toen ze even later weer naar me keek, zag ze me niet. Ze dacht dat ik ook was weggegaan.
Ik volgde Kyle naar beneden. Karina en Lou struikelden over elkaars woorden en gaven een gedetailleerd verslag van hun vakantie. Kate zat aan de keukentafel haar nagels te inspecteren. Kyle hief zijn beide handen, alsof hij zich overgaf aan Lou en Karina. Hij verzocht om een moment stilte.
‘Wat is er, papa?’ vroeg Karina geïrriteerd.
Kyle wees omhoog. ‘Er ligt een klein meisje boven, in de logeerkamer.’
Lou en Karina wisselden geschokte blikken uit.
‘Wat zeg je, pap?’
‘Kyle, ik eis onmiddellijk een verklaring.’
Hij liet zijn handen zakken. ‘Ik zal het je uitleggen, maar niet nu. Ze is ziek en ik vrees dat jullie haar de stuipen op het lijf gejaagd hebben met al dat kabaal. Ik wil graag dat jullie rustig met me mee naar boven gaan om kennis met haar te maken.’
‘Maar…’
Hij keek over zijn bril naar Lou en ze kneep haar rode lippen stijf dicht. Ik keek meesmuilend toe. Wat een feest moest het de laatste twintig jaar geweest zijn om met haar samen te leven. Kyle verdiende een onderscheiding. Of hij moest opgenomen worden, een van beide.
Zonder een woord te zeggen kloste Kate achter de anderen aan naar Margots kamertje. De kleuren om haar heen baarden me zorgen. Hoewel haar hart een felle, trillende roze tint uitstraalde, kon de kleur plotseling veranderen in bloedrood en dan klopte het licht niet meer, maar sijpelde het naar buiten. Zelfs het ritme veranderde: in plaats van een levendige trilling – de meeste aura’s golfden en vibreerden als een hartenklop – bewoog deze kleur zich traag en zwaar als lava. Zo nu en dan bleef hij bij haar keel hangen, waar hij leek te branden. En ik realiseerde me dat ze ondanks haar kalme muurbloempjesgedrag woedend was. Ze ziedde van een onderdrukte razernij. Ik wist alleen niet waarom.