Ik adem snel in. 'Oké, stoere vent, aankleden.' Ik pak zijn hand en trek hem en Winnie naar zijn kamer.
'Jij hebt nog een pyjama aan, stomkop,' zegt Darwin behulpzaam, terwijl ik Grayer naar de kast toe dirigeer.
Als hij zijn favoriete kleren aan heeft, de Collegiate sweater die hij sinds de kerst bijna elke dag heeft aangehad, trekt hij een van zijn vaders stropdassen van een haakje en hangt hem om zijn nek.
'Nee, Grove, die kan jij niet om,' zeg ik. Darwin probeert het ding uit zijn handen te grissen. 'Nee, Darwin, dat is Grayers stropdas.''Zie je wel!' zegt Grayer triomfantelijk. 'Nou heb je het gezegd. Hij is van mij. Mijn das. Heeft mama gezegd. Zij heeft hem aan mij gegeven.' Ik wil niet terug naar haar kamer 0m het echte verhaal eruit te krijgen en leg een snelle knoop zodat de das naast het visitekaartje van zijn vader bungelt.
'Oké, jongens. Actie in de tent. We hebben van alles te doen! Ik heb heel spannende plannen voor vanmiddag. De eerste die zijn jas aanheeft, is ook de eerste die weet wat het is!' De jongens rennen langs me heen tussen de bloemenvazen door. Als ik de kamer uit loop, grijp ik een armvol knuffels en gooi ze weer op het bed.
In de hal doet Sima pogingen te voorkomen dat Darwin Grayer wurgt, die plat tegen de deur is gedrukt. 'Hij moet ademhalen, Darwin.'
'Ik dacht dat we misschien naar Play Space konden gaan,' zei ik. Terwijl Darwin Grayer loslaat, besef ik dat ik mijn jas nog aan heb.
'JAAAHH!' De jongens springen op en neer en tegen elkaar aan.
'Oké.' knikt Sima. 'Play Space klinkt prima.' Ik geef haar Darwins jack en trek mijn laarzen aan.
Er zijn twee Play Spaces, een op de East Eighty-fifth en een op Broadway, maar we gaan naar de eerste omdat die net iets schoner zand heeft. Deze overdekte speeltuinen zijn Manhattans versie van een volledig ingerichte speelkamer. En, zoals alles in de Big Apple, ze zijn te huur. Net als in hotels waar je kamers voor een uur kunt huren, kun je je voor twintig dollar flink afmatten op de speeltoestellen die er staan.
Sima staat met de jongens op de stoep en ik haal de buggy's uit de kofferbak van de taxi.
'Nietes!' 'Welles!'
'Kan ik je helpen?' vraagt ze, een schop van Darwin ontwijkend.
'Nee,' grom ik, veel re blij dat ik buiten het bereik van Darwin ben.
Ik duw de buggy's naar de stoep en we grijpen beiden een handje. De Space is op de eerste verdieping, waarschijnlijk om te voorkomen dat perverselingen naar binnen gluren, en je kunt er alleen komen door een enorme, met blauwe loper bedekte trap met treden op kindgrootte, die helemaal naar de nanny-hemeHijken te gaan. Grayer laat zich niet kennen, grijpt de trapleuning, die op kinderhoogte zit, en begint zich naar boven te trekken.'Darwin, ga naar boven, naar boven,' zegt Sima. 'Niet naar beneden. Naar boven.' Darwin, die haar volledig negeert, speelt een soort hink- stap-sprong waardoor de systematische Grayer achterover de trap af gegooid dreigt te worden. Ik loop er vlak achteraan, niet mijn hakken over de rand van de treden.
Als we uiteindelijk boven komen, parkeer ik de buggy's in de Buggystal en ga in de rij staan om te betalen. Door het slechte weer zit de Place tjokvol en staan we in een rij met dik aangeklede kinderen, geïrriteerde nanny's en een enkele moeder die hier is voor quality time met haar kind.
'Elizabeth, als we hebben betaald kunnen we gaan plassen. Hou het nog even op!'
'Hallo, welkom bij Play Space! Wie wil betalen?' vraagt een overenthousiaste man van in de dertig achter de felrode balie.
'Hij!' zeg ik, en ik wijs naar Grayer. De man kijkt verward. 'Wij, bedoel ik,' zeg ik, terwijl ik hem de pas van Mrs X geef. Hij zoekt haar op in de bestanden en als ik de twintig dollar geef, krijgen we naamkaartjes voor onszelf en eentje voor aan de buggy, voor het geval die vriendjes wil maken.
'Hallo, ik ben Grayer. Ik hoor bij Nanny,' staat er op de zijne.
'Hallo, ik ben Nanny. Ik hoor bij Grayer,' staat er op de mijne. We moeten ze op een goed zichtbare plaats dragen. Ik plak het mijne links op mijn borst, en Grayer drukt de zijne liever aan de zoom van zijn shirt, net boven het bungelende visitekaartje en naast zijn vaders das. Als Sima en Darwin ook van etiketten zijn voorzien, gaan we onze jassen ophangen en laarzen uittrekken in de voor ons bestemde hokjes. In het eetgedeelte diep ik weer twintig dollar op voor de lunch - twee kleine sandwiches met pindakaas en jam en twee pakjes sap. 'DOOD! DOOD!'
'Schiet hem in zijn stomme kop!'
'Oké, dat is wel weer genoeg!' De Slechte Heks heeft hoofdpijn. 'Als jullie niet als twee aardige, vredelievende jongemannen kunnen eten, dan moeten Darwin en Sima aan een andere tafel gaan eten.' De rest van de maaltijd weten ze minder hard verder te ruziën, terwijl Sima en ik boven hun hoofden scheef naar elkaar glimlachen. Zij knabbelt aan haar bologna-sandwich en ik doe een paar pogingen 0m een gesprek te beginnen, maar Darwin kiest dit moment uit om haar Goldfish in het gezicht te gooien.Voordat we ze mogen loslaten, gaan we eerst handen wassen. In de 'Tèchnicolor toiletruimtes hangen kleine wastafeltjes, lage we'tjes en zitten er hoge schuiven op de deuren. Grayer plast als de beste en staat dan toe dat ik zijn mouwen opstroop zodat hij zijn handen kan wassen.