Ik draag hem naar de telefoon in de gang en leun tegen de muur terwijl ik bel. Mijn moeder neemt na de tweede keer bellen op.
'Waar zit je? Wat is er?'
'Mam, ik kan er nu niet over uitweiden, maar ik ben bij Graver en hij heeft een oorontsteking gehad en hij hoest erg. Ze hebben hem antibiotica gegeven, maar het hoesten wordt erger en ik kan Mrs X niet bereiken omdat de receptioniste zegt dat ze de hele dag in een of andere isolatietank zit en hij ademt zo moeilijk en ik weet niet of ik hem naar het ziekenhuis moet brengen omdat hij zo'n hoge koorts blijft houden en ik heb al twee nachten niet geslapen en...'
'Laat me hem eens horen hoesten.' 'Wat?'
'Hou de telefoon bij zijn mond zodat ik hem kan horen hoesten.' Haar stem klinkt rustig en beheerst. Ik hou de telefoon bij Grayers mond en een seconde later heeft hij er een diepe hoest uitgegooid. Op de plek waar zijn borst tegen de mijne rust voel ik de trilling van de inspanning die het hem kost.
'O god, mam ik weet niet wat ik moet—'
'Nanny, het is kroep. Hij heeft kroep. En jij moet eens diep ademhalen. Je mag nu niet instorten. Doe maar mee, diep inademen...'
Ik concentreer me op haar stem, haal diep adem voor Graver en voor mezelf. 'En uit. Luister, het komt wel goed met hem. En met jou. Hij heeft gewoon veel vocht in zijn borst. Waar zit je nu?'
‘Park Avenue 721’
‘Nee, ik bedoel, waar in het appartement?’
‘In de gang’
‘Is dit een snoerloze telefoon ?’
'Nee, die vindt ze niet mooi.' Op het moment dat hij begint te jammeren voel ik paniek in me opkomen.
'Oké, ik wil dat je naar zijn badkamer gaat, de douche open draait en het water lekker warm maakt - niet te heet, gewoon warm. Dan ga je op de rand van het bad zitten met hem op schoot. Hou de deur dicht zodat het flink gaat dampen. Daar blijf je zitten tot hij niet meer piept. Je zult zien dat de stoom helpt. Zijn lichaam probeert de koorts omlaag te brengen en tegen de ochtend zal hij wel weg zijn. Alles komt echt goed. Bel over een uur maar terug, goed? Ik blijf wachten.'
Ik voel me iets geruster, nu ik weet dat ik iets voor hem kan doen. 'Oké, mam. Ik hou van je.' Ik hang op en draag hem in het donker terug naar zijn badkamer.
'Ik doe nu het licht aan, Grayer. Ogen dicht.' Hij drukt zijn zweterige gezicht in mijn nek. Het licht is verblindend na al die tijd in het donker, en ik moet een paar keer knipperen voor ik de glanzende kraan kan onderscheiden. Ik hou hem goed vast terwijl ik me voorover buig om de douche open te draaien en ga dan op de rand van het bad zitten met hem op schoot. Als het water tegen onze benen komt, moet hij huilen.
'Ik weet het, schatje, ik weet het. We blijven hier zitten tot die fijne stoom je borst weer beter maakt. Zal ik een liedje voor je zingen?' Hij leunt alleen maar tegen me aan en huilt en hoest in de stoom die de badkamer begint te vullen.
'Ik... wil... mijn mama.' Hij siddert van de inspanningen lijkt zich niet bewust van mijn aanwezigheid. Mijn pyjamabroek wordt nat. Ik laat mijn hoofd tegen het zijne rusten en wieg langzaam heen en weer. Tranen van uitputting en bezorgdheid druppelen langs mijn gezicht op zijn haar.
'O, Grove, ik weet het. Ik wil mijn mama ook.'
De zon schijnt tussen de lamellen door en we zitten tussen Gravers knuffels op suikerbeschuit te knabbelen.
'Zeg het nog eens, Nanny. Zeg dan - suikerbuik.'Ik lach en por hem zachtjes in zijn buik. Zijn ogen staan helder, en ik ben zo blij dat hij weer zevenendertig vijf heeft dat we er allebei wiebelig van zijn. 'Nee, Grove. Suikerbeschuit. Kom op, zeg eens samen met mij.'
'Zeg dan "suikerbuik". Zeg jij eens samen met mij...' Hij klopt me afwezig op mijn haar en de kruimels vallen om ons heen op het bed.
'Suikerbuik? Gekkie. Wat krijgen we daarna? Broodbillen?'
Hij giechelt voluit om mijn grapje. 'Ja! Broodbillen. Ik heb zo'n honger, Nanny. Ik rammel van de honger. Mag ik broodbillen?'
Ik kruip over hem heen en pak zijn bord.
'Hallo. Hallo, mama is er weer!' Ik sta doodstil. Graver kijkt als een opgewonden puppy naar me op, krabbelt van zijn bed op de grond. Hij rent langs me heen en in haar armen, want ze staat bij de deur.
'Hallo! Wat doen al die kruimels op je gezicht?' Ze veegt hem schoon en wendt zich tot mij. Ik zie de kamer door haar ogen. Een berg kussens, dekens en natte handdoeken op de plek waar ik uiteindelijk ben ingestort toen Graver om zes uur vanochtend in slaap viel.
'Grayer is behoorlijk ziek geweest. We zijn bijna de hele nacht wakker geweest en...'
'Nou, hij ziet er nu prima uit, op die kruimels na, dan. Grayer, ga naaide badkamer om je gezicht te wassen, dan zal ik je cadeautje laten zien.' Hij draait zich met wijdopen open naar me om en huppelt naar de badkamer. Ik ben verbijsterd dat hij daar nog wil komen.
'Heeft hij zijn medicijn niet genomen?'
'Jawel, hij moet nog twee dagen. Maar hij ging heel erg hoesten. Ik heb geprobeerd u te bellen.'