'Ja.' Ik klem mijn bonkende slapen tussen duim en pink.
'Weet je, volgens mij is er iets met je telefoon. Daar moet je eens naar laten kijken. Ik heb je de hele morgen geprobeerd te bellen. Maar goed, Mr X gaat vandaag weg, maar ik blijf het weekend hier en kom pas maandag thuis. Onze vlucht landt 0m elf uur, dus kun je om twaalf uur naar het appartement komen?'
'Nou, eigenlijk,' - oorwarmers - 'heb ik al plannen gemaakt, want ik zou pas de laatste maandag van de maand weer beginnen.'
'O. Kun je in elk geval niet een week of twee komen?'
'Nou, weet u...'
'Heb je even?' Het klinkt alsof ze haar hand over de microfoon legt. 'We hebben geen andere video bij ons.' Mr X zegt iets wat ik niet goed versta. 'Nou, speel hem dan nog een keer af,' sist ze.'Eh, Mrs X?' 'Ja?'
Ik weet dat dit gesprek zich de komende zesendertig uur in beslag zal nemen als ik geen leugentje om bestwil gebruik. 'Ik heb uw suggestie over Parijs ter harte genomen. Dus ik kan pas, even denken, maandag over twee weken beginnen. De achttiende.' Nee tegen ja. 'En we hebben niet echt tijd gehad om te bespreken hoeveel meer ik dit jaar per uur ga verdienen.'
'Ja?'
'Nou, doorgaans gaat mijn tarief elk jaar twee dollar omhoog. Ik hoop dat dat geen probleem is.'
'Nou... Nee, nee, natuurlijk niet. Ik heb het er nog met Mr X over. En ik zou het op prijs stellen als je morgen even naar het appartement kunt gaan - je weet wel, als je toch in de stad bent - om de luchtbevochtigers bij te vullen.'
'Eh, ik zit aan de West Side, dus...'
'Mooi! Tot over twee weken. Maar laat het me alsjeblieft weten als je eerder kunt beginnen.'
James houdt de deur open als ik binnenkom. 'Gelukkig nieuwjaar, Nanny. Waarom ben je nu alweer terug?' Hij lijkt verrast me te zien.
'Mrs X wil dat ik haar luchtbevochtigers bijvul,' zeg ik.
'Aha, wil ze dat?' zégt hij met een lepe grijns.
Het eerste wat ik merk als ik de deur van de X'en opendoe, is dat de verwarming aan staat. Langzaam loop ik de stilte in en voel me net een dief. Net als ik mijn armen uit mijn jas laat glijden, brult Miss Otis Regrets van Ella Fitzgerald uit de stereotoren.
Ik sta als verlamd stil. 'Hallo?' roep ik. Ik klem mijn rugzak tegen mijn borst en loop langs de muur naar de keuken in de hoop een mes te kunnen pakken. Ik heb wel eens gehoord dat portiers in zulke gebouwen de appartementen gebruiken als de bewoners weg zijn. Ik duw de keukendeur open.
Er staat een fles Dom Pérignon op het aanrecht, en op het gasstel staan pannen te pruttelen. Wat voor idioot breekt in een appartement in om te koken? t
'Het is nog niet klaar. Ce n'est pas fini,' zegt een man met een zwaar Frans accent als hij uit het bediendetoilet komt. Hij droogt zijn handen af aan zijn geruite broek en trekt zijn witte koksjas recht.
'Wie bent u?' vraag ik, en ik doe een stap achteruit, naar de deur. Hij kijkt op.
'Qui est vous? vraagt hij, en hij zet zijn handen op zijn heupen.
'Eh, ik werk hier. Wie bent ú?
Je m'appelle Pierre. Je werkgeefster heeft me ingehuurd puur faire le diner'' Hij gaat verder met het klein snijden van venkel. De keuken is een droom van productiviteit en heerlijke aroma's. Het heeft er nog nooit zo gezellig uitgezien.
'Wat sta je daar als een zoutpilaar? Hup, weg.' hij zwaait met zijn keukenmes naar me.
Ik loop de keuken uit, op zoek naar Mrs X.
Ongelooflijk dat ze terug is. Ach, waarom zou je de nanny ook hellen. Nee, natuurlijk heb ik niets beters te doen dan te zorgen dat haar schilderijen vochtig blijven. O, o, ik kan vanavond absoluut niet werken, als ze daar op uit is. Waarschijnlijk is het een grote list om mij aan het werk te krijgen. Waarschijnlijk heeft ze Grayer in een net boven de luchtbevochtiger gehangen en wil ze hem boven op me laten vallen zodra ik het water kom bijvullen.
'SHE RAN TO THE MAN WHO LED HER SO FAR ASTRAY,' brult de Stereo. Het geluid achtervolgt me van de ene kamer naar de andere.
Nou ja, ik zeg gewoon dat ik langs ben geweest zoals ik had beloofd en dan ben ik weg.
'Hallo?' Ik spring praktisch een meter de lucht in. Daar is ze. Ze komt de slaapkamer uit flaneren met een zijden kimono losjes bij haar taille vastgebonden en haar smaragden oorbellen glinsterend in het licht van de hal. Mijn hart bonkt in mijn keel.
Het is Miss Chicago.
'Hoi, zegt ze, zo vriendelijk als ze drie weken geleden in de vergaderzaal was. Ze zweeft langs me heen, naar de eetkamer.
'Hoi,' zeg ik achter haar aan hollend terwijl ik mijn sjaal los trek. Op het moment dat ik de hoek om kom gooit zij de deuren naar de eetkamer open, zodat ik zie dat de tafel is gedekt voor een romantisch diner voor twee. In een cirkel van brandende kaarsen staat een enorm boeket pioenrozen die de dieppaarse kleur van inkt hebben. Ze buigt zich over het glanzende mahonie om het couvert recht te leggen.'Ik ben hier alleen voor de luchtbevochtigers!' roep ik boven de stereo uit.
'Wacht even,' zegt ze, en ze loopt naar een verborgen controlepaneel in de boekenkast en met een routinegebaar past ze het volume, de lichte tonen en de bassen aan. 'Zo.' Met een kalme glimlach draait ze zich naar me om. 'Wat zei je?'