'O god!' roep ik, en ik draai me om naar de spiegel om te zien hoe ik eruitzie.
'Juist. Dus, eh, ik zit in Afrika. En - wacht even - hoe laat is het hier? Zeven uur, dus dan is het tien... elf... twaalf. Oké. Ik zit dus bij mijn familie en we gaan straks het oerwoud in. We hebben wat biertjes gedronken met de gidsen. Dit is de laatste plek met een telefoon... Maar ik wilde alleen zeggen dat ik denk dat jij waarschijnlijk een zware week hebt gehad. Snap je? Ik weet dat je hard hebt gewerkt en ik wilde je alleen laten weten, eh... dat ik weet... dat je dat doet... hard werken, bedoel ik. Eh, en een gelukkig nieuwjaar. Oké, dus ik hoop dat dit jou antwoordapparaat is. Ja? Dat was het, ik wilde het maar even kwijt. Eh... doei.'
In volstrekte euforie stommel ik naar mijn bed. 'O god,' mompel ik nog eens in het donker voor ik met een grijns op mijn gezicht als een blok in slaap val.
Tring. Tring. Tring.
'Hoi, dit is het antwoordapparaat van Charlene en Nan. Spreek na de piep een boodschap in.' Piep.
'Hallo, Nanny. Ik hoop dat je thuis bent. Waarschijnlijk ben je wel thuis. Nou, gelukkig nieuwjaar.' Ik doe één oog op een kiertje open. 'Dit is Mrs X. Ik hoop dat je een leuk oudjaar hebt gehad. Ik bel omdat...' Jezus, het is acht uur 's morgens! 'Nou, de plannen zijn veranderd. Blijkbaar moet Mr X naar Illinois voor zijn werk. En ik, ik bedoel Grayer... we zijn allemaal erg teleurgesteld. Dus, we gaan in elk geval niet naar Aspen en ik wilde weten wat je de rest van de maand van plan was.' Op Nieuwjaarsdag! Ik steek mijn hand onder de dekens vandaan en mep naar de telefoon. Ik haal de hoorn van de haak en gooi hem op de grond.
Zo.
Ik zak weer weg.
' Tring. Tring. Tring.
'Hoi, dit is het antwoordapparaat van Charlene en Nan. Spreek na de piep een boodschap in.' Piep.
'Hallo, Nanny, dit is Mrs X. Ik heb al een boodschap ingesproken.' Ik doe één oog op een kiertje open. 'Ik weet niet of ik het al heb gevraagd, maar kun je me laten weten...'Jezus, het is half tien 's morgens! Op Nieuwjaarsdag! Ik steek mijn hand onder de dekens vandaan en begin naar de telefoon te meppen, en deze keer lukt het me om de stekker eruit te trekken.
Haaah, rust.
'Hoi, dit is het antwoordapparaat van Charlene en Nan. Spreek na de piep een boodschap in.' Piep.
'Hallo, Nanny, dit is Mrs X,' Jezus! Het is tien uur 's morgens! Wat mankeert jullie? Deze keer hoor ik Grayer op de achtergrond huilen. Niet mijn probleem, niet mijn probleem, oorwarmers. Ik steek mijn hand onder de dekens vandaan en begin naar het antwoordapparaat te meppen. Ik voel de volumeknop. 'Omdat je niet zei of je nog plannen had en ik dacht gewoon...' Ahh, stilte.
Tring. Tring. Tring. WAT NOU WEER?
god, het is mijn mobieltje. Het is dat verrekte mobieltje.
Tring. Tring. Tring.
Aaahhh! ik kom uit bed, maar ik kan de bron van het verhipte gerinkel niet vinden. Zo'n hoofdpijn.
Tring. Tring. Tring.
Hij ligt onder mijn bed! Ik probeer onder mijn bed te kruipen, nog altijd in mijn avondjurk, naar de plek waar George mijn mobieltje heeft geschopt. Ik steek mijn arm uit, grijp het ding, dat nog steeds rinkelt, en gooi het in de wasmand, waarna ik alles wat op de grond ligt, er bovenop gooi.
Ahh!! Slapen.
Tring. Tring. Tring.
Ik kom uit bed, banjer naar de wasmand, haal het mobieltje eruit, loop naar de keuken, trek de deur van de vriezer open, gooi het mobieltje naar binnen en ga weer slapen.
Vijf uur later word ik wakker en zie een geduldige George aan mijn voeteneind wachten op zijn ontbijt. I lij houdt zijn kop schuin en mauwt. 'Aan de boemel geweest?' lijkt hij te vragen. Ik kuier in mijn behoorlijk gekreukte zwarte satijn naar de keuken om George eten te geven en koffie te zetten. Ik doe de vriezer open en zie achter de laden de groene gloed van de telefoon.
Aantal gemiste oproepen: 12, staat er op de display. O jee. Ik zet koffie en ga op mijn bed naar de boodschappen op het antwoordapparaat zitten luisteren.
'Hallo, daar ben ik weer. Ik hoop dat ik niet in herhaling verval. Mr X heeft dus besloten dat hij niet naar Aspen kan en ik wil daar niet in mijn eentje zitten. De beheerder en de tuinman wonen helemaal aan de andere kant van het dorp en, nou ja, ik zou me heel erg afgezonderd voelen. Dus ik ben in de stad. Maar goed, ik zou het waarderen als je een paar dagen per week zou kunnen komen. Kun je maandag? Laat het maar weten. Het nummer is nog steeds...'
Ik denk zelfs geen nee tegen ja. Ik pak gewoon de telefoon en draai het nummer van Lynford Key Inn.
'Hallo?'
'Dag Mrs X, met Nanny. Hoe gaat het?'
'O god, het weer is een ramp. Mr X heeft amper een rondje kunnen golfen en nu kan hij ook nog niet skiën. Grayer zit al de hele tijd binnen, en ze hebben ons een fulltime kracht beloofd, net als vorig jaar, maar er is een tekort aan iets. Ik weet niet wat ik moet beginnen.' Op de achtergrond hoor ik Pocahontas. 'I leb je mijn boodschap gehoord?'