'Grayer, ga Nanny's cadeautje eens halen. Vrolijk kerstfeest, Nanny!' Hij komt terug rennen met een doos van Saks in zijn handen die hij in mijn armen duwt.
'O, dank je wel!'
'Waar is mijn cadeautje?! Waar is mijn cadeautje?' Hij springt op en neer.
'Je mama heeft het en je mag het openmaken als ik weg ben.' Snel trek ik mijn jas aan, en Mrs X houdt de lift al vast.
'Vrolijk kerstfeest,' zegt ze, terwijl ik in de lift ga staan.
'Dag, Nanny!' roept hij, wild zwaaiend als een marionet.
'Dag, Grayer, vrolijk kerstfeest!'
Ik kan zelfs niet wachten tot ik buiten ben. Ik denk aan Parijs en tassen en veel retourtjes naar Cambridge. Eerst maak ik het geschenkzakje open. 'Lieve Nanny, ik weet niet wat we zonder jou zouden moeten beginnen! Liefs, de familie X.' Ik scheur het cadeaupapier open, trek de doos open en begin handenvol papier weg te grissen.
Er zit geen envelop in. O mijn god, er zit geen envelop in ! lk hou de doos ondersteboven. Hele ladingen papier vallen op de grond en dan valt er iets zwarts en harigs met een plof op de vloer van de lift. Ik laat me op mijn knieën vallen, als een hond die een bot krijgt. Ik steek mijn hand uit om de rommel die ik net heb gemaakt opzij te duwen en mijn schat te onthullen en... en... en... het zijn oorwarmers. Alleen oorwarmers.
Alleen oorwarmers.
Oorwarmers!
Oorwarmers !!!!!
Mammy had het gevoel dat de O'Hara's haar eigendom waren, met lichaam en ziel, dat hun geheimen haar geheimen waren; en de kleinste suggestie van een geheim was genoeg om haar als een nietsontziende bloedhond een spoor te laten volgen.
Gejaagd door de wind
Vrij
'Oma heeft je overal lopen zoeken, zodat we de taart kunnen aansnijden,' zeg ik, en ik loop de kleedkamer van mijn oma in, waar mijn vader zijn toevlucht heeft genomen tijdens het nieuwjaars- en verjaardagsfeest dat ze per se wilde geven voor 'die ene zoon waar God haar mee heeft gezegend'.
'Deur dicht, snel! Ik hen er nog niet klaar voor. Veel te veel van die mensen daar.' Ondanks het feit dat er veel kunstenaars en schrijvers zijn, draagt de meerderheid van de gasten vanavond een smoking, en zo'n geval, zoals mijn vader nadrukkelijk kan zeggen, draagt hij nu eenmaal niet. Voor niemand. Nooit. 'We zijn de Kennedy's niet!' was zijn attente antwoord als mijn oma probeerde hem te betrekken bij de organisatie van deze geklede avond. Mij hoef je geen twee keer te vragen om een baljurk aan te trekken en ik vind het altijd heerlijk om mijn joggingbroek weg te doen en als een dame rond te lopen.
'Ik kan je niet opvrolijken, maar ik heb wel iets voor je bij me,' zeg ik, en ik geef hem een glas champagne. I lij glimlacht en neemt, een grote slok, waarna hij het glas naast zijn voeten op oma's kaptafel zet. Hij laat het kruiswoordraadsel van de Times dat hij heeft zitten maken vallen en gebaart me te gaan zitten. Ik plof neer op het hoogpolige crème tapijt in een berg zwart satijn en nip van mijn eigen flûte. Gedempt gelach en bigbandmuziek zweven naar binnen.
'Pap, kom er nou toch bij - zo erg is het niet. Die schrijver is er, die uit China. En die heeft niet eens een strik om - blijf dan bij hem in de buurt.'
Hij zet zijn bril af. 'Ik zit liever even met mijn dochter te praten. Hoe is het nu, toverfee? Gaat het al beter?'
Er spoelt een nieuwe golf razernij over me heen, die de feeststemming waarin ik het grootste deel van de avond verkeerde bederft. 'Bah, dat mens!' Ik laat mijn schouders zakken. 'Ik heb de afgelopen maand wel tachtig uur per week gewerkt, en waarvoor? Dat zal ik je vertellen: OORWARMERS!' Ik zucht gefrustreerd en kijk door mijn haar naar de rij zwarte pumps die overgaat in een kleurrijk geheel van Chinese slippers.
'O ja. Het was alweer een kwartier geleden dat we het daarover hadden.'
'Waarover?' vraagt mijn moeder, die met een blad hors d'oeuvres in haar ene hand en een geopende fles in haar andere binnenkomt.
'Ik zal je een hint geven,' zegt hij droog, terwijl hij zijn glas omhoog houdt zodat zij het weer vol kan schenken. 'Je draagt ze in plaats van een muts.'
'God, nee! Hebben we het daar nu alweer over? Kom op, Nan, het is oudjaar! Neem eens een avondje vrij!' Ze laat zich op de sofa vallen, trekt haar kousenvoeten onder zich en geeft hem het dienblad.
Ik ga rechtop zitten en pak de fles. 'Dat kan ik niet, mam. Ik kan het niet loslaten! Ze had net zo goed in mijn gezicht kunnen spugen en een strik om mijn neus kunnen doen. ledereen weet dat je een vette kerstbonus krijgt; dat hoort nou eenmaal. Waarom zou ik anders zo veel extra uren hebben gemaakt? De bonus is voor de extra-inzet, het is de erkenning! Iedere imbeciel die voor hen werkt heeft geld én een tas gekregen. En ik...'
'Oorwarmers,' zeggen ze in koor, terwijl ik nog een glas volschenk.
'Weet je wat mijn probleem is? Ik doe mijn uiterste best om het natuurlijk te laten lijken dat ik haar zoon opvoed terwijl zij bij haar manicure zit. Ai die verhaaltjes die ik vertel, en altijd dat "tuurlijk, geen probleem" geven haar het idee dat ik daar woon. En dan vergeet ze dat het mijn werk is - ze is er echt van overtuigd dat ik voor de gein met haar zoontje kom spelen!' Ik pak wat kaviaar van paps bord. 'Wat vind jij ervan, mam?'