'Nou, ook goedemorgen, Grayer!'
Grayer zijgt op de grond neer en hijgt om op adem te komen. Ik glimlach onschuldig. Vergis je niet, ik ben een vrouw met een missie. Ik sta hier om een afspraakje in de wacht te slepen. Een echt afspraakje met een tijd en een plaats en alles.
'We zijn kerstliedjes aan het zingen...' begin ik.
'Lallen,' piept een boos stemmetje op de grond.
'Voor de mensen in het gebouw.'
'Krijg ik nu en koekje?' Grayer gaat zitten, klaar om te worden beloond voor zijn inspanningen.
HS draait zich om en loopt zijn appartement binnen. 'Tuurlijk. Kom binnen. Let maar niet op mijn pyjama.' I let is dat je het zegt. We lopen achter zijn in boxershort gehulde lijf aan naar wat eigenlijk het appartement van de familie X is, maar dan twee verdiepingen hoger. Geen mens zou vermoeden dat we in hetzelfde gebouw waren. De muren in de hal zijn steenrood geverfd en behangen met zwart- witfoto's zoals die in National Geographic staan, met daartussen kelimkleden. Er staan sportschoenen op de grond en er ligt hondenhaar op de vloerbedekking. We lopen naar de keuken, waar we bijna over een enorme, grijzende golden retriever struikelen die er ligt uitgestrekt.
'Grayer, je kent Max wel, hè?' Grayer gaat op zijn hurken zitten en aait voor zijn doen ongewoon zachtzinnig over Max' oren. Bij wijze van reactie bonkt de staart van Max verheugd tegen de tegels, ik kijk om me heen; in plaats van het grote eiland dat Mrs X in de kamer heeft staan, staat er een grote tafel uit een studentenrefectorium, waar stapels kranten op liggen.
'Koekjes? Wil er iemand koekjes?' vraagt HS, zwaaiend met een blik kerstkoekjes die hij uit een wankele berg kerst lekkernijen op het aanrecht trekt. Grayer rent naar hem toe om zijn beloning te halen en ik dwing mezelf om me op hem te concentreren. 'Eén is genoeg. Grover.'
'Jeetje, man.'
'Wil je er een glaasje melk bij?' Hij loopt naar de koelkast en komt met een vol glas terug.
'Bedankt zeg,' zeg ik. 'Hé, Grayer, wil je nog iets tegen onze gastheer zeggen?'
'Dankjewel!' mompelt hij met zijn mond vol koek.
'Nee, man, jij bedankt! Dit is wel het minste wat ik kan doen als dank voor zo'n geweldig optreden.' Hij glimlacht naar mij. 'Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat iemand voor me zong als ik niet jarig was.'
'Dat ken ik ook! Ik kan Happy Birthday voor je zingen.' Hij zet zijn glas neer en brengt als voorbereiding zijn handen in swingpositie.
'Hoho! We hebben onze portie lallen wel gehad...' Ik steek mijn hand op om een volgende zangronde af te weren.
'Grayer, ik ben vandaag niet jarig. Maar ik beloof dat ik het zal zeggen als ik jarig ben.' Teamwork, daar hou ik van.
'Oké, we gaan, Nanny. Moet kerstlallen. Zullen we nu gaan?' Grayer geeft HS zijn lege glas, veegt met een handschoen over zijn lippen en loopt op de deur af.
Ik sta op, maar wil eigenlijk nog niet weg. 'Sorry dat ik het die avond niet haalde; dat feestje duurde erg lang.'
'Geeft niet, je hebt niets gemist. The Next Thing had een besloten avond, dus we hebben gewoon pizza zitten eten bij Ruby's.'
Je bedoelt die Ruby's die bij mij thuis om de hoek zit. Wat een ironie. 'Hoe lang ben je nog thuis?' vraag ik zonder met mijn ogen te knipperen.
'NAN-NY, de lift is er al!'
'Nog een week en dan gaan we naar Afrika.'
De deur van de lift staat open en ik voel mijn hart bonken. 'Nou, ik ben in de buurt, als je dit weekend zin hebt om iets leuks te doen,' zeg ik terwijl ik naast Grayer in de lift ga staan.
'Ja, leuk,' zegt hij vanuit zijn deuropening.
'Leuk,' knik ik. En de deur van de lift rolt dicht.
'LEUK!' zingt Grayer bij wijze van warming-up voor ons volgende optreden.
Ik wil niet zo ver gaan mijn telefoonnummer op een briefje te schijven en het onder zijn deur door te schuiven. Ik loop 721 Park Avenue uit in de wetenschap dat ik geen schijn van kans heb HS nog te zien voordat hij naar Afrika vertrekt. Grrr.
Die avond vraag ik Sarah, die met de Kerst thuis is, mee naar een kerstfeestje in de stad bij twee jongens van mijn jaar. het hele appartement is feestelijk versierd met kerstlichtjes in de vorm van jalapeño-pepers, en in de woonkamer heeft iemand een enorme, uitgeknipte penis op de poster van de kerstman geplakt. In nog geen vijf minuten weten we dat we geen light-bier uit de badkuip willen drinken, geen trek hebben in popcorn uit een kartonnen bakje en het vriendelijke aanbod van de jongens van het huis om een snel nummertje orale sex te doen liever afslaan.
Op de trap komen we Josh tegen.
'Niet leuk?'
'Nou, zegt Sarah, 'ik vind strippoker best leuk, maar...'
'Sarah!' roept Josh, die haar omhelst. 'Waar gaan we heen?'
Een paar uur later geef ik Sarah in een hoekzitje van The NextThing een van Martini doortrokken verslag van het kerstlalverhaal, terwijl Josh aan de bar een of andere modeontwerper probeert te versieren. 'En toen... gaf hij hem een koekje! Dat heeft toch wel iets te betekenen?' We vlooien alle subtiele nuances van de hele, vijf minuten durende interactie uit, tot we alle mogelijke betekenislagen die er geweest kunnen zijn eruit hebben gewrongen. 'Dus toen zei hij: "Leuk" en ik zei: "Leuk".'