Ik spits mijn oren bij het horen van mijn naam, en ik hoor mezelf met ongebreideld enthousiasme reageren.
'Geweldig. Ontspannen en leuk. LEUK. Ik ga mee!' zeg ik, en ik probeer mijn paarse duimen in de lucht te steken. Ik stel me mezelf, de oceaan, mijn Harvard Stuk voor. 'Naaantucket - zwemmen, strand en golven. Ik bedoel, dat is toch heerlijk. Ik... ga... mee.'' Van onder mijn halfopen ogen zie ik haar verward naar me kijken, alvorens zich tot de snurkende Mr X te wenden.
'Nou, goed.' Ze trekt haar mink dicht om zich heen en zegt tegen de stad, die achter het raampje voorbij raast, 'dat is dan afgesproken. Ik zal de makelaar morgen bellen.'
Een halfuur later zoeft mijn taxi over de FDR de andere kant op naar Houston Street. Intussen controleer ik in het spiegeltje van mijn poederdoosje of ik nog witte schmink zie. Ik leun naar voren en werp een blik op het klokje van de taxi. De lichtgevende cijfers geven 22.23 aan. Snel, snel, snel.
Mijn hart begint snel te kloppen en de adrenaline schudt mijn zintuigen wakker. Ik voel elke hobbel in de weg en ik ruik de sigaret van de vorige passagier. De combinatie van het surrealistische verloop van de avond, de talloze drankjes die ik heb genomen, de leren broek waar ik me in heb geperst en de belofte van een afspraak met LIS voeren de druk aanzienlijk op. Geen vergissing mogelijk, ik ben een vrouw met een missie. De reserves, politiek, moreel of anderszins, die ik had, zijn via mijn kanten ondergoed in mijn Prada-schoenen gezakt.
De taxi stopt bij de Thirteenth Street, bij een bijzonder vuig uitziend stuk Second Avenue. Ik werp de chauffeur twaalf dollar toe en ren naar binnen. Nightingale's is zo'n tent waar ik had gezworen na mijn eindexamen nooit meer te zullen komen. Je krijgt je bier in een plastic bekertje, met al die dronken mannen met darts wordt een tochtje naaide we een heuse uitdaging, en als je het haalt, kan de deur niet op slot. Het is de beerput van de maatschappij.
Binnen twee seconden heb ik de zaak gescand en gezien dat er geen Harvard Stuk te bekennen is. Denk na. Denk na. Ze zouden bij Chaos beginnen. 'Taxi!'
Ik spring er op de hoek van West Broadway uit en ga in de rij staan achter een groep mensen die hier uit eigen vrije wil heen zijn gekomen. Ik word achter een kliekje schaars geklede meisjes gewuifd, terwijl een groep gefrustreerde jongens met een van de uitsmijters staat te discussiëren.
'Heb je een legitimatie?'
Ik trek mijn tas open en geef de bijna twee meter lange uitsmijter een leeg appelsapkartonnetje, een autootje en Handjes Schoon voor ik mijn portefeuille te pakken heb.
'Dat is dan twintig dollar.' Oké. Oké! Ik duw hem twee uur in het Teletubbie-pak in handen en loop een donkere trap op waar misplaatste zwart-witfoto's hangen van naakte vrouwen met trompetlelies. De zware bassen van de housemuziek zijn een aanslag op mijn aura en terwijl ik door de boembadoem word voortgestuwd, herinner ik me beelden van oude tekenfilmpjes waarin de muziek van Tom kleine Jerry uit zijn luciferdoosbedje dreunt.
Ik begin me door een menigte mensen heen te werken, op zoek naar... waarnaar? Bruin haar, een Harvard-T-shirt? Het publiek is een mengeling van toeristen, NYU-studenten uit Utah en homo's-van het kalende, getrouwde soort dat op Long Island woont - en ze zijn allemaal op de Eigth Street wezen winkelen. Geen aantrekkelijk publiek. Door de stroboscoop lijkt het net alsof ze obscene gebaren maken, alsof het mijn persoonlijke diavoorstelling is - lelijke kop, lelijke kop, lelijke kop.
Ik probeer de dansvloer op te komen, en daar moet ik voor boeten. Liet publiek is niet alleen onaantrekkelijk, maar ook nog ongelooflijk ongecoördineerd. Maar enthousiast. Ongecoördineerd en enthousiast, een dodelijke combinatie.
Ik manoeuvreer voorzichtig tussen de uitslaande ledematen door naaide bar aan het andere eind van de zaal en doe daarbij verwoede pogingen in beweging te blijven. Je loopt alleen risico op 'ongewenste intimiteiten' als je stilstaat of, god verhoede, als je danst, en in dat laatste geval krijg je gegarandeerd binnen een paar seconden een onbekend stel heupen tegen je billen gedrukt.
'Martini, puur, zonder olijf.' Ik heb een opkikkertje nodig om scherp te blijven.
'Martini's? Best sterk spul, hè?' O god, het is die COCKS. Ik dacht dat HS vanavond met zijn studievrienden uitging, is dat lekker? Hou je daarvan?''WAT? IK HOOR JE NIET!' mime ik en ik zoek over zijn witte pet heen in de menigte naar HS. 'MARTINI'S! STERK SPUL!!'Juist.
'SORRY, VERSTA ER GEEN WOORD VAN!' Ik zie hem nergens, wat inhoudt dat ik Sterk Spul hier aan Dorrian's moet herinneren.
'STERK!!!'Ja, hoor, grote knul. Je zegt het maar.
'Luister, we Hebben elkaar in Dorrian's gesproken - ik ben op
zoek naar je vriend.'
'JA, DE NAAAANNieiEH.' Jaja, in hoogsteigen persoon.
'IS hij er ook?' GIL IK.
'de naaannieieh.'
'Ja, ik zoek je vriend! Is... hij... hier?'
'O. Ja, hij was er met een paar studievriendjes, van die