'Ga dan, jochie, en als je lief bent, laat ik je de executive dining room zien,' zegt Mr X, waarop Grayer opkijkt naar mij.
'Waar papa zijn boterham eet,' leg ik uit. Ik pak zijn hand en loop achter het Peanuts-duo aan naar de kinderafdeling, die met een laag hekje is afgeschermd van de rest. 'Goed idee,' zeg ik tegen Barbie, die het hekje opendoet. 'Laten we de grote mensen er buiten houden.'
Er is een flinke ruimte gevuld met doe-tafels en spelletjes waarbij er dingen gegooid moeten worden. (Een misrekening van iemand, denk ik, terwijl er een kleine Pino wordt getroffen.) Ik merk al snel dat de drankjes voor de grote mensen hier niet worden rondgebracht en buig me ver over het hekje heen om een glaasje troost van een blad te grissen. Af en toe komen er ouders aanwaaien, als een chef-kok in een restaurant, om te vragen of het kind zich vermaakt en 0m te zeggen: 'Een marshmallowspook! O, wat eng!' en dan wenden ze zich weer tot elkaar om verder te praten. 'Je hebt geen idee wat onze verbouwing kost. Het is echt ontzettend. Maar Billie wilde een tv-kamer.' En ze halen hun schouders op en schudden hun hoofd.
Mrs X is erbij komen staat met Sally Kirkpatrick, een vrouw die ik herken van Grayers zwemles, om te kijken hoe haar kleine Batman zijn tegenstanders bij het ringwerpen probeert uit te schakelen. Ik kom achter hen staan om te vragen wanneer Grayer naar bed moet.
'Dat nieuwe meisje van je is er heel goed in om Grayer het zwembad in te krijgen,' zegt Mrs Kirkpatrick.
'Dank je, ik wou dat ik zelf met hem mee kon, maar op dinsdag moet ik naar de Parents League, en op vrijdag heeft hij schaatsen, op donderdag heeft hij Franse les en op woensdag heeft hij studieles. Ik moet toch een dag voor mezelf hebben.'
'Ik weet het, ik heb het ook zo druk. Ik zit dit jaar in vier verschillende commissies. O, kan ik jullie noteren voor het Borstkanker Bal?'
'Natuurlijk.'
'Wat is er met Caitlin gebeurd? Je nieuwe meisje wist het volgens mij niet.' 'Sally, het was een nachtmerrie. Ik had liet geluk Nanny tegen te komen! Caitlin was trouwens nooit een voorbeeldige nanny, maar ik deed het ermee, want wat moet je anders. Maar goed, ze had het lef om de laatste week van augustus vrij te vragen, terwijl ik haar de eerste twee weken van januari al vrij had gegeven toen wij naar Aspen gingen.'
'Je meent het.'
'Nou, ik had echt het idee dat ze het onderste uit de kan wilde halen...'
'Ryan, eerlijk spelen, die ring was van Jolanthe,' roept Sally naar haar Batman.
'Maar ik wist echt niet wat ik moest doen,' vervolgt Mrs X, van haar Perrier nippend.
'Heb je haar ontslagen?' vraagt Sally gretig.
'Ik heb eerst overlegd met een professionele probleemconsultant...'
'O, wie heb je genomen?'
'Brian Swift.' "
'Ik heb gehoord dat hij erg goed is.'
'Hij was geweldig. Heeft me geholpen het hele voorval in perspectief te plaatsen. Maakte het duidelijk dat mijn autoriteit als huismanager in het geding was en dat ik een vervangster moest nemen om het haar duidelijk te maken.'
'Briljant. Help me herinneren dat ik je om zijn nummer vraag. Ik heb zulke problemen met Rosarita. Gisteren vroeg ik haar om een paar dingen op te halen terwijl Ryan hockeyles had, en ze zei dat ze dat niet wilde omdat ze niet zeker wist of ze wel op tijd terug zou zijn. Ik bedoel maar, alsof ik niet weet hoe lang her duurt om even op en neer te gaan?'
'Ik weet het. Het wordt te gek. Per slot van rekening zitten zij daar maar als die kinderen les krijgen. Op onze kosten. Echt.' '
'Heb jij alle toelatingsgesprekken gehad?' vraagt Sally.
'Nou, dinsdag gaan we naar Collegiate, maar ik weet nog niet of ik hem wel in West Side wil hebben,' zegt Mrs X, terwijl ze haar neus ophaalt.
'Maar het is zo'n goede school. We zouden dolblij zijn als Ryan wordt toegelaten. We hopen dat zijn viool hem een streepje vóór geeft.'
'O, Grayer speelt piano - ik had geen idee dat dat belangrijk was,' zegt: Mrs X.
'Tja, dat hangt van zijn niveau af. Ryan doet al aan regionale concoursen mee...'
'O ja. Dat is geweldig, zeg.'Na twee wodka-tonics weet ik even niet meer wat ik moet zeggen, en sluip terug. Ik signaleer Grayer, die nog steeds als een prof ballen gooit, dus ik heb tijd om nog een drankje te nemen en de volwassen kant van het vertrek te observeren. Iedereen is in het zwart, de mannen zijn lang, de vrouwen slank, ze staan allemaal met de linkerarm voor hun buik gevouwen, zodat ze met hun linkerhand hun rechterelleboog ondersteunen, zodat ze met hun rechterhand een glas kunnen vasthouden terwijl ze praten. De pompoenen op de tafels beginnen zwakker te branden, wat lange schaduwen oplevert van bankiers en bankiersvrouwen. Iedereen begint in mijn ogen op een personage uit een Charles Adams-cartoon te lijken.
Ik besef dat ik wazig word door de hitte en de alcohol, maar mijn paarse achterwerk past in geen van de kinderstoeltjes. Daarom ga ik op de grond zitten, vlakbij de caketafel, waar Grayer zich heeft verschanst om zijn werparm te laten uitrusten. Om ons heen is er zo veel rumoer van het Busby Berkeley-personeel die de activiteiten organiseren, dat ik mijn blik bewust op Grayer moet richten terwijl hij zijn vierde cakeje versiert. Ik laat mijn hoofd tegen de muur rusten en kijk trots toe hoe hij assertief naar de hagelslag en zilveren balletjes grijpt, terwijl andere kinderen wachten op hun nanny, die op haar hurken naast hen zit om de tube glazuur aan te geven, alsof hun pupil een operatie uitvoert.