Ik steek de 721th Street over, loop in de schaduw van de blauwe jaloezieën van het Polo, en loop Central Park in. Ik sta stil bij de speeltuin, waar een paar volhardende kinderen ondanks de hitte hun best doen, en zoek in mijn rugzak naar een flesje water, en op dat moment vliegt er iets tegen mijn benen aan. Ik kijk omlaag en hou het ding vast. Het is een ouderwetse houten hoepel.
'Hé, die is van mij!' Een jongetje van een jaar of vier stormt de heuvel af, waar hij met zijn ouders voor een gezinsfoto heeft staan poseren. Zijn matrozenpet valt onder het rennen in het droge gras. 'Dat is mijn hoepel,' zegt hij.
'Zeker weten?' vraag ik. Hij kijkt verbijsterd. 'Misschien is het wel een wiel van een wagen.' Ik hou het ding op zijn kant. 'Of een stralenkransje van een engel?' Ik hou de hoepel boven zijn blonde hoofd. 'Of misschien gewoon een grote pizza?' Ik steek hem het ding toe, zodat hij hem kan aanpakken. Hij glimlacht breed naar me terwijl hij de hoepel met beide handen aanpakt.
'Gekkie!' Hij sleept het ding de heuvel op, en komt langs zijn moeder, die de heuvel af wandelt Om de pet op te rapen.
'Sorry, hoor,' zegt ze. Terwijl ze het stof van de gestreepte rand veegt, loopt ze naar me toe. 'Hopelijk heb je geen last van hem gehad.' Ze houdt haar hand boven haar lichtblauwe ogen om ze tegen de zon te beschermen.
'Nee, helemaal niet.'
'O, je rok...' Ze kijkt omlaag.
'Geeft niet,' lach ik, en ik veeg het zand dat aan de hoepel heeft gezeten van de stof. 'Ik werk met kinderen, dus ik ben wel wat gewend.'
'Werkelijk?' Ze gaat zo staan dat haar rug naar haar man en een blonde vrouw is gekeerd die het jongetje een pakje sap voorhoudt. Zijn nanny waarschijnlijk. 'Hier in de buurt?'
'Nou ja, het gezin is deze zomer naar Londen verhuisd, dus...'
'We zijn klaar!' roept de vader ongeduldig.
'Kom eraan!' roept ze opgewekt terug. Ze keert zich weer naar me om en draait haar fijn gesneden gezicht van hem af. Ze praat zacht. 'Nou, wij zijn eigenlijk op zoek naar iemand die ons parttime uit de brand kan helpen.'
'Meent u dat? Parttime zou perfect zijn, want ik heb een vol rooster dit semester...'
'Hoe kunnen we je bereiken?'
Ik rommel in mijn rugzak op zoek naar een pen en een stukje papier om mijn gegevens op te krabbelen. 'Alstublieft.' Ik geef haar het papiertje en ze laat het discreet in de zak van haar jurk glijden, Dan schuift ze de haarband in haar lange, zwarte haar op zijn plaats.
'Prachtig.' Ze glimlacht innemend. 'Nou, het was me een genoegen. Ik laat wel van me horen.' Ze doet een paar stappen de heuvel op en draait zich dan om. 'O, wat dom van me. Ik ben Mrs X.'
Ik glimlach naar haar, en ze loopt terug om haar plaats in de compositie in te nemen. Het zonlicht valt tussen de bladeren door en strooit lichtvlekjes over de drie figuren. Haar man draagt een wit seersucker-pak aan en staat in het midden. Zijn hand ligt op het hoofd van de jongen, en zij komt met een glimlach soepel naast hem staan.
De blonde vrouw komt met een kam naar voren en het jongetje zwaait naar me, waarop zij zich omdraait om te zien waar hij naar kijkt. Als ze haar hand boven haar ogen houdt om beter te kunnen kijken, draai ik me om en loop verder het park in.
Mijn oma staat me in de deuropening op te wachten, gekleed in een linnen Mao-pakje en met een parelsnoer om haar hals. 'Schat! kom binnen. Ik ben net klaar met tai-chi.' Ze kust me op beide wangen en omhelst me ook nog eens stevig. 'Schatje, je bent helemaal klam. Wil je even douchen?' Er kan niets op tegen oma's goede zorgen.
'Misschien alleen een koude washand?'
'Ik weet wat je moet hebben.' Ze pakt mijn hand, strengelt haar vingers nissen de mijne en brengt me naar de gastenbadkamer. Ik heb het altijd prachtig gevonden hoe de antieke kristallen kroonluchter het diepe roze van het chintz bescheen. Maar het mooiste zijn nog de kartonnen aankleedpoppen uit Frankrijk. Toen ik klein was richtte ik onder de wastafel altijd een salon in, waar oma dan echte thee kwam brengen en bedacht waar ik het dan met mijn elegante Franse gasten over zou hebben.
Ze houdt mijn handen onder de kraan en laat koud water over mijn polsen lopen. 'Drukpunten voor de verdeling van warmte,' zegt ze en ze gaat in kleermakerszit op het toiletdeksel zitten. Ze heeft gelijk; ik koel onmiddellijk af.
'Heb je gegeten?'
'Ik heb ontbeten.'
'En lunch?'
'Het is pas elf uur, oma.'
'O ja? Ik was al om vier uur op. Goddank dat Europa er is, anders zou ik tot acht uur niemand hebben om mee te praten.'
Ik glimlach. 'Hoe is het met je?'
'Ik ben nu twee maanden tweeënzeventig, zo is het met me.' Ze strekt haar tenen als een balletdanseres en trekt de zoom van haar broek een klein stukje op. 'Het heet Sappho - ik heb ze vanochtend bij Arden's laten doen. Wat vind je ervan? Een beetje te?' Ze wriemelt met haar koraalrode tenen.
'Prachtig, heel sexy. Oké, ik zou het zalig vinden om de hele dag te blijven, maar ik moet naar de stad om me aan de genade van de inschrijvingsgoden over te leveren.' Ik draai de kraan dicht en schud mijn handen dramatisch boven de wastafel uit.Ze geeft me een handdoek. 'Weet je, ik kan me niet herinneren dat ik op Vassar ooit gesprekken heb gevoerd zoals jij ze beschrijft.' Ze heeft het over de eeuwige onderonsjes die ik met de administratieve afdeling van de NYU heb.