Ik pak mijn geldenvelop uit mijn tas en vis er een biljet van twintig dollar uit voor de barkeeper. Deze week zit er meer in en ik tel driehonderd dollar. Ik besef dat, mijn vermoeidheid en mijn groeiende waardering voor alcohol ten spijt, het voordeel van drie keer zo veel uren werken als ik had afgesproken, is dat ik ook drie keer zo veel verdien. Het is nog maar de tweede week van de maand en de huur is al betaald. Bovendien heb ik zo'n leuke zwarte leren broek gezien...
Ik heb alleen even een rustig half uurtje nodig voor ik naar huis ga, naar Charlene en haar harige piloot. Ik wil niet praten, ik wil niet luisteren en ik wil al helemaal niet koken. Je neemt je harige pilotenvriend toch niet mee naar huis als je een piepklein appartementje met iemand anders deelt? Dat doe je niet. Ik kan niet wachten tot ze voor Azië wordt ingeroosterd.
'Hé, moet je zien!' De blonde gozer in het Brooks Brothers-ensemble aan een tafeltje in de hoek gebaart naar zijn volgelingen om naar zijn palmtop computer te kijken. Origineel hoor.
Normaal gesproken zou ik Dorrian's met z'n cliëntèle van verwende highschooljeugd mijden als de pest, maar ik kwam erlangs op weg naar huis en de barkeeper schenkt een puike Martini. Bovendien moest ik mijn scherpe kantjes eraf halen, en buiten het seizoen kan het meestal wel, als iedereen weer op school zit.
Ik tel vijf honkbalpetten die zich over het nieuwe speeltje van hun vriend buigen. Ze gaan allemaal nog naar school, maar hebben wel allemaal al een of ander GSM-geval aan de riemlus van hun dure broek hangen. De tijden veranderen, de corduroy jacks van de jaren zeventig maken plaats voor de opstaande kragen van de jaren tachtig, de ruit- overhemden van de jaren negentig en de Gore-Tex van het nieuwe millennium, maar de mentaliteit is zo tijdloos als de rood-wit geblokte tafelkleedjes.
Ik ga zo in bet groepje op dat ik hun blik automatisch volg als ze naaide deur kijken. liet past helemaal in de teneur van mijn dag als mijn eigen Harvard Stuk binnenkomt, nu volledig gekleed. En hij kent hen. Jasses. Het beeld dat ik had gekoesterd van HS die kinderen in Tibet geneest verandert in dat van hem in een pak op de beursvloer van de New Yorkse Aandelenbeurs, en ik neem een grote slok.
'Smaakt het? Vind je dat spul lekker?' O god, er staat er een rechts van me. Opzouten, jongens.
'Wat?' vraag ik, terwijl ik naar zijn honkbalpet kijk, waar in levensgrote rode letters COCKS op prijkt.
'Maaartiiiniii. Best sterk spul, hè?' zegt hij een beetje te dicht bij mijn gezicht, waarna hij over mijn hoofd heen schreeuwt: 'Hé, kom eens van je luie krent en help die biertjes dragen, luie eikels!' HS komt zijn vriend helpen met het biertransport.
'Hé, jij bent het vriendinnetje van Grayer, hè?' Hij glimlacht breed.
Hij weet het nog! Nee, slechte Nanny. Aandelenbeurs, aandelen- beurs. lk kan er niets aan doen, ik zie dat hij betrekkelijk weinig speeltjes aan zijn Levi's heeft hangen.
'Die viel gelukkig na een keer lezen van Welterusten, maan al in slaap.' Ik glimlach onwillekeurig terug.
'Ik hoop dat je geen last hebt van Jones hier.'Jones schatert het uit bij het idee. 'Hij komt vaak een beetje te direct over,' zegt hij, terwijl hij Jones over mijn schouder een kwade blik toewerpt. 'Hé, kom anders bij ons zitten.'
'Nou, ik ben nogal moe.'
'Kom nou, even maar.' Ik bekijk de groep sceptisch, maar ik ga voor de bijl als ik zijn blonde haar voor zijn ogen zie vallen als hij de glazen van de bar pakt.
Ik loop achter hem aan en ze maken plaats voor me. Er volgt een introductierondje waarin ik alle klamme handen om de tafel moet schudden.
'Hoe ken je deze jongen hier?' vraagt een pet.
'We kennen elkaar al jaren...'
'Van vroeger.' Ze knikken als een stel graan pikkende kippen, en herhalen 'van vroeger' zo'n honderd keer.
'Ze denken dat het echt vroeger was,' zegt HS zacht, terwijl hij zich naar me omdraait. 'Hoe gaat het met je werk?'
'Werk!' Een pet spitst zijn oren. 'Waar werk je?'
'Ben je computerprogrammeur?'
'Nee...'
'Ben je fotomodel?'
'Nee, ik ben nanny.' Dat maakt duidelijk de gemoederen los.
'Man!' zegt een van de jongens, HS op de schouder slaand.
'Man, je hebt ons nooit verteld dat je een nannyyyy kende.'
Bij het zien van hun glazige glimlach besef ik dat ik meteen de hoofdrol krijg in alle pornofilms met nanny's die ze ooit in de kelder van hun studentenhuis hebben gezien.
'Zeg,' begint de meest beschonkene, 'is de vader nog wat?'
'Heeft hij iets geprobeerd?'
'Eh, nee. Ik heb hem nog niet gezien.'
'Is de moeder nog wat?' vraagt een ander.
'Nou, ik denk niet...'
'En het kind? Is het kind nog wat? Heeft hij iets bij je geprobeerd?' vragen ze in koor.
'Nou, hij is vier jaar, dus...' Er ligt een harde ondertoon in hun woorden die de schijn van grapjes ontkracht. Ik draai me om naar het heerschap dat me hier heen heeft gebracht, maar hij zit er als verlamd bij, hevig blozend en met de bruine ogen neergeslagen.