Mrs X begint me voortdurend te bellen voor nieuwe boodschappen voor het dineetje. Ik koop achter elkaar de verkeerde kleur geschenkzakjes, het verkeerde lint om de zakjes dicht te binden en de verkeerde kleur lila tissues om ze mee op te vullen. En als klap op de vuurpijl koop ik te grote naamkaartjes voor op tafel.
Als ze belt, wil ze meestal niet met Grayer praten, ondanks zijn wanhopige smeekbeden vanuit de buggy, want 'dat zou maar verwarrend voor hem zijn'. En dan moet hij huilen. Soms belt ze alleen om met Grayer te praten Dan duw ik de buggy terwijl hij ernstig naar het mobieltje luistert, alsof hij naar beursberichten luistert.
Woensdagmiddag:
Tring. '... gevolgen voor het cerebellum...' Tring.'... kunnen worden waargenomen in...' Tring.
'Hallo?' fluister ik met mijn hoofd onder de tafel.
'Nanny?'
'Ja?'
'Met Mrs X.'
'O, ja. Ik heb nu college.'
'O! Nou ja. Luister, Nanny, de papieren handdoekjes die je voor de gastenbadkamer hebt gekocht hebben de verkeerde structuur...'
Nanny,
lk kom om drie uur langs om Grayer op te halen voor zijn portretfoto. Doe hem alsjeblieft in bad en trek hem de kleren aan die ik op zijn bed heb gelegd, maar pas wel op dat hij ze niet kreukt. Neem genoeg tijd om hem klaar te hebben, maar niet zo veel tijd dat hij ze vuil kan maken. Misschien moet je maar om 13.30 beginnen.
Ik geef je ook wat kopietjes die ik gisteravond bij de bijeenkomst van de Parents league heb gekregen: 'Mammie, luister je wel: Communiceren met je peuter.' lk heb de passages die van toepassing zijn gehighlight. Laten we het daar eens over hebben! Na de foto gaan we naar Tiffany's om een cadeautje voor Grayers vader uit te zoeken.
Je zou denken dar er op de klantenservice op de entresol bij Tiffany's genoeg stoelen staan 0m ons, hun trouwe volgelingen, allemaal een zitplaats te bieden. Maar de zachte verlichting en de verse bloemen doen niets af aan het feit dat het er drukker is dan het JFK-vliegveld op kerstavond.
'G, je maakt vlekken op de muur met je schoenen. Hou daarmee op,' zeg ik. We wachten tot de naam van Mrs X wordt genoemd zodat ze het gouden horloge dat ze Mr X op het feest wil geven kan laten graveren. We zitten er al ruim een halfuur en Grayer wordt nu echt onrustig.
Toen we binnenkwamen, is ze meteen gaan zitten, maar stelde voor dat ik een 'oogje op Grayer' zou houden, die moest blijven waar hij volgens haar het lekkerst zat, in zijn luie stoel. Zijn buggy, dus. Ik heb even tegen de muur staan leunen, maar toen die blondine met de Gucci-handtas zich op de grond liet vallen en in haar Town and Country ging bladeren, heb ik me ook maar laten zakken.
Mrs X zit aan haar mobieltje gekluisterd, dus hou het bovengenoemde oogje, en handje, op Grayer. Dezelfde Grayer die zijn voeten nu gebruikt om zich tegen het crème paisleybehang af te zetten om te zien hoe ver hij de buggy achteruit kan duwen voordat hij tegen iemand aan rijdt.
'Nanny, laat los!'
'Grover, ik heb je al drie keer gevraagd of je daarmee op wilt houden. Hé, zullen we "Ik zie, ik zie" doen? Ik zie, ik zie, en het is groen.' Ik zie wangimplantaten.
Hij worstelt om bij mijn hand te komen die nu als rem dient voor het rechterwiel van de buggy. Zijn gezicht wordt rood en ik zie dat hij op ontploffen staat. Ze heeft hem na school voor foto's laten poseren, en daarna hebben we de hele tijd boodschappen gedaan voor het dineetje. Na een hele ochtend op school, gevolgd door een uur glimlachen voor de fotograaf en nu ingesnoerd in zijn buggy, kan niemand het hem kwalijk nemen dat hij het helemaal heeft gehad.
'Luister, dit is een moeilijke. Ik zie, ik zie, en het is groen. Wedden dat je het niet raadt.' Ik klem het buggywiel steviger vast omdat hij zich over de stang voor zich gooit. Hij wordt tegengehouden door de riemen, wat hem sterkt in zijn voornemen 0m zich te bevrijden. I)e mensen om ons heen schuifelen zo ver van ons vandaan als met die drukte mogelijk is. Ik blijf glimlachen en hegraaf mijn vingers in het tapijt. Ik begin me een beetje als James Bond met een tikkende tijdbom in zijn handen te voelen en zet in mijn hoofd potentiële ontsnappingsroutes uit naar een minder openbare plek waar zijn op handen zijnde uitbarsting minder kwaad kan. Vijf, vier, drie, twee...
'IK. WIL. ER. UIT!!' Hij gooit zich bij elk woord naar voren.
'X? Mrs X? U kunt nu naar balie acht komen.' Een meisje van mijn leeftijd (met wie ik nu ter plekke van baan zou willen ruilen) gebaart Mrs X haar te volgen naar de lange rij mahoniehouten bureaus om de hoek.
'Laat los!! Ik wil eruit! Ik wil geen spelletje doen! Ik wil niet in de buggy!'
Mrs X staat bij de hoek even stil en legt haar hand over de microfoon van haar mobieltje. Ze draait zich met een stralende glimlach naar me om en fluistert, naar Grayer wijzend: Hij communiceert emotief. Hij probeert zijn grenzen emotief te communiceren!'
'Oké,' mime ik terug, terwijl ik de riemen van de buggy losser doe voordat hij zich bezeert. Ze verdwijnt in een donkerblauwe hal, en ik duw onze Emotief Communicerende Grayer naar de roltrappen waar hij zijn grenzen emotief kan communiceren terwijl zijn vaders nieuwe horloge de aandacht krijgt die het verdient.