Ik keek hoe hij kwiek de cafetaria uit liep en liet me in mijn stoel vallen zodra hij uit het zicht verdwenen was, in elkaar zakkend van uitputting en verwarring. Mijn ogen gingen naar het scherm van mijn tablet, dat op de slaapstand stond. Ik had de energie niet om mijn brief af te maken.
Ik pakte alles in en ging me klaarmaken voor als Angus kwam.
‘Heb je zin in chinees?’
Ik keek op van het ontwerp voor de advertentie voor bosbessenkoffie naar de warme bruine ogen van mijn baas. Ik realiseerde me dat het woensdag was, onze vaste dag om samen met Steven uit eten te gaan.
Een ogenblik overwoog ik deze keer over te slaan en aan mijn bureau te eten, omdat ik Gideon blij wilde maken. Maar net zo snel wist ik dat ik het hem kwalijk zou nemen als ik dat deed. Ik was nog steeds bezig te proberen een nieuw leven op te bouwen in New York, en dat hield ook in dat ik vrienden maakte en plannen had buiten het leven dat ik met hem deelde.
‘In chinees altijd,’ zei ik. Mijn allereerste maaltijd met Mark en Steven was afhaalchinees geweest, hier in het kantoor, op een avond dat we tot ver na vijf uur hadden doorgewerkt en Steven langs was gekomen om ons te voeren.
Mark en ik gingen om twaalf uur weg, en ik weigerde me schuldig te voelen over iets waar ik zo van genoot. Steven zat in het restaurant al op ons te wachten, aan een ronde tafel met een gelakt draaiplateau in het midden.
‘Hé daar.’ Hij begroette me met een onstuimige omhelzing, en trok toen een stoel voor me naar achteren. Hij keek me onderzoekend aan toen we gingen zitten. ‘Je ziet er moe uit.’
Ik bedacht dat ik er wel heel slecht uit moest zien, aangezien iedereen me dat de hele tijd vertelde. ‘Ik heb nogal een zware week tot nu toe.’
De serveerster kwam en Steven bestelde dim sum als voorgerecht en dezelfde hoofdgerechten als toen we die eerste keer samen hadden gegeten: kung pao-kip en biefstuk met broccoli. Toen we weer alleen waren zei Steven: ‘Ik wist niet dat je huisgenoot homo was. Had je dat al aan ons verteld?’
‘Hij is bi, eigenlijk.’ Ik realiseerde me dat Steven, of iemand die hij kende, dezelfde krant moest hebben gezien als degene die Cary me had laten zien. ‘Ik denk niet dat het ter sprake is gekomen.’
‘Hoe gaat het met hem?’ vroeg Mark, oprecht bezorgd.
‘Beter. Misschien komt hij vandaag al naar huis.’ Dat had al de hele ochtend als een last op me gedrukt, aangezien Gideon niet had gebeld om te vertellen hoe de zaken er definitief voor stonden.
‘Laat het ons maar weten als je hulp nodig hebt,’ zei Steven, zonder een spoortje van de eerdere luchthartigheid. ‘We staan voor je klaar.’
‘Dank je. Het was geen geval van discriminatie, hoor,’ verduidelijkte ik. ‘Ik weet niet waar die verslaggever dat vandaan heeft. Vroeger had ik respect voor journalisten. Maar nu doen er nog maar zo weinig hun huiswerk, en er zijn er nog minder die objectief kunnen schrijven.’
‘Het lijkt me zwaar om zo in de schijnwerpers van de media te staan.’ Steven kneep in mijn hand die op tafel lag. Hij was een vrolijke kerel die gemakkelijk in de omgang was, maar onder die olijke buitenkant zat een betrouwbare man met een warm hart. ‘Maar goed, wat verwacht je ook anders als je met rocksterren en miljardairs rommelt.’
‘Steven,’ berispte Mark hem fronsend.
‘Gadver.’ Ik trok een gezicht. ‘Dat heeft Shawna je zeker verteld.’
‘Natuurlijk heeft ze dat,’ zei Steven. ‘Dat was wel het minste wat ze kon doen nadat ze me niet mee naar het concert had gevraagd. Maar maak je geen zorgen. Ze is geen roddeltante. Ze zegt het verder tegen niemand.’
Ik knikte. Daar was ik ook helemaal niet bang voor: Shawna was oké. Maar toch voelde het ongemakkelijk dat mijn baas wist dat ik had gezoend met de ene man terwijl ik een relatie had met een andere.
‘Niet dat het kwaad zou kunnen als Cross eens een koekje van eigen deeg kreeg,’ mompelde Steven.
Ik begreep het niet helemaal en fronste. Toen ving ik Marks medelijdende blik op.
Ik besefte dat de homokrant niet het enige nieuws was wat ze hadden gezien. Ze moesten de foto’s van Gideon en Corinne ook hebben gezien. Ik voelde mezelf rood worden van schaamte.
‘O, dat koekje krijgt hij nog wel,’ mompelde ik. ‘Al moet ik het door zijn strot douwen.’
Stevens wenkbrauwen schoten omhoog, en toen begon hij te lachen en klopte op mijn hand. ‘Neem hem te grazen, meid.’
Ik was nauwelijks weer terug bij mijn bureau toen mijn werktelefoon ging.
‘Met het kantoor van Mark Garrity, u spreekt met Eva...’
‘Waarom is het verdomme zo moeilijk voor je om bevelen op te volgen?’ vroeg Gideon bars.
Ik zat daar maar te staren naar de fotocollage die hij me gegeven had, foto’s waarop we eruitzagen alsof we een band hadden en verliefd waren.