‘Wat? Nee. Ben je gek geworden?’ Ik kneep mijn ogen dicht. Ik begreep dat Cary erg onzeker was, maar ik dacht toch dat we al veel te lang vrienden waren om nog dat soort twijfels te hebben. ‘Je zit voor het leven aan me vast, dat weet je best.’
‘En je dacht gewoon: laten we eens naar Vegas gaan?’
‘Zoiets. Het leek me wel leuk om lekker mojito’s te drinken bij het zwembad en een paar dagen van de roomservice te leven.’
‘Ik weet niet hoeveel ik daarvoor kan bijleggen.’
‘Maak je niet druk, Gideon betaalt. Zijn vliegtuig, zijn hotel. Wij betalen alleen ons eten en onze drankjes.’ Dat was een leugentje, want ik was van plan alles te betalen behalve de tickets, maar dat hoefde Cary niet te weten.
‘En hij gaat niet mee?’
Ik liet me in mijn stoel achteroverzakken en staarde naar een van de foto’s van Gideon. Ik miste hem nu al, terwijl ik hem een paar uur geleden nog had gezien. ‘Hij moet voor zaken naar Arizona, dus hij gaat mee tijdens de vlucht heen en terug, maar in Vegas zijn we met zijn tweetjes. Ik denk dat we dat wel kunnen gebruiken.’
‘Ja.’ Hij ademde hard uit. ‘Ik kan wel eventjes een andere omgeving en wat qualitytime met mijn beste vriendin gebruiken.’
‘Mooi. Hij wil om acht uur morgenavond vliegen.’
‘Ik zal meteen beginnen met inpakken. Moet ik voor jou ook een tas inpakken?’
‘Zou je dat willen doen? Te gek!’ Cary had stijladviseur of personal shopper kunnen zijn. Hij had echt talent als het op kleding aankwam.
‘Eva?’
‘Ja?’
Hij zuchtte. ‘Bedankt dat je mijn gekloot allemaal pikt.’
‘Ach, hou je kop.’
Toen we hadden opgehangen bleef ik nog even naar de telefoon staren. Ik vond het vreselijk dat Cary zo ongelukkig was terwijl alles zo goed ging in zijn leven. Hij was er een expert in om het voor zichzelf te verknallen, en geloofde nooit echt dat hij het waard was om gelukkig te zijn.
Toen ik me weer op mijn werk richtte, herinnerde de zoekopdracht op mijn beeldscherm me aan mijn interesse in dokter Terrence Lucas. Er stonden een paar artikelen over hem op internet, compleet met foto’s, zodat ik zeker wist dat hij het was.
Kinderarts. 45 jaar oud. Twintig jaar getrouwd. Zenuwachtig zocht ik naar ‘dokter Terrence Lucas en vrouw’, vanbinnen ineenkrimpend bij de gedachte dat ik een langharige brunette met een goudkleurige huid te zien zou krijgen. Ik ademde opgelucht uit toen ik zag dat Mrs. Lucas een vrouw was met een bleke huid en kort, helderrood haar.
Maar dat riep alleen maar meer vragen op. Ik nam toch aan dat de ruzie tussen de twee mannen om een vrouw ging.
Eigenlijk wisten Gideon en ik helemaal niet zoveel over elkaar. We kenden de duistere kant, tenminste, hij kende die van mij. Ik had voornamelijk geraden naar die van hem aan de hand van een paar tamelijk duidelijke aanwijzingen. We kenden elkaars hebbelijkheden een beetje doordat we samen zoveel nachten in elkaars appartementen hadden doorgebracht. Hij had mijn halve familie ontmoet en ik zijn hele. Maar we waren nog niet zo lang samen dat we al aan veel dingen daarbuiten waren toegekomen. En eerlijk gezegd denk ik dat we ook niet zo bereidwillig of nieuwsgierig waren als we hadden kunnen zijn, alsof we bang waren om nog meer rotzooi op een toch al niet soepel lopende relatie te stapelen.
We waren samen omdat we aan elkaar verslaafd waren. De roes die ik voelde als we gelukkig samen waren, had ik nog nooit meegemaakt, en ik wist dat hetzelfde voor hem gold. We haalden onszelf door de mangel voor die paar volmaakte momenten met elkaar, maar die waren zo zeldzaam dat alleen onze koppigheid, ons doorzettingsvermogen en onze liefde ervoor zorgden dat we bleven vechten.
Hou eens op met jezelf gek te maken.
Ik checkte mijn e-mail en trof er mijn dagelijkse Google-alert voor ‘Gideon Cross’ aan. De samenvatting van de links van die dag leidde voornamelijk naar foto’s van Gideon, in smoking zonder das, met mij tijdens het liefdadigheidsdiner in het Waldorf-Astoria van de vorige avond.
‘Mijn god.’ Ik moest automatisch aan mijn moeder denken toen ik naar de foto’s van mezelf in een champagnekleurige cocktailjurk van Vera Wang keek. Niet alleen omdat ik zo sprekend op haar leek – behalve dat mijn haar lang en steil was – maar ook vanwege de megamogol wiens arm ik sierde.
Monica Tramell Barker Mitchell Stanton speelde haar rol van miljonairsspeeltje erg goed. Ze wist precies wat er van haar verwacht werd en leverde altijd goed werk. Ze was twee keer gescheiden, maar beide scheidingen waren op haar initiatief geweest en beide keren was haar ex radeloos toen hij haar verloor. Ik vond mijn moeder er niets minder om, want ze gaf alles wat ze had en nam iedereen zoals hij was, maar zelf was ik met een streven naar onafhankelijkheid opgegroeid. Mijn recht om nee te zeggen was mijn dierbaarste bezit.