‘Dat maak je onmogelijk! Waarom heb je me niet verteld dat je met Corinne uit eten ging?’
‘Omdat ik wist dat je dat niet leuk zou vinden.’
‘Maar je hebt het toch maar gedaan.’ En dat deed pijn. Na alles waar we het in het weekend over hadden gehad... nadat hij had gezegd dat hij begreep hoe ik me had gevoeld...
‘En jij ging uit met Brett Kline omdat je wist dat ik dat niet leuk zou vinden.’
‘Wat heb ik je nou gezegd? Je schept zelf het precedent voor hoe ik met mijn exen omga.’
‘Oog om oog, tand om tand? Wat een opmerkelijke blijk van volwassenheid.’
Ik struikelde weg van hem. Ik zag niets van de Gideon die ik kende in de man die me aankeek. Het voelde alsof de man van wie ik hield verdwenen was en de man die voor me stond een volkomen vreemdeling in Gideons lichaam was.
‘Je zorgt ervoor dat ik je ga haten,’ fluisterde ik. ‘Hou daarmee op.’
Er trok heel even iets over Gideons gezicht, maar het was alweer weg voordat ik kon bedenken wat het was. Ik liet zijn lichaamstaal het woord voor hem doen. Hij stond ver van me vandaan, met stijve schouders en gespannen kaken.
Mijn hart bloedde en ik sloeg mijn ogen neer. ‘Ik wil nu niet bij je in de buurt zijn. Laat me gaan.’
Gideon liep naar de andere groep liften en drukte op de knop. Met zijn rug naar me toe en zijn blik op het pijltje zei hij: ‘Angus zal je elke ochtend komen ophalen. Wacht op hem. En ik heb liever dat je aan je bureau luncht. Het is beter dat je nu niet rond gaat rennen.’
‘Waarom niet?’
‘Ik heb op dit moment een hoop dingen aan mijn hoofd...’
‘Zoals een etentje met Corinne?’
‘... en ik kan me nu geen zorgen maken om jou,’ vervolgde hij, terwijl hij mijn onderbreking negeerde. ‘Ik vind niet dat ik te veel van je vraag.’
Er was iets niet in de haak.
‘Gideon, waarom praat je niet met me?’ Ik strekte mijn hand uit en raakte zijn schouder aan, maar hij trok zich met een ruk terug, alsof hij zich aan me gebrand had. Die afwijzing van mijn aanraking kwetste me meer dan al het andere.
‘Vertel me nou eens wat er aan de hand is. Als je een probleem hebt...’
‘Het probleem is dat ik de helft van de tijd verdomme niet eens weet waar je uithangt!’ snauwde hij, en draaide zich om om woest naar me te kijken terwijl de deuren van de lift opengingen. ‘Je huisgenoot ligt in het ziekenhuis. Je vader komt je opzoeken. Ga je nou maar gewoon... daarop richten.’
Ik stapte met brandende ogen de lift in. Behalve dat hij me uit de lift had getrokken, had Gideon me niet aangeraakt. Hij had niet met zijn vingertoppen over mijn wang gestreken of een poging gedaan om me te kussen. En hij had niet gezegd of hij me later vandaag nog wilde zien. Hij sloeg de rest van de dag gewoon over en zei alleen maar dat Angus morgenochtend op me zou wachten.
Ik was nog nooit zo in de war geweest. Ik kon maar niet bedenken wat er aan de hand was, waarom er plotseling zo’n grote kloof tussen ons was, waarom Gideon zo gespannen en kwaad was, waarom het hem nauwelijks leek te kunnen schelen dat ik met Brett had geluncht.
Waarom helemaal niets hem kon schelen.
De deuren gingen dicht. Je moet me vertrouwen, Eva.
Had hij die woorden uitgesproken in de secondes vlak voordat de deuren dichtgingen? Of wenste ik alleen maar dat dat zo was?
Op het moment dat ik Cary’s privékamer binnen kwam lopen, had hij al in de gaten dat ik kookte van woede. Ik had een zware Krav Maga-sessie met Parker doorstaan en toen was ik bij ons appartement langsgegaan, net lang genoeg om te douchen en een smakeloze maaltijd van instantnoedels te eten. De schok die het zout en de koolhydraten aan mijn systeem gaven nadat ik een dag niet had gegeten, was meer dan voldoende om me doodmoe te maken.
‘Wat zie jij eruit,’ zei hij, terwijl hij het geluid van de televisie uitzette.
‘Moet jij nodig zeggen,’ snauwde ik terug, omdat ik me te moe voelde om tegen kritiek te kunnen.
‘Ik ben met een honkbalknuppel geslagen. Wat is jouw excuus?’
Ik verlegde het kussen en de kriebelige deken op mijn stretcher en vertelde hem toen wat er die dag gebeurd was, van het begin tot het eind.
‘En sinds dat moment heb ik niets meer van Gideon gehoord,’ besloot ik ontmoedigd. ‘Zelfs Brett heeft nog contact met me opgenomen na de lunch. Hij heeft bij de beveiligingsbalie een envelop achtergelaten met zijn telefoonnummer erin.’
Ook had hij het geld erin gedaan dat ik in het restaurant op tafel had gelegd.
‘Ga je hem bellen?’ vroeg Cary.
‘Ik wil niet eens aan Brett denken!’ Ik ging op mijn rug op de stretcher liggen en schoof mijn handen door mijn haar. ‘Ik wil weten wat er met Gideon aan de hand is. Hij heeft de afgelopen 36 uur een volledige persoonlijkheidstransplantatie ondergaan!’