‘Cary Taylor,’ verzuchtte ik. ‘Ik hou van je... zelfs als ik een hekel aan je heb.’
En ik had op dat moment een bloedhekel aan hem. Geen enkele vrouw wilde thuiskomen en een uit de hand gelopen orgie in haar woonkamer aantreffen. Vooral niet als ze midden in een ruzie met haar nieuwe vriend zat.
Ik sms’te terug: Hou wknd vrij als kan.
Er was een lange pauze en ik stelde me voor hoe zijn gezicht eruit zou zien terwijl hij mijn verzoek tot zich door liet dringen. Godver, sms’te hij eindelijk terug. Krijg zeker de wind van voren?
‘Misschien,’ mompelde ik, en ik huiverde toen ik terugdacht aan de orgie die aan de gang was geweest. Maar ik vond vooral dat Cary en ik wat qualitytime met elkaar moesten doorbrengen. We woonden nog niet zo lang in Manhattan. Het was een nieuwe stad voor ons, we hadden een nieuw appartement, nieuw werk en nieuwe ervaringen, en allebei een nieuw vriendje. We waren niet in ons element en hadden het moeilijk, en omdat we allebei nogal een verleden hadden, waren we niet goed in omgaan met moeilijkheden. Normaal gesproken ondersteunden we elkaar, maar daar was de laatste dagen niet veel tijd voor geweest. We moesten er echt eens tijd voor maken. Zin in een reisje naar Vegas? Alleen jij en ik?
Nou en of!
OK... later meer. Ik zette mijn telefoon op ‘stil’ en legde hem weg, en toen viel mijn oog op de twee fotolijsten naast mijn beeldscherm. De ene zat vol met foto’s van mijn ouders en een van Cary, en de andere zat vol met foto’s van mij en Gideon. Deze had hij zelf samengesteld, omdat hij wilde dat ik net zo’n aandenken aan hem op mijn bureau had staan als hij aan mij. Alsof ik dat nodig had...
Ik vond het heerlijk om die beelden van de mensen van wie ik hield vlak bij me te hebben: mijn moeder met haar gouden krullen en verleidelijke glimlach, haar prachtige rondingen gehuld in een piepkleine bikini terwijl ze op het jacht van mijn stiefvader aan de Franse Rivièra lag te genieten; mijn stiefvader, Richard Stanton, die er vorstelijk en gedistingeerd uitzag, en met zijn zilvergrijze haar de schoonheid van zijn veel jongere vrouw gek genoeg juist beter uit liet komen; en Cary, die er in zijn volle fotogenieke glorie op stond, met zijn glanzende bruine haar, zijn schitterende groene ogen en zijn brede, ondeugende glimlach. Dat gezicht uit duizenden begon overal in tijdschriften op te duiken en zou binnenkort billboards en bushaltes versieren om reclame te maken voor kleding van Grey Isles.
Ik keek naar de overkant van de gang door de glazen wand die het petieterige kantoortje van Mark Garrity omgaf. Ik zag zijn jasje over de rugleuning van zijn Aeron-stoel hangen, al was hij zelf niet te zien. Het verbaasde me niets dat ik hem in de koffiekamer aantrof, waar hij fronsend in zijn kopje stond te kijken: we waren allebei verslaafd aan koffie.
‘Ik dacht dat je het ondertussen wel onder de knie had,’ zei ik, verwijzend naar de problemen die hij had met het koffiezetapparaat.
‘Heb ik ook, dankzij jou.’ Mark keek op met een leuke, scheve glimlach. Hij had een glanzende donkere huid, een kort sikje en zachte bruine ogen. Behalve dat hij er lekker uitzag, was hij een geweldige baas, die er helemaal voor open stond om me het reclamevak te leren en er al snel op vertrouwde dat hij me dingen niet twee keer uit hoefde te leggen. We werkten goed samen, en ik hoopte dat dat nog lang zo zou blijven.
‘Probeer deze eens,’ zei hij, en hij pakte een andere dampende kop die op het aanrecht stond. Hij gaf hem aan mij en ik nam hem dankbaar aan. Ik zag dat hij eraan had gedacht om er suiker en melk in te doen, zoals ik hem dronk.
Ik nam voorzichtig een slok omdat het heet was, en toen moest ik hoesten, vanwege de onverwachte, en ongewenste, smaak. ‘Wat is dit?’
‘Koffie met bosbessensmaak.’
Plotseling was ik degene die fronste. ‘Wie wil dat nou in godsnaam drinken?’
‘Tja... daar moeten we achter zien te komen, en dan moeten we dit aan ze zien te verkopen.’ Hij hield zijn beker omhoog om te toosten. ‘Op onze nieuwste opdracht!’
Ik huiverde, rechtte mijn rug en nam nog een slok.
Twee uur later was ik ervan overtuigd dat de weeë zoete smaak van kunstmatige bosbessen nog steeds een laagje op mijn tong vormde. Omdat het tijd was voor mijn pauze, begon ik op internet te zoeken naar dokter Terrence Lucas, iemand die duidelijk tegen de haren van Gideon in had gestreken toen ik de twee mannen de avond ervoor samen bij het diner had gezien. Ik was niet verder gekomen dan het intypen van zijn naam toen de telefoon op mijn bureau ging.
‘Met het kantoor van Mark Garrity,’ nam ik op. ‘U spreekt met Eva Tramell.’
‘Meen je dat reisje naar Vegas serieus?’ vroeg Cary zonder poespas.
‘Helemaal.’
Er volgde een pauze. ‘Ga je me nu soms vertellen dat je bij je vriendje de miljardair intrekt en dat ik op kan rotten?’