Golden girl, where’d you go? You’re not there, with sunlight in your hair.
I could have you in the bar or the back of my car,
But never your heart. I’m falling apart.
I’ll drop to my knees, I’ll beg you. Please.
Please don’t go. There’s so much more I want to know.
Eva, please. I’m on my knees.
Golden girl, where’d you go?
I’m singing for the crowd, the music’s loud.
And you’re not there, with sunlight in your hair.
Eva, please. I’m on my knees.
De schijnwerper werd gedoofd. Het duurde een tijdje voordat de muziek wegstierf. Toen gingen de lichten weer aan en barstten de drums los. De vlammetjes gingen uit en het publiek ging uit zijn dak.
Maar ik was totaal overgeleverd aan het gebrul in mijn oren, de spanning op mijn borstkas en een verwarring waar ik van stond te tollen.
‘Dat nummer,’ gromde Gideon in mijn oor, terwijl zijn vingers me met kracht neukten, ‘doet me aan jou denken.’
Hij drukte zijn handpalm tegen mijn klit en masseerde hem, en ik kwam tot een hoogtepunt in een roes die me volledig meesleurde. De tranen schoten in mijn ogen. Ik schreeuwde en beefde in zijn armen. Ik greep het hek voor me, hield me goed vast en liet het onstuitbare genot door me heen golven.
Toen het concert afgelopen was, was het enige waar ik aan kon denken dat ik een telefoon moest zien te vinden om Cary te bellen. Terwijl we wachtten tot het wat minder druk werd, leunde ik zwaar op Gideon en vond ik steun in de kracht van zijn armen om me heen.
‘Gaat het?’ vroeg hij, en liet zijn handen langs mijn rug op en neer glijden.
‘Ja, prima,’ loog ik. Ik wist echt niet wat ik moest voelen. Het zou niet uit moeten maken dat Brett een nummer over me had geschreven dat een heel ander licht wierp op ons verleden als neukmaatjes. Ik was nu verliefd op iemand anders.
‘Ik wil wel gaan,’ mompelde hij. ‘Ik wil heel graag bij je naar binnen, engel. Ik kan nauwelijks meer normaal nadenken.’
Ik duwde mijn handen in de kontzakken van zijn spijkerbroek. ‘Nou, laten we dan maken dat we wegkomen.’
‘Ik mag backstage komen.’ Hij kuste het puntje van mijn neus toen ik achteroverleunde om naar hem te kijken. ‘Maar dat hoeven we hun niet te vertellen, als je liever weggaat.’
Ik dacht er echt even serieus over na. Het was tenslotte al een geweldige avond geweest, dankzij Gideon. Maar ik wist dat het me later dwars zou zitten als ik Shawna en Arnoldo – die ook fan waren van Six-Ninths – iets onthield wat ze zich voor de rest van hun leven zouden herinneren. En ik zou liegen als ik niet aan mezelf zou toegeven dat ik een glimp van Brett van dichtbij wilde opvangen. Ik wilde niet dat hij mij zag, maar ik wilde hem wel zien. ‘Nee. Laten we ze maar naar achteren meenemen.’
Gideon pakte mijn hand en sprak met onze vrienden. Hun opwinding over het nieuws gaf me het excuus dat ik het alleen voor hen had gedaan. We liepen naar het podium en daarna naar de zijkant ervan, waar Gideon met de enorme kerel sprak die de beveiliging deed. Terwijl de man in de microfoon van zijn koptelefoon sprak, haalde Gideon zijn telefoon uit zijn zak en zei tegen Angus dat hij de limousine naar achteren moest rijden. Terwijl hij sprak, hield hij zijn ogen op mij gericht. De hitte die erin lag en de belofte van genot benamen me de adem.
‘Jouw man is echt het einde,’ zei Shawna, terwijl ze bijna vererend naar Gideon keek. Het was geen roofzuchtige, maar gewoon een waarderende blik. ‘Deze avond is echt ongelooflijk. Ik sta zo gigantisch bij je in het krijt.’
Ze trok me naar zich toe voor een snelle, stevige omhelzing. ‘Dankjewel.’
Ik omhelsde haar ook. ‘Dankjewel dat je me uitgenodigd hebt.’
Een lange, magere man met blauwe strepen in zijn haar en een modieuze bril met zwart montuur kwam naar ons toe. ‘Mr. Cross,’ zei hij tegen Gideon en hij stak zijn hand uit. ‘Ik wist niet dat u vanavond zou komen.’
Gideon schudde hem de hand. ‘Dat heb ik je ook niet verteld,’ antwoordde hij nonchalant en stak zijn andere hand naar mij uit.
Ik greep hem vast, en hij trok me naar voren en stelde me voor aan Robert Phillips, de manager van Six-Ninths. Shawna en Arnoldo werden ook voorgesteld en daarna werden we door de coulissen naar achteren geleid, waar het erg druk was en groupies rondhingen.
Ik wilde plotseling niet eens meer een glimp van Brett opvangen. Het was zo gemakkelijk geweest om te vergeten hoe het tussen ons was geweest terwijl ik hem hoorde zingen. Het was zo gemakkelijk om het te willen vergeten nadat ik naar het nummer had geluisterd dat hij had geschreven. Maar die tijd in mijn verleden was iets waar ik absoluut niet trots op was.
‘De band is hierbinnen,’ zei Robert, en gebaarde naar een openstaande deur waaruit muziek en rauw gelach kwam stromen. ‘Ze zullen u graag willen ontmoeten.’