Ik veranderde van onderwerp. ‘Is alles gelukt in Phoenix?’
‘Ja. Een van de projectmanagers had wat onregelmatigheden opgemerkt in de boekhouding, en ze had gelijk om me te dwingen ernaar te kijken. Ik accepteer geen verduistering.’
Ik kromp ineen en dacht aan Gideons vader, die investeerders voor miljoenen had opgelicht voor hij de hand aan zichzelf sloeg.
‘Wat voor project is het?’
‘Een golfresort.’
‘Nachtclubs, vakantieparken, luxe huizen, wodka, casino’s en een keten sportscholen erbij om fit te blijven voor de rijkelui?’ Ik wist, doordat ik op de website van Cross Industries had gekeken, dat Gideon ook software- en gamesdivisies had, en een groeiend social media-platform voor jonge, ambitieuze professionals. ‘Je bent in meerdere opzichten een genotsgod, hè?’
‘Genotsgod?’ Zijn ogen straalden van plezier. ‘Ik besteed al mijn energie aan het vereren van jou.’
‘Hoe ben je eigenlijk zo rijk geworden?’ flapte ik eruit, ingegeven door de herinnering aan Cary’s toespelingen over hoe Gideon zoveel geld had kunnen vergaren op zo’n jonge leeftijd.
‘Mensen willen plezier hebben, en daar betalen ze voor.’
‘Dat bedoelde ik niet. Hoe heb je Cross Industries op kunnen zetten? Hoe kwam je aan het startkapitaal?’
Er kwam een speculatieve glinstering in zijn ogen. ‘Waar denk je dat ik het vandaan heb?’
‘Ik heb geen idee,’ zei ik eerlijk.
‘Blackjack.’
Ik knipperde met mijn ogen. ‘Met gokken? Neem je me nou in de maling?’
‘Nee.’ Hij lachte en hield me nog steviger vast.
Maar ik kon me Gideon niet voorstellen als gokker. Ik had geleerd, dankzij de derde echtgenoot van mijn moeder, dat gokken een heel nare en geniepige ziekte kon worden, en kon leiden tot een totaal verlies van zelfbeheersing. Ik kon gewoon niet geloven dat iemand die zo stabiel en beheerst was als Gideon aangetrokken kon zijn door iets wat zo afhankelijk was van geluk en toeval.
Toen drong het plotseling tot me door. ‘Je telt kaarten.’
‘Toen ik nog speelde,’ gaf hij toe. ‘Ik speel nu niet meer. En de contacten die ik aan de kaarttafels heb gelegd, hebben net zo’n grote rol gespeeld als het geld dat ik verdiende.’
Ik probeerde die informatie te verwerken, stoeide er wat mee en liet het toen maar even zitten. ‘Help me eraan herinneren dat ik niet met je ga kaarten.’
‘Strippoker zou wel leuk kunnen worden.’
‘Voor jou misschien.’
Hij greep naar beneden en kneep in mijn kont. ‘Voor jou ook. Je weet hoe ik word als je naakt bent.’
Ik wierp een niet mis te verstane blik op mijn volledig geklede lijf. ‘En ook als ik niet naakt ben.’
Gideon grijnsde oogverblindend en totaal niet verontschuldigend.
‘Gok je nog steeds?’
‘Elke dag. Maar alleen in zaken en met jou.’
‘Met mij? Met onze relatie?’
Zijn blik op mijn gezicht was zacht en plotseling vol tederheid. Ik kreeg er een brok van in mijn keel. ‘Jij bent het grootste risico dat ik ooit heb genomen.’ Hij drukte zijn lippen zachtjes op die van mij. ‘En de grootste beloning.’
Toen ik maandagochtend op mijn werk kwam voelde het alsof alles eindelijk weer terugviel in het oude ritme van de tijd voordat Corinne was verschenen. Gideon en ik probeerden ons aan te passen aan mijn ongesteldheid. Dat was nog nooit een probleem geweest in de relaties die we hiervoor hadden gehad, maar in die van ons wel, omdat Gideon me met seks duidelijk kon maken wat hij voor me voelde. Met zijn lichaam kon hij zeggen wat hij niet in woorden kon uitdrukken, en mijn lust voor hem was mijn manier om te bewijzen dat ik vertrouwen in ons had, iets wat hij nodig had om zich met mij verbonden te kunnen voelen.
Ik kon hem wel blijven vertellen dat ik van hem hield, en ik weet dat het hem raakte als ik het zei, maar hij had de totale overgave van mijn lichaam nodig – een blijk van vertrouwen waarvan hij wist dat het een heleboel betekende vanwege mijn verleden – om het echt te geloven.
Hij had me ooit verteld dat hij al heel vaak Ik hou van je tegen zich had horen zeggen, maar hij had het nooit geloofd omdat er geen oprechtheid, vertrouwen en eerlijkheid achter had gezeten. De woorden betekenden weinig voor hem, en daarom zei hij het niet tegen mij. Ik probeerde niet te laten zien hoeveel pijn het deed dat hij het niet wilde zeggen. Ik begreep dat ik me daaraan zou moeten aanpassen om bij hem te kunnen zijn.
‘Goedemorgen, Eva.’
Ik keek op van mijn bureau en zag dat Mark bij mijn hokje stond. Zijn ietwat scheve glimlach was zoals altijd schitterend. ‘Hé. Ik ben er klaar voor als jij het ook bent.’
‘Eerst koffie. Nog een bakkie?’